dinsdag 22 december 2015

Joyeux Noël!!

Bonjour vanuit Nederland!

Ik ben naar Nederland gekomen om de kerst te vieren met familie en vrienden. En wauw, wat zijn Nederlanders groot vergeleken met Fransen! En wat is het fijn om gewoon Nederlands de hele dag te kunnen spreken! In de afgelopen weken heb ik geen blog geschreven. Ik heb een aantal gezondheidsproblemen gehad in Parijs en heb dus niet zoveel van Parijs kunnen genieten als ik had kunnen doen. Maar ik schrijf deze blog om te vertellen waar ik me mee bezig heb gehouden en wat er zoal is gebeurd.

Parijs is weer zoals het was voor de aanslagen. De toeristen zijn weer terug en de mensen durven weer de straat op en durven weer uit. Ik vermoed eigenlijk dat mensen nu nog meer feesten dan voorheen als ik ze zo zie dansen op de bar in kroegen. Fransen zijn normaal gesproken niet zulke uitbundige feestbeesten. De mensen willen laten zien dat ze niet bang zijn en dat niemand Parijs van ze af heeft gepakt. Ook de mannen op straat zijn weer voorzichtig begonnen met opmerkingen maken als vrouwen voorbij lopen. Iets waar ze blijkbaar geen zin meer in hadden in de eerste weken na de aanslagen.

Maar ik moet zeggen dat ik wel goed het verschil merk tussen Nederlanders en mijzelf met betrekking tot de aanslagen. Ik heb vannacht nog een nachtmerrie gehad over 13 november, die heb ik soms. Voor anderen hier is het gewoon een vreselijke gebeurtenis die ze veilig vanuit de bank op tv zagen, iets wat gebeurd is. Het is erg, maar het houdt ze niet meer echt bezig. Ik heb doodsangsten uitgestaan die nacht in Parijs. Voor mij waren die nacht en de dagen erna traumatisch. Ook al was ik niet in de Bataclan of Le Petit Cambodge of op een andere plek waar geschoten is die nacht, het voelt alsof het alle Parijzenaren is overkomen. Het was alsof niemand echt veilig was die nacht. Dit is moeilijk uit te leggen aan andere mensen die niet in Parijs waren die nacht. Het gevoel van onveiligheid en onmacht, de sirenes om je heen, de sfeer van spanning en angst. Niets kunnen doen voor de getroffenen en gewonden in je eigen stad, jonge mensen zoals jezelf, behalve bidden en bloed doneren. Maar een klein stukje verderop waren mensen aan het vechten voor hun leven. Een nacht van terreur.

Ik heb de afgelopen weken, wanneer ik mij goed voelde, gewerkt aan een fotoproject voor de universiteit, musea gezien en afgesproken met mensen. Het fotoproject ging over toeristen die naar Parijs kwamen. We wilden ze interviewen aan het begin en na afloop. Het was nogal moeilijk om toeristen te vinden na de aanslagen. We hadden eigenlijk gepland om op 14 november te beginnen, maar toen de aanslagen waren geweest besloten we allen binnen te blijven. De vliegvelden waren leeg. De hotels waren leeg. De stations waren bijna leeg en op de busstations kwamen maar weinig toeristen aan. Zelfs op de meest toeristische plekken van Parijs zag je maar een enkele toerist. Het was gek om zo'n razend populaire stad zo leeg te zien. Met grote moeite hebben we een paar toeristen kunnen vinden voor ons project.

Zoals ik heb eerder verteld kreeg ik last van veel stress, paniekaanvallen en maagzuurproblemen na de aanslagen. De stress bleef hangen. Mijn vriendin Jasmijn kwam nog langs twee weken na de aanslagen en we zijn leuk samen uit geweest. De weken daarna echter begon ik enorme last van vermoeidheid te krijgen. Het was waarschijnlijk een burn out. Dat is best logisch, aangezien ik niet alleen erg bang ben geweest na de aanslagen, maar ook veel stress heb gehad over allerlei persoonlijke omstandigheden. Ik had niet eens veel te studeren, maar niet je zorgen met je familie kunnen delen (in levende lijve) is best vervelend. Vreselijk wanneer je niets anders kunt doen dan slapen en niets kunt plannen en je niet kunt concentreren tijdens college. Een vriendin van mijn fotoproject kon niet begrijpen dat ik mij echt heel slecht voelde en dat ik mij niet goed kon concentreren en we hadden wat spanningen. Desondanks is het een mooi fotoboek geworden. Het was niet aan de buitenkant te zien bij me en dat is het vervelende eraan. Ik moet steeds uitleggen aan mensen hoe vermoeid ik ben.

Toen ik mij iets beter voelde heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk musea te zien. Andere mensen moesten veel leren voor tentamens, maar ik heb al mijn tentamens en essays en presentaties na de kerstvakantie, heel fijn. Langzaam maar zeker begon ik mij weer veilig te voelen in Parijs. En, zoals een vriendin zei, begon ik weer verliefd te worden op Parijs. Ik heb de afgelopen weken in het Frans, Engels en Nederlands gesprekken gevoerd. Ik heb gemerkt dat ik steeds meer trilinguaal geworden ben en daar ben ik zo blij mee! Op naar ook Duits, Portugees, Spaans etc. kunnen spreken! :D

Helaas werd ik anderhalve week terug weer heel ziek. Ik moest alles afzeggen, ook mijn werk als babysitter. Gelukkig had ik geen college die week. Ik kon alleen maar thuis in bed liggen en films kijken, wat heel saai is als je alleen woont. Afgelopen weekend ging ik met een vriendin uit eten bij République en het Bataclan bezoeken. Het voelde als een overwinning om weer uit eten te gaan bij République en om deze plekken te bezoeken maar het was best wel luguber om het Bataclan te bezoeken. We liepen de straat naast het theater in, waar geen ziel was. Het was net een spookstraat. Het was de straat van het bekende filmpje waarin je kunt zien hoe mensen het theater schreeuwend ontvluchten. Je kon nog kogelafdrukken in de muren zien.

Hierna zijn we uitgeweest in een kroeg in dezelfde straat als Le Bataclan. De mensen daar gingen helemaal uit hun dak. Ze dansten op de bar, ze werden dronken, ze feestten alsof hun leven ervan afhing bijna. Fransen zijn niet zo uitbundig als je ze een beetje kent. Het was apart, maar erg gezellig.

Maandag kon ik dan eindelijk naar Nederland! De bagage moet tegenwoordig helemaal gescand worden voordat je de Thalys in mag. Ik merkte dat ik ook niet helemaal lekker zat in die trein. Niet eens vanwege de kleffe, kussende stelletjes om me heen, maar vanwege de gedachte: 'wat als er toch iets gebeurt?' Aangekomen in Amsterdam was daar gelukkig mijn moeder om mij met open armen te ontvangen en samen met mij een trein terug te pakken. Eindelijk weer Nederlands kunnen spreken, eindelijk makkelijk een patatje in het Nederlands kunnen bestellen, eindelijk weer normale prijzen in de supermarkten. Eindelijk weer directe Nederlandse mensen :) Maar ik voel me niet meer helemaal Nederlands, of niet alleen Nederlands. Ik voel me nu ook een beetje Parisienne en dat stukje Parijs draag ik met me mee.

Nu ik aangekomen ben in Nederland, heb ik heel weinig tijd om iedereen te zien en moet ik veel studeren, maar ik hoop hier toch een beetje op adem te komen en te ontspannen van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd. Ik ga hier hopelijk een hele fijne kerst hebben en het nieuwe jaar inluiden in het prachtige Parijs! Ik wens iedereen alvast een vrolijk kerstfeest en een heel gelukkig nieuwjaar!!

Let's hope it's a good one
Without any fear!!

woensdag 25 november 2015

Paris, il y a une semaine (et quelques jours)

Bonjour,

Het is nu ongeveer een week en enkele dagen geleden dat Parijs op zijn kop stond. Het was een bizarre week. De rust is wedergekeerd. Het is eigenlijk te rustig, aangezien de toeristen Parijs nog steeds mijden als de pest. De hotels en vliegvelden en de bussen die Parijs aandoen zijn nagenoeg leeg. Ik profiteer er maar van en bezoek de monumenten en musea nu het nog rustig is. Parijs is zo mooi als het rustig is. Ik heb gehoord van een vriendin dat het ongeveer 3 weken duurt na een aanslag zoals dit voordat alles weer bij het oude is in je leven en het leven van de stad. Toch denk ik dat ik nooit meer hetzelfde zal kijken naar aanslagen. Ik zal er nooit meer naar kijken zoals ik dat deed toen ik in Nederland woonde. Ik voel ook een groot verschil tussen hoe ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd heb beleefd en hoe de mensen in Nederland die hebben beleefd. De afstand tussen mij en de mensen die in Nederland wonen is er groter door geworden. Nadat ik de dagen na de aanslagen heb meegemaakt hier samen met mijn vrienden en erover heb gepraat met ze wil ik graag mijn verhaal hier kwijt. Misschien kan ik jullie zo een beetje inzage geven in hoe het is om een Parisienne te zijn rond deze tijd.

Ik geloof dat ik mij nog nooit zo kwetsbaar en bang heb gevoeld als toen ik die vrijdagavond 13 november het nieuws te horen kreeg over de aanslagen. Zo bewust van hoe snel je leven voorbij kan zijn. Zo onveilig. Maar ook zo dankbaar dat ik een engeltje op mijn schouder had en ik thuis was gebleven die avond. En ik besefte mij dat je het leven nooit voor lief kunt nemen. Ook niet als Nederlander. Alle ellende gebeurt niet alleen maar ver weg van je bed. Ik weet dat jullie dat nog steeds onbewust denken. En misschien is dat maar goed ook. Ik heb mij ook bijna altijd veilig gevoeld in Nederland. In Parijs heb ik wel geleerd om realistischer te zijn. Zoals in mijn vorige blog te lezen is heb ik de hele avond en nacht mij vreselijk gevoeld en constant berichten ontvangen of ik wel oké was. Ik was in paniek en kon het niet meer uitstaan om het nieuws te kijken. CNN maakt je nog meer paranoia. Het idee dat er op meerdere locaties geschoten was maakte mij er niet geruster op. Ik wilde schreeuwen en huilen en ik voelde mij oprecht zo verdrietig over de mensen die beschoten waren of gegijzeld waren. Ik heb voor ze gebeden. Later leerden we dat ze één voor één zijn afgeschoten en nooit een kans hadden om te overleven, tenzij ze zouden vluchten.

De dagen na deze aanslagen waren ontzettend stil. De hele stad was in spanning en een sfeer van verdriet en angst heerste op straat. Ik was gedwongen thuis te blijven met mijn bedwantsjes die nacht en had amper geslapen. Uiteindelijk besloot ik tegen de avond om met een vriendin naar de supermarkt te gaan en bij haar te slapen. Ze woont maar 5 minuten lopen van mij af, maar op straat zijn voelde ontzettend onveilig. We hebben samen gegeten en film gekeken en de volgende dag ook. Boodschappen deden we samen. We konden niet naar de nieuwe James Bond film waar we kaartjes voor hadden gekocht, maar daar zaten we niet mee. We hoorden over Erasmusstudenten die halsoverkop richting thuis waren vertrokken direct na de aanslagen. De hysterie en paranoia was toegeslagen. Maandag durfden we niet naar college, maar ik deed het toch. Ik denk dat zo lang je dingen niet doet uit angst, je je altijd bang en onveilig zal voelen en je niet gelukkig kunt zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer durven al mijn dagelijkse bezigheden weer uit te voeren, om mij weer "normaal" te kunnen voelen, en geen gevangene van angst. Het vergde moed om elke dag met de metro te gaan. De eerste dagen zaten er veel minder mensen in de metro. Je kon gewoon zitten! Ik kan bijna nooit zitten in de metro.

Vorige week zag je nul toeristen op straat. De straten in het CENTRUM van de stad waren makkelijk begaanbaar en rustig. Normaal gesproken word je omver gelopen door toeristen. Ik was sinds de aanslagen ontzettend gespannen en gestrest en heel nerveus elke keer dat ik de deur uitliep of weer op het nieuws hoorde over politie-invallen in Saint-Denis, een wijk niet ver van de mijne vandaan. Die stress eiste zijn tol. Ik sliep slecht en kreeg last van hoofdpijn, buikpijn, paniekaanvallen en brandend maagzuur 24/7.

En ook de universiteit is veranderd. De professors waren erg treurig de eerste dagen van de week. Er was nog maar 1 ingang voor elk gebouw en bij die ingang moesten onze tassen worden gecheckt en nu is dat nog steeds het geval.

Vorige woensdagmiddag ging ik lunchen met een vriend toen 3 politie-auto's met luide sirenes voorbij raasden en er daarna een auto keihard langsreed met een Arabische man erin en nog meer politie-auto's achter hem. Ik raakte in paniek en zei dat we weg moesten en of we alsjeblieft naar een café of restaurant konden. Een andere keer was ik op weg naar het metrostation toen er 3 politie-agenten langs renden achter een man aan. Ik keek gelijk hoe ik zo snel mogelijk weg kon komen. Je bent zo alert en zo op je hoede constant dat ineens elke sirene, elk alarm en elk hard geluid en elk luidruchtig persoon en elke onregelmatigheid je zowat een hartaanval geeft. Wanneer de metro opeens stopt ga ik er al vanuit dat de metro is gekaapt door terroristen of dat er een bommelding is. Er waren namelijk zeer veel onregelmatigheden vorige week met de metro. De politie was extra op hun hoede en daardoor was er wel elke dag weer een probleem met één of meerdere metrolijnen door bommeldingen of verdachte pakketjes. Het zekere werd voor het onzekere genomen en je kon de metro weer eens niet nemen. Vorige donderdag leek thuiskomen wel een onmogelijke opgave met een stuk of 3 of 4 bussen die ik zou moeten nemen om ergens te kunnen komen. Ik ben toen maar een museum over de Middeleeuwen ingegaan. Het was de eerste keer na de aanslagen dat ik een museum bezocht en het was erg rustig, wat heel fijn was.

Ik moet wel zeggen, dat na de aanslagen, Parijs eindelijk aanvoelt als een rustige stad. Een stad waar je kunt ademhalen en je niet overal omver wordt gelopen door toeristen. De Parijzenaren gingen stapje voor stapje weer hun oude leven hervatten en weer naar het werk en weer op terrasjes zitten. De toeristen blijven echter nog steeds weg.

Die donderdag zijn ik en een vriendin voor ons fotoproject voor de universiteit, waarin we toeristen wilden fotograferen als ze aankomen in Parijs en als ze Parijs verlaten, op zoek gegaan naar toeristen in de hotels. Maar er was niemand, maar dan ook echt niemand, te vinden. Die vriendin vertelde mij dat ze op vrijdagavond 13 november een vriend zou gaan ontmoeten bij République (zij woont daar) en dat die vriend toen was beschoten. Hij liep langs één van de cafés en werd geraakt in zijn been. The wrong place at the wrong time. Ze stond in de deuropening, klaar om te gaan, toen ze het hoorde. Ik kan me niet voorstellen hoe groot haar angst en schok moest zijn geweest die avond maar het moet erger zijn geweest dan de mijne. Ze zei dat ze pas weer haar huis uit durfde op zondagavond. Op vrijdagavond ging ik voor het eerst weer uit na de aanslagen, alleen wel bij mensen thuis. De bedoeling was om naar een club te gaan, maar dat is nooit gebeurd. Die zaterdag hebben we nog gewacht op het busstation voor toeristen, maar er waren maar enkelen. Zaterdagavond kwam een vriend naar mijn huis om daar te logeren en zijn we 's avonds even uit geweest in Montmartre. Hij vroeg mij toen of ik niet bang was in cafés. Maar nee, ik ben niet bang in een café in Montmartre. De kans dat er iets gebeurt juist in het café waar ik ben, terwijl er duizenden cafés zijn in Parijs. Dat kleine cafeetje in Montmartre? Nee, ik kan er wel realistisch naar kijken en ik ben niet hysterisch.

De volgende dag toen we naar het Louvre gingen was ik een stuk minder op mijn gemak. Zo'n groot museum met zoveel mensen erin, dat was een mooie slag geweest. Er waren beduidend minder toeristen dan normaal in het Louvre, maar alsnog. Ik keek steeds in elke zaal waar de nooduitgangen waren en hoeveel beveiliging er was en waar de beste verstopplekjes waren. Bij elk alarm dat afging schrok ik me een ongeluk. Gelukkig heeft het Louvre heel veel nooduitgangen die naar buiten toe openen. Desondanks was het heel fijn om gewoon eens een keer te kunnen doorlopen in het Louvre en een stuk minder last te hebben van Aziatische groepen die overal selfies maken.

Die zondagavond was er een prachtige mis in de Notre-Dame waar heel veel geestelijken aanwezig waren. Het was een televisie-uitzending. Je moest gefouilleerd worden en je tassen werden gecheckt, maar het was het waard.

Deze week voel ik mij alweer wat meer mezelf en op mijn gemak. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in Parijs en ik laat mij niet tegenhouden door angst. Ik heb heel veel gehad aan de liefde en vriendschap die ik van mensen heb ontvangen. Liefde en vriendschap is echt het medicijn tegen angst en verdriet. En al mijn Erasmusvrienden zijn het erover eens dat wij ons nu veel meer Parijzenaren voelen. Toen de aanslagen gebeurden was er geen wij Erasmusstudenten en zij Fransen, er was alleen ons Parijzenaren. Er was geen scheiding tussen ons en zij. Wij waren één en we wisten precies wat wij Parijzenaren allemaal voelden. Ik had het er nog over met een Amerikaanse vriendin gisteravond. Nu we dit hebben meegemaakt weten wij dat de mensen van ons thuisland zich nooit helemaal kunnen indenken hoe het voor ons was. In Nederland was iedereen geschokt en verdrietig en solidair met Parijs de dagen na de aanslag, zoals ik was na Charlie Hebdo. Maar na een paar dagen beginnen Nederlanders alweer met de dagelijkse routine en worden er domme filmpjes op Facebook geplaatst en onbeduidende mededelingen gedaan. Het leven gaat verder in Nederland. Maar hier is het allemaal nog heel vers. De Nederlanders hebben niet de angst meegemaakt die ik heb meegemaakt en dus ben ik in dat opzicht nu een Parijzenaar. En niet alles is meer ver van mijn bed. Ik heb niet meer die nonchalante houding. Ik heb een oorlogssituatie meegemaakt en ik ben nog steeds bezig met het verwerken voor mezelf. Aanslagen zijn nu een deel van mijn leven hier. Dat betekent niet dat ik hysterisch ben. Ik ken mensen die het eng vinden om hierheen te komen nu, maar dat is niet hoe wij het zien. Wij Parijzenaren durven bijna alles weer te doen buiten en we weten dat er weinig kans is dat er iets gebeurt. Zoals een Franse toerist mij gister zei op het vliegveld "C'est la vie". We zijn meer alert maar de echte mensen die zich nu laten leiden door angst en daarom niet naar Parijs durven te komen, zijn de "buitenlanders", de toeristen. Maar wij laten ons niet leiden door angst, ook al moeten we deze vreselijke gebeurtenis een plekje geven. Morgen komt er een psychologe naar mijn universiteit om met ons, de buitenlandse studenten, te praten en ons te informeren en te kalmeren.

Ik moet er nu vandoor om te gaan oppassen, maar ik ben er snel weer. Dit weekend komt een vriendin van mij uit Nederland langs en ik ben erg dankbaar, dat ze ondanks de angst die veel Nederlanders hebben om hier te komen, toch dapper is en langskomt.

Bisous!

- X

zaterdag 14 november 2015

Je suis Paris

Bonjour,


Het is al een lange tijd terug dat ik voor het laatst iets voor mijn blog heb geschreven. Na wat er gisteravond is gebeurd, besloot ik dat ik wel iets moest schrijven vandaag. Er is weer ontzettend veel gebeurd. Het zijn angstige tijden voor Parijs en ik zit er middenin. Iedereen is gespannen. Zojuist ging er in mijn flat een brandalarm af en renden mensen naar de binnenplaats en schreeuwden zij "CA VA???" en waren we allemaal erg opgelucht toen het alarm ophield. Normaal gesproken reageert er niemand als iemands brandalarm afgaat. De regering adviseert mensen om binnen te blijven en de universiteit, musea, bioscopen, winkels etc. zijn gesloten.

Ik begin allereerst met gisteren, vrijdag 13 november. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag begon al raar. Ik heb op het moment een bedwantsenplaag in mijn appartement en ik had een bedwants gezien 's nachts, op de leuning van mijn bed gevuld met mijn bloed, dus ik kon niet slapen en heb huilend met mijn jarige zus gebeld midden in de nacht. Uiteindelijk zat er niets anders op dan in bed te kruipen, mijn ogen dicht te doen en te accepteren dat ik gebeten zou gaan worden door deze vampieren. In de ochtend was ik te moe om naar college te gaan. Ik heb mij ziek gemeld en ben blijven liggen, denkend dat ik de rest van het weekend ook weinig slaap zou krijgen. Ik zou me voor geen enkele andere reden nep ziek melden dan om een bedwantsenplaag. Overdag ging ik met mijn buddy Hannah naar het Musée Carnavalet in Le Marais, een joodse buurt in het centrum van Parijs. Het was een prachtig museum over de geschiedenis van Parijs. Deze fantastische stad heeft zo'n rijke geschiedenis. Na het museum gingen we falafels eten en shoppen bij de BHV (een soort Bijenkorf) in de Rue de Rivoli en ik ging nog even naar de Hema (ja, echt) bij Les Halles om vervolgens de metro naar huis te nemen. Ik was nog gevraagd door iemand om mee uit te gaan maar ik wilde thuis blijven om mijn huis schoon te maken en de was te doen wegens mijn bedwantsen. Ik voelde mij zo veilig in Parijs gisteren. Thuisgekomen ging ik ijverig schoonmaken, de was doen en avondeten maken. Na het avondeten ging ik alles afwassen en nog even lekker douchen. Ik had met mijn ouders en mijn zus gebeld daarvoor en haar een fijne verjaardag gewenst. Ik had een heerlijke douche en was lekker liedjes aan het luisteren. Tijdens het douchen ging de huistelefoon. Ik had niets door. Ineens werd ik gebeld op mijn mobiel.. Door thuis. Dat vond ik heel gek, want mijn ouders weten dat dat geld kost. Ik nam op en ik hoorde "Charlotte, ben je thuis?? Heb je het nieuws gezien? Er is een aanslag geweest!". De grond zakte steeds meer weg onder mijn voeten hoe meer ik erover hoorde. En ik werd doodsbang. Ik voelde mij opgesloten in Parijs. Ik durfde niets meer. Alles was zo onzeker en eng. Ik hoorde over de aanslag bij République en besefte dat ik daar had kunnen zitten. Ik ben al meerdere keren uit eten geweest daar. Alles was zo dichtbij. Het leek een oorlogssituatie en ik kon nergens heen. Ik werd misselijk van verdriet, angst en woede. Ik durfde niet eens meer de straat op om naar mijn vriendin te gaan waar ik bij mocht slapen die avond. Ze woont maar 5 minuten van mij vandaan. Ik kreeg een paniekaanval en voelde mij heel benauwd. Iedereen op Facebook vroeg aan elkaar of ze veilig en oké waren. Ik kreeg constant allerlei berichten binnen op Whatsapp en Facebook Messenger. Het deed mij goed om te merken wie er allemaal bezorgd om mij waren en om mijn veiligheid gaven, maar alle doodsbange mensen in Parijs en de constante berichtgeving op CNN maakten mij nog meer gestrest en bang. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik dronk water en thee om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik voor een uur onder de douche gaan zitten. Daar word ik rustig van. Mijn veilige plekje. Daarna heb ik al mijn beddengoed in de droger gegooid en ben ik thee gaan drinken en een leuke comedy gaan kijken om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik om half 7 's ochtends gaan slapen. Met bedwantsen slapen is in ieder geval veel minder erg dan de kans te lopen beschoten te worden buiten. En misschien, zijn mijn bedwantsen wel mijn redding geweest gisteravond.

Het is heel fijn dat mensen de hele nacht en ook vandaag mij hebben gevraagd of ik in orde ben. Ik merk echt welke mensen echt om mij geven. Ik denk dat als je in Nederland woont, het heel moeilijk voor te stellen is om in een stad te wonen die is aangevallen. Ik ken geen stad in Nederland die recentelijk door terroristen is aangevallen. Ik heb mij weleens bang gevoeld in Amsterdam maar ik heb nooit meegemaakt dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde zoals dit in Amsterdam. Nu ik dat heb meegemaakt weet ik hoe dat is. Ik woon in de stad waar alles is gebeurd. Ik zit er middenin. En ik voel mij een Parisienne. Ik voel mij een Parijzenaar en ben net als alle Parijzenaren doodsbang en gespannen. Het voelt alsof we in een oorlogssituatie zitten. Wie weet of er weer een gek opstaat die met messen of geweren in de weer gaat op straat? Wie weet of er nog een explosie of aanslag gepland staat? We blijven liever binnen nu. En zelfs dat, voelt niet helemaal veilig. Het enige kwaad wat er bestaat, is het kwaad wat uit mensen voortkomt. Het soort mensen die psychologisch zo verknipt zijn, dat zij niet meer weten wat empathie is en wat slecht is en wat goed is. Mensen die een woede in zich hebben en tekort zijn gekomen in iets in hun leven en vanuit hun egoïsme geen andere manier zien om daarmee om te gaan dan om anderen pijn te doen. Welk mens die veel liefde heeft gehad in zijn leven en weet hoe het is om lief te hebben zou zoiets doen? Respect voor leven hebben ze niet. Deze mensen geloven niet echt in God. Ze geloven niet in de normen en waarden waar God voor staat. Ze gebruiken het geloof in God voor hun eigen egoïstische doeleinden.

Wat betreft de rest van de maand.. Ik heb erg veel gedaan.. De AirBnB baan ging niet door. Ik heb wel een oppasbaantje gekregen, bij een Nederlands-Canadees gezin. De kinderen spreken Frans en Nederlands en zijn zo vrolijk en lief! De baby is 18 maanden oud en moet ik nog uit de crèche ophalen elke keer en ik moet zijn luiers verschonen en hem de fles geven. Het andere kind is 5 jaar oud en wat lastiger om in toom te houden. Maar ik heb hier zoveel van geleerd over opvoeden. Het oppassen gaat elke keer iets beter.

Wat betreft studie is het studeren nu echt begonnen. Ik heb al drie tentamens achter de rug. De colleges van 3 uur ben ik al helemaal aan gewend nu. Het werk is veel minder dan ik aan de Universiteit van Amsterdam moest doen vorig jaar. Het gekke is dat veel medestudenten juist veel meer werk hebben aan hun studie hier dan ze in hun thuisland hebben. Ik was dus niet gek toen ik vond dat ik erg veel moest doen voor Rechten in Nederland. Het studeren hier valt me enorm mee. En het is leuk, dus goed vol te houden.

Wat betreft mijn zwemplannen ben ik 1 keer met mijn pas voor 3 maanden naar het zwembad gegaan. Ik heb daar een half uur baantjes gezwommen, de blikken van alle mannelijke zwemmers ontwijkend, maar werd versierd door de badmeester van in de 40. Ik heb hem beleefd afgewezen, maar toen ik op weg was naar de universiteit, kwam één van mijn medezwemmers achter me aan om me te vragen om mee te gaan naar de bioscoop met hem. Ik heb maar gezegd dat ik een vriend had, anders hield hij niet op met mij te achtervolgen. Sindsdien durf ik niet meer zo goed alleen naar dat zwembad te gaan helaas.

Wat betreft veiligheid en mannen is het een compleet andere wereld hier dan Amsterdam. Ik heb al een aantal nare ervaringen gehad. Wanneer ik op straat loop word ik door meerdere mannen aangesproken en ik heb geleerd om ze allemaal straal te negeren, maar soms blijven ze je een tijdje achtervolgen en snappen ze de boodschap niet helemaal (of willen ze het niet snappen). Toen ik hier eerst kwam vanuit Amsterdam, had ik nog de Amsterdamse/Nederlandse mentaliteit en voelde ik mij veilig op straat. Ik kwam hier met het idee dat het niet sociaal geaccepteerd is om vrouwen lastig te vallen of aan te raken, te achtervolgen of te intimideren. Ik heb hier geleerd dat dat blijkbaar iets Nederlands is en zeker niet iets dat voor de rest van de wereld hoeft te gelden. Het is hier wél sociaal geaccepteerd om vrouwen lastig te vallen. Niemand die je gaat helpen of er ook maar iets van gaat zeggen. Je moet hard worden en voor jezelf opkomen. Want bange, tere poppetjes zijn een lekkere prooi voor sommige mannen. Boze, arrogante, stoere, niet geïntimideerde vrouwen zijn echter minder gewild. Ik stond een paar seconden stil op Place de la République toen een man naar mij toe kwam met "Excusez-moi, mademoiselle, vous êtes très belle, blabla.." Ik zei iets als "non, merci" en liep door. En ja hoor, hij kwam achter mij aan, boos roepend "waarom praat je niet met me?" Toen ik doorliep begon hij in het Arabisch tegen mij te schreeuwen. Alsof ik verplicht was om met hem te praten. Alsof hij het recht had om boos op mij te worden. Een andere keer zat ik alleen in de nachtbus, toen een dronken jongen naar mij toe kwam en begon te flirten in mijn oor en dichtbij me kwam staan. Ik kon het niet verstaan, maar het leken me vieze dingen die hij zei. Elke keer als ik weg van hem liep, liep hij achter mij aan. Uiteindelijk heb ik boos in het Nederlands gezegd dat hij me met rust moest laten en dat maakte hem zo in de war dat hij ophield en het bij een Frans meisje ging proberen. En niemand in de bus die ook maar iets deed of zei. Dit is de norm blijkbaar. Nog een andere keer liep ik op straat toen weer zo'n jongen mij kwam achtervolgen en tegen mij aan praten. Ik negeerde hem en zat op mijn mobiel. Uiteindelijk zei ik dat ik erg druk was. Hij liep even weg maar kwam ineens terug en probeerde mijn mobiel te pakken, zeggend: "Je bent alleen druk op je mobiel!" Ik werd ontzettend boos en zei dat hij me met rust moest laten. Hoezo denken deze mannen dat het oké is om vrouwen te achtervolgen als ze niet geïnteresseerd zijn? Een andere keer ging ik uit met een vriendin en gingen we samen bij mij thuis slapen. Aangekomen bij mijn deur, probeerde ineens één van de jongens die achter ons liepen mijn tasje af te pakken. Dat lukte niet en hij rende weg. Sindsdien willen mijn ouders dat ik met een taxi naar huis ga na uitgaan. Ik ben nu echt veel banger op straat dan ik ooit in Nederland was. Ik wil niet achtervolgd worden of aangeraakt worden door wildvreemden. Ik wil niet als een lopend stuk lekker vlees behandeld worden, maar als een mens met gevoelens. Ik ben het nu zo zat geworden dat ik mannen wegduw als ze me in de kroeg lastigvallen en niet bang ben om flink boos te worden wanneer het gebeurt. Als ze het lef hebben me aan te raken word ik al helemaal link. Ik zocht op internet op waarom sommige mannen dit doen, vrouwen naroepen en achtervolgen die niet geïnteresseerd zijn. Ik vond dat die mannen het als amusement zien en dat sommigen het zelfs leuk vinden als ze zien dat ze vrouwen ongemakkelijk maken ermee. Het geeft ze een gevoel van macht over vrouwen. Wat zielig. Daarom is het beter om totaal niet te tonen dat je je ongemakkelijk of bang voelt. Je moet hier met een arrogante bitchface over straat lopen. De Franse regering is zelfs een campagne tegen de intimidatie van vrouwen op straat begonnen. Er hangen overal posters met de slogan: "NON, C'EST NON!!!"

Ik begin mij steeds meer te settelen in Parijs. Franse gesprekken met mensen gaan mij ook steeds beter af. Eerst had ik nog steeds die gedachte van "Wauw, ik woon gewoon in Parijs!!". En nu heb ik die gedachten bijna niet meer. Het voelt eigenlijk net als Amsterdam, als mijn awesome thuisplaats. Ik ben gewend geraakt aan hier wonen, maar voel nog niet veel verlangen naar Nederland, behalve tijdens die aanslagen dan. Ik ben ook erg trots op mezelf dat ik zonder mijn ouders kan nu. In Nederland wilde ik ze wel graag elk weekend zien. Nu kan ik zonder, maar ze zijn nog steeds mijn beste vrienden en ik bel ze veel. Qua vriendschappen begint dat ook steeds meer vorm te krijgen hier in Parijs. Ik heb geaccepteerd dat, hoewel je bij sommige mensen misschien een goede klik voelt, dat blijkbaar niet wederzijds hoeft te zijn. Met sommige mensen kun je daaraan werken en met sommige mensen niet. De vriendin die mij naar het ziekenhuis had gebracht in één van mijn eerste weken hier hoor ik nooit meer wat van. Met andere mensen is de vriendschap spontaan gegroeid en ik voel mij minder alleen dan eerst hier.

Ik heb midden oktober een housewarming gehouden en was zo blij dat erg veel mensen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk de moeite namen om te komen. In Nederland hebben mensen vaak geen zin of zijn ze ineens moe of ziek, maar Erasmusstudenten doen meer moeite en willen graag veel mensen kennen hier. We hebben allemaal het verlangen een leven op te bouwen hier in Parijs. Sommigen namen ook vrienden mee en zo werd het een onwijs gezellige avond. We zijn daarna ook nog uit geweest naar een leuke club. Het was een erg geslaagde avond en mensen hadden ook via mijn housewarming nieuwe mensen ontmoet.

Later die maand werd ik ineens in de herfstvakantie midden in de nacht wakker van de buikpijn. Ik heb de hele nacht in de badkamer doorgebracht. Alsof ik niet al genoeg ziek was geweest tijdens mijn verblijf in Parijs had ik buikgriep. Dagenlang lag ik op bed oude films te kijken met Audrey Hepburn en kon ik niets eten behalve toast, bananen, rijst en soep. Halloween, waar ik mij zo op had verheugd, kon ik niets mee doen.

Die week daarna kwamen mijn beste vriendinnen langs en ik voelde mij gelukkig beter. We hebben samen musea bezocht en ik heb ze de Notre-Dame en Sacré Coeur en delen van Parijs zoals de Champs-Élysées, Montmartre en Saint-Germain-des-Prés laten zien. Met Mareille ben ik naar Disneyland gegaan. Nog een keer, want ik was in het begin van de maand met mijn zus Rebecca en mijn moeder erheen gegaan. Het is een heerlijk park en ik zou er nog veel vaker heen willen. Je kunt er heel goed shoppen, de attracties zijn leuker en langer dan in de Efteling, de Parade is prachtig, het eten is lekker en er is zoveel leuks te doen en moois te zien. Je kunt er uren doorbrengen. En als je het park zat bent, kun je ook naar een bioscoop gaan die naast Disneyland staat of naar één van de restaurants die daar zijn. De laatste nacht werd het dan toch echt duidelijk dat ik bedwantsen had in mijn appartement. Er waren al vermoedens.. Ik had al maanden last van bultjes en jeuk, maar nu een vriendin het ook had gekregen en we een bedwants 's nachts in bed vonden wisten we het zeker. Sinds mijn vriendinnen weg zijn heb ik de verhuurder ingelicht en ontzettend veel zitten wassen en schoonmaken. Ik heb er al een aantal gevonden, ook 's nachts dichtbij mijn bed lopend en ik kom maar moeilijk in slaap, nu ik weet wat voor nare beesten er 's nachts over mijn gezicht lopen. Ik snap nu eindelijk de hysterie en psychologische problemen die kunnen ontwikkelen door deze beestjes. Vanavond ga ik dan ook bij een vriendin slapen.

Ik voelde me erg veilig in Parijs maar dat gevoel is mij nu ontnomen door deze monsters. Het leven is kostbaar en kun je dus nooit voor lief nemen. Ik kan niet leven met het gevoel altijd op mijn hoede te moeten zijn. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor ons in petto heeft en niet meer van dit soort ellende. Waar zijn de "relatief veilige" jaren '90 heen? Het is nogal een pechjaar geweest voor me. Het kan eigenlijk alleen maar beter worden vanaf nu (hopelijk). Ik ga proberen om nog veel meer musea te bezoeken en te genieten van Parijs en niet mijn leven te laten leiden door angst en stress. Je krijgt daar alleen maar spijt van. Wonend in dit mooie land en deze prachtige stad voel ik mij erg één met de Fransen en Parijzenaren nu. Deze gebeurtenis heeft ons in Parijs ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Ik weet nu wie er om me geeft en bij wie ik terecht kan als ik bang ben en dat we echt wel meer om elkaar geven dan we soms laten zien. Parijs is mijn stad. Liberté, égalité, fraternité.


Bisous,

        -C.

dinsdag 29 september 2015

Étudiante à Paris

Bonjour,

Ik heb inmiddels meer dan twee weken niets geschreven dus het werd weer eens hoog tijd. En ik heb alle tijd nu, aangezien de vorige ziekte nog niet de deur uit was of de volgende deed al zijn intrede gisteren. Met koorts en griep ben ik nu gebonden aan bed en kan ik weer van alles vertellen in mijn blog. Een geluk bij een ongeluk. Net terug uit Marseille is het misschien ook wel een goed idee om even rustig aan te doen. Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat ik schreef. Dit wordt een lang verhaal.

Twee weken geleden begonnen de colleges. Ik was nog niet helemaal beter maar ik ben toch elke keer gegaan. En maar goed ook. Het is een heftige overgang om te studeren in Parijs, in plaats van in Nederland. De colleges duren drie uur lang en soms krijg je maar 5 minuten pauze in die drie uur. Ze zijn verplicht en je mag alleen maar afwezig zijn met een briefje van de dokter (ja echt!!).  Je wordt geacht alles wat de professor zegt op te schrijven, want het is niet alsof zij/hij nog zijn sheets op Didel (Blackboard bij Diderot) gaat zetten. Sommige docenten accepteren niet eens je mobiele telefoon op tafel en eisen dat je hem in je tas doet. Sommige accepteren zelfs niet dat je je internet aanzet op je laptop of tablet. Je wordt geacht alleen Word te gebruiken voor je aantekeningen. Één van mijn professors heeft zelfs een aantal keer gevraagd of we onze laptops wilden wegleggen. De meeste Franse studenten maken dan ook nog op de ouderwetse manier hun aantekeningen in hun schriftje. Heel schools allemaal. The French way. En dan de universiteitskantine.. In de middag begint rond 12 uur zich een rij te vormen voor de universiteitskantine. Je kunt er voor 3,25 euro een warme maaltijd krijgen. En het zit ook echt helemaal vol in die kantine 's middags. Het is net alsof de Franse studenten nog steeds op de middelbare school zitten, maar dat het nu universiteit heet.

De boeken, althans de meeste boeken, kun je vinden in de grote bibliotheek direct naast de universiteit. Ik houd van die bibliotheek. In tegenstelling tot de UB in Amsterdam is er altijd plek om te studeren en zijn er enorm veel stopcontacten te vinden. Ook zijn er ontzettend veel boeken te vinden, die je mag meenemen om thuis te lezen of daar kunt bestuderen. Ook zijn er geen fluisterende studentes (mateloos irritant, sorry dames) overal in de bieb, zoals in de UB in Amsterdam. Ik ben zelfs van plan om in de uren tussen mijn colleges (ik heb vaak college van 9 tot 12 en dan pas weer van half 5 tot half 8!!) in de bibliotheek samenvattingen te maken van de boeken die ik moet lezen. Ik had daar in Nederland nooit de motivatie voor gehad, maar ik verwacht hier niet dat er facebookgroepen gemaakt gaan worden en dat studenten hun samenvattingen aan elkaar gaan doorsturen.

Toen ik beter was kon ik weer eindelijk met vrienden afspreken. Die dinsdag vierden we Alison's (een Amerikaans meisje uit mijn cursus Frans) verjaardag in bar Kitsch in de studentenbuurt Oberkampf, wat echt een aanrader is. Op een zaterdag kwam een vriend uit Nederland bij mij langs terwijl hij op doorreis was en de dagen daarop hebben we echt de toerist uitgehangen in Parijs. Ik heb de Notre Dame nogmaals bezocht, de grote moskee in het 5e arrondissement, de Jardin des Plantes, de dierentuin en op een dinsdag ben ik naar Versailles gegaan met hem. Van mijn huiswerk kwam natuurlijk niets terecht, maar het was supergezellig en zo fijn om even alleen maar Nederlands te spreken. Toen hij weg was besloot ik mijn Franse simkaart in mijn oude telefoon te stoppen. Maar wat bleek: mijn oude telefoon had het opgegeven. Het enige wat ik kreeg was een mooi Samsung logo op mijn scherm en verder niets.

Die avond ging ik uit in de Chapi Chapo bar in het Quartier Latin. Ik was uitgenodigd door studenten uit mijn colleges en ontmoette daar veel leuke andere studenten. Het is er niet speciaal goedkoop, maar de sfeer is heel gezellig en er komen veel Franse studenten, met wie maar moeilijk contact valt te leggen tijdens colleges.

Vorige week begon ik steeds meer te wennen aan mijn colleges. Ik raak meer gewend aan de hoeveelheid stof die we moeten bestuderen en de norm van 3 uur les achter elkaar krijgen. Ik weet nu dat ik goed moet eten voordat ik een college binnenstap en dat ik elke gelegenheid om naar de wc te gaan moet aan pakken. Bovendien zijn de colleges ontzettend interessant en helpt het echt, geloof het of niet, om je telefoon weg te leggen om de stof beter op te kunnen nemen.

De donderdag daarop heb ik eindelijk mijn 3-maandelijkse abonnement aangeschaft bij het zwembad naast mijn universiteit. Het hele gesprek heb ik in het Frans gevoerd en daar ben ik stiekem best trots op. Ook besloot een vriendin van me een plan dat we samen hadden meteen tot uitvoer te brengen en kocht ze een ticket naar Marseille. Ze wilde graag dat ik ook kwam en ik had ook wel erg veel zin in de zon. Halsoverkop moest ik een goedkope ticket naar Marseille zoeken. Ik kocht uiteindelijk een ticket voor de zaterdagochtend met Ouigo. Die vrijdag leek alles mis te gaan wat mis kon gaan. Ik ging naar college, alleen maar om erachter te komen dat mijn docent in California zat. Toen besloot ik met mijn nieuwe Vélib-abonnement met een Vélib fiets naar de Samsung Store te fietsen. Mijn route liep langs de Seine, maar toen ik door het fietspad naar de kade van de Seine werd geleid kwam ik uiteindelijk een trap tegen, waar ik niet langs kon en niet op kon, omdat de fiets te zwaar was. Ik kon weer terugfietsen over de hobbelige kade naar de grote weg. Aangekomen in het 8e arrondissement op mijn fietsje was het een drukte van jewelste. Één van de rijkste, populairste, meest toeristische buurten van Parijs bleek niet een plek voor Vélib fietsjes. Fietsen op de Place de la Concorde is gekkenwerk. Ik raakte de weg kwijt en moest stukken lopen door de drukte van de auto's. Wanneer er zoveel auto's zijn is er gewoon geen plek voor de fietsen in Parijs, zeker niet wanneer er geen fietspaden zijn. Toen ik na veel gezoek de straat vond die ik zocht zette ik mijn fiets terug in het rek. Helaas te laat, dus dat betekende een euro betalen. In de winkel werd ik doorverwezen naar een ander adres, zodat ik weer 20 minuten kon lopen naar een Service Centre. Daar aangekomen heeft een man drie kwartier met mijn telefoon lopen spelen, voordat hij concludeerde dat mijn telefoon toch echt gestorven was. R.I.P., Samsung S4 Mini. Parijs heeft je geen goed gedaan. Mijn enige optie was mijn telefoon opsturen ter reparatie, en honderdenzoveel euro betalen. Dat was het me niet waard. Door al dit gedoe was ik te laat voor mijn sollicitatiegesprek en moest ik smsen dat ik later kwam. Ik besloot de Vélib-fiets weer te pakken en een "kwartiertje" te fietsen van het 8e arrondissement naar het 2e arrondissement. Had ik niet moeten doen. Op de boulevard waar ik fietste, bleek het eenrichtingsverkeer te zijn en werd ik bijna omver gereden door allerlei motorrijders die op me af kwamen. Weer kon ik hele stukken lopen, langs de Opéra, naar een andere weg. De hoeveelheid toeristen en verkeersdrukte waar ik mij doorheen moest wringen met mijn fietsje.. Nooit meer ben ik zo gek om in deze wijk te fietsen. Ik vond uiteindelijk een weg waar ik kon fietsen en kwam nog later dan gepland aan bij mijn afspraak. Resultaat: I got the job!! Ik mag lekker mensen gaan in en uitchecken, sleutels overhandigen en airbnb-appartementen gaan schoonmaken.
Die avond kwam een vriendin uit de buurt hier in Monmartre langs om bij mij te eten en samen uit te gaan. We hebben heel veel lol gehad samen, dus de dag kwam toch nog goed ten einde.

Zaterdagochtend begon dan mijn avontuur in Marseille. 'S ochtends vroeg checkte ik in bij Ouigo en stapte ik in de trein. Voor drie en een half uur lang zag ik prachtig landschap voor mijn neus voorbij vliegen. Ik dacht toen echt: ik ben verliefd op Frankrijk. Het weer werd steeds mooier en mooier terwijl we verder naar het zuiden trokken. Aangekomen in Marseille had ik het bloedheet. En dat terwijl je in Parijs inmiddels niet meer over straat kunt zonder jas aan. Tony en Monika stonden mij op te wachten op het station. Die dag nog hebben we de Notre Dame de la Garde en het strand bezocht. Ik ben zelfs de zee in geweest. Heerlijk om gewoon in rokjes en korte broekjes rond te lopen en in de auto naar Franse zomerliedjes te luisteren met je zonnebril op. Precies wat ik nodig had. 'S avonds kon ik uitgaan in een rokje in Aix de Provence en de volgende dag vertrokken we weer naar het strand. Het voelde alsof ik op vakantie was. Marseille en Aix de Provence doen me zo erg denken aan Portugal en toeristische plaatsjes daar zoals Albufeira. Alles is heel mediterraans en er zijn zelfs palmbomen. Dit was de zomer die ik zo erg nodig had. Monika en Tony en zijn vrienden spraken vooral Frans en dat was heel erg wennen voor me. Mijn andere Erasmusmaatjes spreken vooral Engels met me. Ik vond het jammer dat ik soms niet de punchline van een grapje snapte of dat ik hele stukken gesprek niet kon begrijpen als het te snel ging. Maar het is gelijk een goede motivatie om meer Frans te spreken.

Zondagavond vertrok ik met een Blablacar uit het mooie Marseille, op naar het koude Parijs. De enige auto (alle treinen waren al uitverkocht en ik moest toch echt op maandagochtend naar college) waarmee ik mee kon reizen was een auto van ene Salim. Ik was het enige meisje in de auto. In Lyon stapte de andere medereiziger uit en was het alleen nog maar mij en Salim. Salim was een man van rond de 30, die heel aardig en netjes was, maar toch een creepy glimlach had en een beetje nerdy overkwam. Hij ging ook iets als computer science studeren in Parijs, zei hij. Het was een beetje jammer dat Salim heel vaak stopte bij een tankstation om even naar de wc te gaan en koffie te halen en dat hij de hele nacht de radio aan liet staan. Ik liet hem maar, want hij deed het om wakker te blijven. Veiligheid is belangrijker voor me dan een goede nachtrust. Maar in de ochtend voelde ik me vreselijk. Ik was doodop en had ook al een keelpijn sinds zondagochtend die alleen maar erger was geworden. En dan had ik ook nog eens het vooruitzicht van twee colleges die maandag. We stonden uren in de file in Parijs zodat ik geen tijd meer had om nog eventjes te slapen in mijn eigen bed voordat college begon. Tot overmaat van ramp vroeg Salim mij ook nog eens of ik een keer met hem uit eten wilde. Ik zei nee op een beleefde manier, maar het maakte de rest van de tijd in de auto met hem wel erg awkward. Ik was heel trots op mezelf dat ik in mijn eentje met blablacar ben gegaan, maar ik ga liever niet meer alleen met een wildvreemde vent in de auto, denk ik.

Ik was nog naar mijn eerste college gegaan, maar ik was net een zombie. Van Frans spreken kwam helemaal niets terecht. Thuis gekomen voelde ik mij toch wel erg ziek en ben ik maar lekker in bed gebleven. Voor nu is het helaas alles cancellen wat gepland staat en films en series kijken, lekker eten en in bed liggen en geen uitgaan voor mij. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo ziek ben en er niemand is om voor mij te zorgen, maar het voelt goed om onafhankelijk te zijn van andermans hulp. Maar wat zeur ik? Ik heb Marseille gezien en ik heb op het strand gelegen en in de zee gezwommen en al mijn Erasmusmaatjes zijn jaloers op mij. Bovendien heb ik ook nog eens een sollicitatiegesprek voor een oppasbaantje bij een Nederlands gezin in Parijs deze week. Mijn baantjes hier zijn mij zowat in de schoot geworpen, dus ik bof.

In het begin in Parijs had ik nog wel veel stress-momenten en had ik nog wel vaak het gevoel dat ik gek werd en ontzettende heimwee naar Nederland (heerlijk kraanwater, goede hygiëne, weinig bureaucratie, iedereen kunnen verstaan, alles kunnen vinden in winkels wat je nodig hebt), maar dat is gelukkig verdwenen. Ik vind het nu prima om alleen te wonen zonder mijn ouders vaak te zien en ik vind het al helemaal prima om alleen in Parijs te wonen. Als ik weer beter ben ben ik van plan mijn Franse simkaart in mijn Samsung S6 te stoppen (dat gaat nu een beetje lastig zonder Samsung S6-sleuteltje), nog meer leuke cafés in Parijs te ontdekken, te gaan zwemmen in mijn "tussenuren", mijn Frans én mijn Duits te verbeteren (ik heb hier zoveel Duitse mensen ontmoet, het is gestoord) en het nog meer te spreken, samenvattingen te maken van de boeken die ik lees en nog veel meer van Parijs te ontdekken. Ik heb bewezen aan mijzelf dat ik voor mezelf kan zorgen. Ik heb er zin in!

À bientôt!

Bisous, C.

vrijdag 11 september 2015

Comment aller au médecin en France?

Bonsoir,

Deze week in Parijs was echt een rampweek, of juist een leerweek. Ik houd het ook kort want ik ben ziek op het moment, wat ook een inspiratie is om toch iets te schrijven

Ik heb deze week ontzettend veel geleerd. Op een positieve manier, maar ook op de harde manier. Vorige week vrijdag vertrok mijn moeder weer Nederland. Ik was vanaf dat moment helemaal op mezelf aangewezen in Parijs. De vakantie begint steeds meer te lijken op het normale leven, maar dan in Frankrijk. Soms denk ik ineens van: wow, ik woon gewoon hier! En soms voelt het al bijna normaal. Leven in een grote stad ben ik gewend van Amsterdam. Maar een stad zo groot als deze is even wennen.

Vorige week begon mijn intensieve cursus Frans. Het was een zeer intensieve cursus, die elke dag 6 uur in beslag nam. Maar het was ook een warm bad van lieve mensen die ik goed heb leren kennen tijdens de cursus. Lieve mensen, van allerlei nationaliteiten, uit landen zoals Japan, Italië, Duitsland, Denemarken etc.

Ik dacht dat ik mij eenzaam zou gaan voelen als mijn moeder weg zou zijn. Maar eigenlijk heb ik mij maar weinig alleen gevoeld en heb ik superveel te doen hier. Er zijn heel veel leuke activiteiten en leuke mensen om te leren kennen.

Desondanks dat allemaal begon ik zondagavond last te krijgen van jeukende bultjes over mijn hele lichaam. De afgelopen dagen heb ik gehoopt dat het weg zou gaan, maar er lijken er elke avond meer bij te komen. Het zijn er teveel om allemaal van een mug te komen (tenzij het een hyperactieve mug is of ze in teams werken en tenzij ze muisstil zijn). Ik kan alleen maar zaken als bedwantsen, huismijt of een allergie bedenken.

Om het allemaal nog erger te maken kreeg ik op woensdag ineens een blaasontsteking. Na het inschrijven voor vakken ben ik gelijk een dokter gaan zoeken op de straten van Parijs. * Hoe the fuck heet een huisartsenpost hier??* Ik liep helemaal naar "urgences medicales" dichtbij mijn universiteit, maar die bleek dicht/onvindbaar. Na het aanzetten van mijn internet en wat gezoek vond ik een dokter in het 2e arrondissement waar ik gelijk terecht kon. Het bleek een soort dokter te zijn die vanuit zijn eigen huis werkte. Hij was straight to the point en zocht alles uit, wilde van alles over me weten, liep mee naar de geldautomaat en naar de apotheek met me en had alle tijd voor me. Een beetje apart en informeel, maar hadden ze maar zulke dokters in Nederland.

Maar alsof dat nog niet genoeg was, sloeg het noodlot nogmaals toe, want op donderdag begon ik veel buikpijn te krijgen. Op vrijdag had ik niet alleen buikpijn maar werd ik ook ontzettend duizelig en misselijk. In paniek liep ik naar de supermarkt om iets van cola en veel chocola en fruit te halen en veel mineraalwater, maar op weg naar de supermarkt was ik zo duizelig dat ik een apotheek binnenliep en zei dat ik ging flauwvallen. De reactie was: haal wat cola en eten bij de supermarkt en hier heb je wat medicijnen. Dus daar ging ik weer, op naar de supermarkt. Terug thuis heb ik een vriendin hier gesmst en toen zij kwam zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan, waar er een soort huisartsenpost is bij de spoedeisende hulp. Opnieuw ben ik op pad gestuurd met recepten voor de apotheek en de opdracht om morgenochtend een soort "laboratoire" binnen te lopen waar ze tests op mij zullen uitvoeren. Op straat riep er nog een man "vous êtes très belle!!", wat ik vrij sympathiek vind aangezien ik het gevoel heb dat ik een lopende pestepidemie ben, met nog steeds allerlei bultjes in mijn gezicht en over mijn hele lijf en waarschijnlijk een bleek gezicht.

Wat leer je hier jezelf kennen. Ik mis mijn ouders enorm nu en zou het liefste nu ik mij zo ziek voel lekker bij hen op de bank zitten en ze knuffelen. Ik zou mijn zus willen knuffelen, ik zou mijn ex-vriend willen zien en mijn beste vrienden. Maar dat gaat niet, want ik zit in Parijs en ben op mijzelf aangewezen. Het nut van vrienden en mensen die van je houden hebben ga je dan wel goed inzien. Ik waardeer het nu nog meer dat ik hier een meisje heb ontmoet bij wie ik vanavond mag slapen.

En niet alleen ben ik ziek en best wel op mezelf aangewezen. Ik moet ook nog steeds van alles regelen, zoals een geboortecertificaat uit Nederland, een Frans nummer, een nieuw learning agreement, een inschrijving voor sporten die ik wil volgen en huurtoeslag, wat ik alleen krijg als ik mijn geboortecertificaat opstuur. Ik raak er in paniek van als ik eraan denk, maar alles komt goed, I hope. Dit is dus hoe het is om volwassen te zijn en compleet en totaal zonder je ouders te leven.

Ik kan niet wachten tot ik mij beter voel en weer allerlei leuke avonturen kan beleven in Parijs. Dan kan ik weer over leukere zaken schrijven.

À bientôt!

Bisous, C.

donderdag 3 september 2015

Bienvenue à Paris (les hommes et les hommes de Paris)

Afgelopen zaterdag kwam ik met de Thalys in het prachtige Parijs aan. Toen ik met mijn koffertje het station uitliep dacht ik alleen maar: wat geweldig! wat een prachtige stad! ik ben verliefd! Ik ben verliefd op Parijs. Mijn moeder, de verhuurster en ik liepen langs het imposante, statige gebouw van Gare du Nord. Direct daarna opende zich een wereld voor me. Een wereld waar ik de komende 5 maanden in leef. Ik leek in Afrika beland te zijn. Er was markt en het stikte van de mensen. Wat een drukte. Het leek overal wel markt in een drukke Marokkaanse hoofdstad. En daar moesten dat blonde kleine meisje (moi), mijn moeder en de verhuurster doorheen lopen met de koffers en de zware tassen. Van alle kanten keken mensen mij aan en wensten ze me "bonjour" en boden ze me van alles aan, van parfum tot geroosterde maïskolven. Aangekomen in mijn nieuwe appartementje leek ik een oase van rust binnen te stappen. Mijn buurt is chaotisch en hectisch en kan qua drukte makkelijk het Damrak van Amsterdam aan, maar mijn huisje is de rust zelve. En wat een leuk, gezellig en knus huisje!

Als je mij vraagt wat mij nou het meest is opgevallen de afgelopen week, ben ik zelf verbaasd over het antwoord: les hommes de Paris, de mannen van Parijs.

Al bij het uitstappen uit de Thalys vielen les hommes mij meteen op. De vrouwen die uitstapten werden gelijk met de koffers geholpen door les hommes die op het perron stonden. En ook bij het uitstappen uit de RER-treinen staat er vaak personeel om te helpen met koffers en kinderwagens. Wanneer je een deur door moet, wordt hij open gehouden door un homme voor je. Soms zelfs in de metrostations. Wanneer un homme door een metropoortje moet, laat hij une femme voor gaan. Ik ben vaak stomverbaasd. C'est courteois. Daar kunnen de Nederlandse mannen wat van leren. Je bent hier een echte vrouw. Ik voel mij hier veel meer een vrouw op straat dan ik mij ooit in Nederland heb gevoeld. Helaas heeft dat ook de mindere kanten. Wanneer je te lang naar een plattegrond staat te kijken, komt un homme vragen of je verdwaald bent en zijn hulp nodig hebt. Wanneer je te lang naar de ticketautomaat van de metro staart, voelt un homme zich als geroepen. Ook vinden les hommes het hier niet erg om onbeschaamd naar je te staren, in de metro, in de Jardin du Luxembourg, op straat etc. En hier in mijn multi-culturele wijk is het al helemaal vreselijk. Ik heb geteld dat elke keer dat ik naar de metrohalte loop (wat maar ongeveer 5 minuten duurt) ik minimaal door 2 hommes word aangesproken. De "bonjours" en "bonsoirs" zijn al niet te tellen. Vaak komt er ongevraagd un homme met een vast heel interessant verhaal naar me toe en loopt een stukje mee, voordat hij het opgeeft als hij merkt dat ik doe alsof ik niks hoor. De eerste dag is un homme een heel stuk met me meegelopen, zonder dat ik hem zelfs maar aan heb gekeken. Hij liep mee het zebrapad over, probeerde mijn arm te pakken, en toen hij mijn ipod-oortjes uit wilde doen, was de maat vol. Ik zei "laisse moi!" en weg was hij. Het begint nu wat te wennen, maar ik mis de anonimiteit van het leven als vrouw in Amsterdam.

In de rest van Parijs valt het mee met de mannen, maar de drukte en hectiek van een wereldstad blijft. Soms ben ik compleet uitgeput als ik thuiskom. Wat zie ik veel mensen op een dag in Parijs. Mijn week begon zonnig en met enorme, benauwende hitte. Ik ontmoette wat mensen van Erasmus bij de Eiffeltoren en at pizza dichtbij les Invalides op zaterdag. Zondag zijn mijn moeder en ik richting Centre Pompidou gegaan, L'Institut Arabe in gegaan, hebben we de Notre Dame bekeken, bezochten we de beroemde boekwinkel Shakespeare & Company en hebben we gedineerd in het pittoreske Montmartre, waar ik naast woon. Maandagochtend schreef ik mij in voor de intensieve cursus Frans die ik nu volg, bezocht ik Montmartre en Sacré Coeur in de middag en dineerde ik met Diderot-studenten en Erasmusstudenten dichtbij Place d'Italie. Dinsdag had ik de introductiebijeenkomst bij mijn gastuniversiteit, Université Diderot Paris 7. Daarna probeerde ik mij in te schrijven voor de vakken in het onmogelijke gebouw van mijn faculteit, des études Anglophones, maar werd mij verteld dat ik volgende week pas mij kan inschrijven en dan pas het rooster hoor. 's Middags bezocht ik de Eiffeltoren met mijn moeder en kookten we samen. Woensdag kon ik heerlijk uitslapen en bezochten ik en mijn moeder wederom Shakespeare & Company, le Quartier Latin, Saint-Germain-des-Prés en liepen we door langs het Louvre en over de rue de Rivoli richting le Marais. In le Marais dineerden we in een gezellige bistro. Na thuiskomst ben ik naar het Louvre gegaan om te "picknicken" met Erasmusstudenten en geëindigd op een slecht Erasmusfeestje bij de Champs-Élysées met twee Portugezen en een Tunesiër die mijn chaperonnes waren op de gevaarlijke weg terug naar huis. Vandaag begonnen de Franse lessen. En dat hebben we geweten. Wat intensief. Na een petit déjeuner samen ging ik samen met mijn groepje naar een benauwd en oververhit klaslokaal. Daar leerde ik dat mijn niveau Frans tussen B1 en B2 zit. Iedereen die heeft gezegd dat mijn niveau op A1 of A2 zat of heeft gezegd dat ik geen Frans kan, bij deze dus het bewijs van jullie ongelijk! Na 3 uur van benauwdheid en duizeligheid, mochten we een uurtje lekker lunchen, om vervolgens nog 3 uur lang afgemat te worden. Ik begon hoofdpijn te krijgen, toen we eindelijk klaar waren. Vanaf nu heb ik dit dus elke dag 6 uur lang voor een week, behalve op zondag en dinsdag. Ja, zelfs op zaterdag geven de universiteiten hier blijkbaar les. Na de Franse les ben ik naar de bank gegaan om de documenten te ondertekenen om een Franse bankrekening te openen. EN JA, ik heb dat compleet in het Frans gedaan! "Parlez-vous Anglais?" is een vraag die je hier niet moet stellen, tenzij je houdt van chagrijnige blikken krijgen.

Het duizelt mij hier van alle nieuwe mensen, ervaringen en activiteiten die op mij afkomen. Maar wat een afleiding van alles wat er gebeurd is deze zomer is dit. Na een heftige zomer vol drama en persoonlijk leed begint eindelijk mijn avontuur in Parijs. Mijn vader was ziek en moest behandeld worden in Gent en mijn grote liefde maakte het uit met mij. Plotseling liep ik het grote risico de twee meest belangrijke mannen in mijn leven te verliezen op hetzelfde moment. Ik dacht een mooie zomer tegemoet te zien, maar daar bleef weinig van over. Gelukkig behield ik één van de twee, mijn vader, mijn steun en toeverlaat. En de grootste liefde uit mijn leven tot nu toe, mijn ex-vriend, die mij zo gelukkig maakte en van wie ik zo houd? Ik denk elke dag en nacht aan hem. Ik mis hem elke dag en nacht. Ik kan niet eens geloven dat het over is. Maar als ik ooit wil dat het iets met hem wordt, of met een ander, moet ik leren om gelukkig te zijn met alleen mezelf en mijzelf altijd blijven ontwikkelen. Het is eenzaam. Het is niet hoe ik me het had voorgesteld. Maar hoe kan iemand van je houden, als je niet eerst van jezelf houdt? Ik houd genoeg van mezelf om nu de aandacht op mijzelf en mijn eigen ontwikkeling te richten. Ik houd van hem nog altijd, maar soms moet je mensen loslaten. En misschien beseffen ze dan wat ze kwijt zijn en misschien niet. En smeken en doen gaat mijn tijd in Parijs verpesten. En ik laat niemand de macht hebben om mijn droom te verpesten. Ik weet wat ik kan en wat ik kan verbeteren en ontwikkelen aan mijzelf en wat ik waard ben. Ik geloof in mijzelf. Zoveel mensen, inclusief mijn ouders, denken dat ik bang ben voor mijn tijd in Parijs en dat ik niet sterk en onafhankelijk genoeg ben; een angstig, onzeker, klein en verwend meisje. Ze weten niet dat hoe meer je zegt dat ik iets niet kan, hoe meer ik de motivatie krijg om te laten zien dat ik het wél kan. Ik weet niet meer wie ik ben sinds mijn wederhelft mij verlaten heeft, maar ik zal vinden wie ik ben. Ik laat geen donkere wolken boven mijn droom van Parijs hangen. Ik ga ervoor.

Les hommes et les hommes de Paris.. Ze maken veel los. Mon rêve de Paris begint en ik kan niet geloven dat ik elke ochtend in deze prachtstad wakker word. Studeren en leven in Parijs. Ik ben bang dat ik op den duur niet anders wil. Ik voel mij een beetje Carrie van Sex and the City op haar laptopje hoe ik hier nu zit. Volgende week heb ik er een hele week zonder mijn mama op zitten en heb ik vast weer heel veel te vertellen. Nu even die heerlijke Franse kaas eten samen met mijn mama op de bank. Haar laatste avond hier is aangebroken. Morgen gaat de wekker weer om 07:30 uur.

À bientôt!

Bisous, C.