Bonjour,
Het is nu ongeveer een week en enkele dagen geleden dat Parijs op zijn kop stond. Het was een bizarre week. De rust is wedergekeerd. Het is eigenlijk te rustig, aangezien de toeristen Parijs nog steeds mijden als de pest. De hotels en vliegvelden en de bussen die Parijs aandoen zijn nagenoeg leeg. Ik profiteer er maar van en bezoek de monumenten en musea nu het nog rustig is. Parijs is zo mooi als het rustig is. Ik heb gehoord van een vriendin dat het ongeveer 3 weken duurt na een aanslag zoals dit voordat alles weer bij het oude is in je leven en het leven van de stad. Toch denk ik dat ik nooit meer hetzelfde zal kijken naar aanslagen. Ik zal er nooit meer naar kijken zoals ik dat deed toen ik in Nederland woonde. Ik voel ook een groot verschil tussen hoe ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd heb beleefd en hoe de mensen in Nederland die hebben beleefd. De afstand tussen mij en de mensen die in Nederland wonen is er groter door geworden. Nadat ik de dagen na de aanslagen heb meegemaakt hier samen met mijn vrienden en erover heb gepraat met ze wil ik graag mijn verhaal hier kwijt. Misschien kan ik jullie zo een beetje inzage geven in hoe het is om een Parisienne te zijn rond deze tijd.
Ik geloof dat ik mij nog nooit zo kwetsbaar en bang heb gevoeld als toen ik die vrijdagavond 13 november het nieuws te horen kreeg over de aanslagen. Zo bewust van hoe snel je leven voorbij kan zijn. Zo onveilig. Maar ook zo dankbaar dat ik een engeltje op mijn schouder had en ik thuis was gebleven die avond. En ik besefte mij dat je het leven nooit voor lief kunt nemen. Ook niet als Nederlander. Alle ellende gebeurt niet alleen maar ver weg van je bed. Ik weet dat jullie dat nog steeds onbewust denken. En misschien is dat maar goed ook. Ik heb mij ook bijna altijd veilig gevoeld in Nederland. In Parijs heb ik wel geleerd om realistischer te zijn. Zoals in mijn vorige blog te lezen is heb ik de hele avond en nacht mij vreselijk gevoeld en constant berichten ontvangen of ik wel oké was. Ik was in paniek en kon het niet meer uitstaan om het nieuws te kijken. CNN maakt je nog meer paranoia. Het idee dat er op meerdere locaties geschoten was maakte mij er niet geruster op. Ik wilde schreeuwen en huilen en ik voelde mij oprecht zo verdrietig over de mensen die beschoten waren of gegijzeld waren. Ik heb voor ze gebeden. Later leerden we dat ze één voor één zijn afgeschoten en nooit een kans hadden om te overleven, tenzij ze zouden vluchten.
De dagen na deze aanslagen waren ontzettend stil. De hele stad was in spanning en een sfeer van verdriet en angst heerste op straat. Ik was gedwongen thuis te blijven met mijn bedwantsjes die nacht en had amper geslapen. Uiteindelijk besloot ik tegen de avond om met een vriendin naar de supermarkt te gaan en bij haar te slapen. Ze woont maar 5 minuten lopen van mij af, maar op straat zijn voelde ontzettend onveilig. We hebben samen gegeten en film gekeken en de volgende dag ook. Boodschappen deden we samen. We konden niet naar de nieuwe James Bond film waar we kaartjes voor hadden gekocht, maar daar zaten we niet mee. We hoorden over Erasmusstudenten die halsoverkop richting thuis waren vertrokken direct na de aanslagen. De hysterie en paranoia was toegeslagen. Maandag durfden we niet naar college, maar ik deed het toch. Ik denk dat zo lang je dingen niet doet uit angst, je je altijd bang en onveilig zal voelen en je niet gelukkig kunt zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer durven al mijn dagelijkse bezigheden weer uit te voeren, om mij weer "normaal" te kunnen voelen, en geen gevangene van angst. Het vergde moed om elke dag met de metro te gaan. De eerste dagen zaten er veel minder mensen in de metro. Je kon gewoon zitten! Ik kan bijna nooit zitten in de metro.
Vorige week zag je nul toeristen op straat. De straten in het CENTRUM van de stad waren makkelijk begaanbaar en rustig. Normaal gesproken word je omver gelopen door toeristen. Ik was sinds de aanslagen ontzettend gespannen en gestrest en heel nerveus elke keer dat ik de deur uitliep of weer op het nieuws hoorde over politie-invallen in Saint-Denis, een wijk niet ver van de mijne vandaan. Die stress eiste zijn tol. Ik sliep slecht en kreeg last van hoofdpijn, buikpijn, paniekaanvallen en brandend maagzuur 24/7.
En ook de universiteit is veranderd. De professors waren erg treurig de eerste dagen van de week. Er was nog maar 1 ingang voor elk gebouw en bij die ingang moesten onze tassen worden gecheckt en nu is dat nog steeds het geval.
Vorige woensdagmiddag ging ik lunchen met een vriend toen 3 politie-auto's met luide sirenes voorbij raasden en er daarna een auto keihard langsreed met een Arabische man erin en nog meer politie-auto's achter hem. Ik raakte in paniek en zei dat we weg moesten en of we alsjeblieft naar een café of restaurant konden. Een andere keer was ik op weg naar het metrostation toen er 3 politie-agenten langs renden achter een man aan. Ik keek gelijk hoe ik zo snel mogelijk weg kon komen. Je bent zo alert en zo op je hoede constant dat ineens elke sirene, elk alarm en elk hard geluid en elk luidruchtig persoon en elke onregelmatigheid je zowat een hartaanval geeft. Wanneer de metro opeens stopt ga ik er al vanuit dat de metro is gekaapt door terroristen of dat er een bommelding is. Er waren namelijk zeer veel onregelmatigheden vorige week met de metro. De politie was extra op hun hoede en daardoor was er wel elke dag weer een probleem met één of meerdere metrolijnen door bommeldingen of verdachte pakketjes. Het zekere werd voor het onzekere genomen en je kon de metro weer eens niet nemen. Vorige donderdag leek thuiskomen wel een onmogelijke opgave met een stuk of 3 of 4 bussen die ik zou moeten nemen om ergens te kunnen komen. Ik ben toen maar een museum over de Middeleeuwen ingegaan. Het was de eerste keer na de aanslagen dat ik een museum bezocht en het was erg rustig, wat heel fijn was.
Ik moet wel zeggen, dat na de aanslagen, Parijs eindelijk aanvoelt als een rustige stad. Een stad waar je kunt ademhalen en je niet overal omver wordt gelopen door toeristen. De Parijzenaren gingen stapje voor stapje weer hun oude leven hervatten en weer naar het werk en weer op terrasjes zitten. De toeristen blijven echter nog steeds weg.
Die donderdag zijn ik en een vriendin voor ons fotoproject voor de universiteit, waarin we toeristen wilden fotograferen als ze aankomen in Parijs en als ze Parijs verlaten, op zoek gegaan naar toeristen in de hotels. Maar er was niemand, maar dan ook echt niemand, te vinden. Die vriendin vertelde mij dat ze op vrijdagavond 13 november een vriend zou gaan ontmoeten bij République (zij woont daar) en dat die vriend toen was beschoten. Hij liep langs één van de cafés en werd geraakt in zijn been. The wrong place at the wrong time. Ze stond in de deuropening, klaar om te gaan, toen ze het hoorde. Ik kan me niet voorstellen hoe groot haar angst en schok moest zijn geweest die avond maar het moet erger zijn geweest dan de mijne. Ze zei dat ze pas weer haar huis uit durfde op zondagavond. Op vrijdagavond ging ik voor het eerst weer uit na de aanslagen, alleen wel bij mensen thuis. De bedoeling was om naar een club te gaan, maar dat is nooit gebeurd. Die zaterdag hebben we nog gewacht op het busstation voor toeristen, maar er waren maar enkelen. Zaterdagavond kwam een vriend naar mijn huis om daar te logeren en zijn we 's avonds even uit geweest in Montmartre. Hij vroeg mij toen of ik niet bang was in cafés. Maar nee, ik ben niet bang in een café in Montmartre. De kans dat er iets gebeurt juist in het café waar ik ben, terwijl er duizenden cafés zijn in Parijs. Dat kleine cafeetje in Montmartre? Nee, ik kan er wel realistisch naar kijken en ik ben niet hysterisch.
De volgende dag toen we naar het Louvre gingen was ik een stuk minder op mijn gemak. Zo'n groot museum met zoveel mensen erin, dat was een mooie slag geweest. Er waren beduidend minder toeristen dan normaal in het Louvre, maar alsnog. Ik keek steeds in elke zaal waar de nooduitgangen waren en hoeveel beveiliging er was en waar de beste verstopplekjes waren. Bij elk alarm dat afging schrok ik me een ongeluk. Gelukkig heeft het Louvre heel veel nooduitgangen die naar buiten toe openen. Desondanks was het heel fijn om gewoon eens een keer te kunnen doorlopen in het Louvre en een stuk minder last te hebben van Aziatische groepen die overal selfies maken.
Die zondagavond was er een prachtige mis in de Notre-Dame waar heel veel geestelijken aanwezig waren. Het was een televisie-uitzending. Je moest gefouilleerd worden en je tassen werden gecheckt, maar het was het waard.
Deze week voel ik mij alweer wat meer mezelf en op mijn gemak. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in Parijs en ik laat mij niet tegenhouden door angst. Ik heb heel veel gehad aan de liefde en vriendschap die ik van mensen heb ontvangen. Liefde en vriendschap is echt het medicijn tegen angst en verdriet. En al mijn Erasmusvrienden zijn het erover eens dat wij ons nu veel meer Parijzenaren voelen. Toen de aanslagen gebeurden was er geen wij Erasmusstudenten en zij Fransen, er was alleen ons Parijzenaren. Er was geen scheiding tussen ons en zij. Wij waren één en we wisten precies wat wij Parijzenaren allemaal voelden. Ik had het er nog over met een Amerikaanse vriendin gisteravond. Nu we dit hebben meegemaakt weten wij dat de mensen van ons thuisland zich nooit helemaal kunnen indenken hoe het voor ons was. In Nederland was iedereen geschokt en verdrietig en solidair met Parijs de dagen na de aanslag, zoals ik was na Charlie Hebdo. Maar na een paar dagen beginnen Nederlanders alweer met de dagelijkse routine en worden er domme filmpjes op Facebook geplaatst en onbeduidende mededelingen gedaan. Het leven gaat verder in Nederland. Maar hier is het allemaal nog heel vers. De Nederlanders hebben niet de angst meegemaakt die ik heb meegemaakt en dus ben ik in dat opzicht nu een Parijzenaar. En niet alles is meer ver van mijn bed. Ik heb niet meer die nonchalante houding. Ik heb een oorlogssituatie meegemaakt en ik ben nog steeds bezig met het verwerken voor mezelf. Aanslagen zijn nu een deel van mijn leven hier. Dat betekent niet dat ik hysterisch ben. Ik ken mensen die het eng vinden om hierheen te komen nu, maar dat is niet hoe wij het zien. Wij Parijzenaren durven bijna alles weer te doen buiten en we weten dat er weinig kans is dat er iets gebeurt. Zoals een Franse toerist mij gister zei op het vliegveld "C'est la vie". We zijn meer alert maar de echte mensen die zich nu laten leiden door angst en daarom niet naar Parijs durven te komen, zijn de "buitenlanders", de toeristen. Maar wij laten ons niet leiden door angst, ook al moeten we deze vreselijke gebeurtenis een plekje geven. Morgen komt er een psychologe naar mijn universiteit om met ons, de buitenlandse studenten, te praten en ons te informeren en te kalmeren.
Ik moet er nu vandoor om te gaan oppassen, maar ik ben er snel weer. Dit weekend komt een vriendin van mij uit Nederland langs en ik ben erg dankbaar, dat ze ondanks de angst die veel Nederlanders hebben om hier te komen, toch dapper is en langskomt.
Bisous!
- X
woensdag 25 november 2015
zaterdag 14 november 2015
Je suis Paris
Bonjour,
Het is al een lange tijd terug dat ik voor het laatst iets voor mijn blog heb geschreven. Na wat er gisteravond is gebeurd, besloot ik dat ik wel iets moest schrijven vandaag. Er is weer ontzettend veel gebeurd. Het zijn angstige tijden voor Parijs en ik zit er middenin. Iedereen is gespannen. Zojuist ging er in mijn flat een brandalarm af en renden mensen naar de binnenplaats en schreeuwden zij "CA VA???" en waren we allemaal erg opgelucht toen het alarm ophield. Normaal gesproken reageert er niemand als iemands brandalarm afgaat. De regering adviseert mensen om binnen te blijven en de universiteit, musea, bioscopen, winkels etc. zijn gesloten.
Ik begin allereerst met gisteren, vrijdag 13 november. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag begon al raar. Ik heb op het moment een bedwantsenplaag in mijn appartement en ik had een bedwants gezien 's nachts, op de leuning van mijn bed gevuld met mijn bloed, dus ik kon niet slapen en heb huilend met mijn jarige zus gebeld midden in de nacht. Uiteindelijk zat er niets anders op dan in bed te kruipen, mijn ogen dicht te doen en te accepteren dat ik gebeten zou gaan worden door deze vampieren. In de ochtend was ik te moe om naar college te gaan. Ik heb mij ziek gemeld en ben blijven liggen, denkend dat ik de rest van het weekend ook weinig slaap zou krijgen. Ik zou me voor geen enkele andere reden nep ziek melden dan om een bedwantsenplaag. Overdag ging ik met mijn buddy Hannah naar het Musée Carnavalet in Le Marais, een joodse buurt in het centrum van Parijs. Het was een prachtig museum over de geschiedenis van Parijs. Deze fantastische stad heeft zo'n rijke geschiedenis. Na het museum gingen we falafels eten en shoppen bij de BHV (een soort Bijenkorf) in de Rue de Rivoli en ik ging nog even naar de Hema (ja, echt) bij Les Halles om vervolgens de metro naar huis te nemen. Ik was nog gevraagd door iemand om mee uit te gaan maar ik wilde thuis blijven om mijn huis schoon te maken en de was te doen wegens mijn bedwantsen. Ik voelde mij zo veilig in Parijs gisteren. Thuisgekomen ging ik ijverig schoonmaken, de was doen en avondeten maken. Na het avondeten ging ik alles afwassen en nog even lekker douchen. Ik had met mijn ouders en mijn zus gebeld daarvoor en haar een fijne verjaardag gewenst. Ik had een heerlijke douche en was lekker liedjes aan het luisteren. Tijdens het douchen ging de huistelefoon. Ik had niets door. Ineens werd ik gebeld op mijn mobiel.. Door thuis. Dat vond ik heel gek, want mijn ouders weten dat dat geld kost. Ik nam op en ik hoorde "Charlotte, ben je thuis?? Heb je het nieuws gezien? Er is een aanslag geweest!". De grond zakte steeds meer weg onder mijn voeten hoe meer ik erover hoorde. En ik werd doodsbang. Ik voelde mij opgesloten in Parijs. Ik durfde niets meer. Alles was zo onzeker en eng. Ik hoorde over de aanslag bij République en besefte dat ik daar had kunnen zitten. Ik ben al meerdere keren uit eten geweest daar. Alles was zo dichtbij. Het leek een oorlogssituatie en ik kon nergens heen. Ik werd misselijk van verdriet, angst en woede. Ik durfde niet eens meer de straat op om naar mijn vriendin te gaan waar ik bij mocht slapen die avond. Ze woont maar 5 minuten van mij vandaan. Ik kreeg een paniekaanval en voelde mij heel benauwd. Iedereen op Facebook vroeg aan elkaar of ze veilig en oké waren. Ik kreeg constant allerlei berichten binnen op Whatsapp en Facebook Messenger. Het deed mij goed om te merken wie er allemaal bezorgd om mij waren en om mijn veiligheid gaven, maar alle doodsbange mensen in Parijs en de constante berichtgeving op CNN maakten mij nog meer gestrest en bang. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik dronk water en thee om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik voor een uur onder de douche gaan zitten. Daar word ik rustig van. Mijn veilige plekje. Daarna heb ik al mijn beddengoed in de droger gegooid en ben ik thee gaan drinken en een leuke comedy gaan kijken om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik om half 7 's ochtends gaan slapen. Met bedwantsen slapen is in ieder geval veel minder erg dan de kans te lopen beschoten te worden buiten. En misschien, zijn mijn bedwantsen wel mijn redding geweest gisteravond.
Het is heel fijn dat mensen de hele nacht en ook vandaag mij hebben gevraagd of ik in orde ben. Ik merk echt welke mensen echt om mij geven. Ik denk dat als je in Nederland woont, het heel moeilijk voor te stellen is om in een stad te wonen die is aangevallen. Ik ken geen stad in Nederland die recentelijk door terroristen is aangevallen. Ik heb mij weleens bang gevoeld in Amsterdam maar ik heb nooit meegemaakt dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde zoals dit in Amsterdam. Nu ik dat heb meegemaakt weet ik hoe dat is. Ik woon in de stad waar alles is gebeurd. Ik zit er middenin. En ik voel mij een Parisienne. Ik voel mij een Parijzenaar en ben net als alle Parijzenaren doodsbang en gespannen. Het voelt alsof we in een oorlogssituatie zitten. Wie weet of er weer een gek opstaat die met messen of geweren in de weer gaat op straat? Wie weet of er nog een explosie of aanslag gepland staat? We blijven liever binnen nu. En zelfs dat, voelt niet helemaal veilig. Het enige kwaad wat er bestaat, is het kwaad wat uit mensen voortkomt. Het soort mensen die psychologisch zo verknipt zijn, dat zij niet meer weten wat empathie is en wat slecht is en wat goed is. Mensen die een woede in zich hebben en tekort zijn gekomen in iets in hun leven en vanuit hun egoïsme geen andere manier zien om daarmee om te gaan dan om anderen pijn te doen. Welk mens die veel liefde heeft gehad in zijn leven en weet hoe het is om lief te hebben zou zoiets doen? Respect voor leven hebben ze niet. Deze mensen geloven niet echt in God. Ze geloven niet in de normen en waarden waar God voor staat. Ze gebruiken het geloof in God voor hun eigen egoïstische doeleinden.
Wat betreft de rest van de maand.. Ik heb erg veel gedaan.. De AirBnB baan ging niet door. Ik heb wel een oppasbaantje gekregen, bij een Nederlands-Canadees gezin. De kinderen spreken Frans en Nederlands en zijn zo vrolijk en lief! De baby is 18 maanden oud en moet ik nog uit de crèche ophalen elke keer en ik moet zijn luiers verschonen en hem de fles geven. Het andere kind is 5 jaar oud en wat lastiger om in toom te houden. Maar ik heb hier zoveel van geleerd over opvoeden. Het oppassen gaat elke keer iets beter.
Wat betreft studie is het studeren nu echt begonnen. Ik heb al drie tentamens achter de rug. De colleges van 3 uur ben ik al helemaal aan gewend nu. Het werk is veel minder dan ik aan de Universiteit van Amsterdam moest doen vorig jaar. Het gekke is dat veel medestudenten juist veel meer werk hebben aan hun studie hier dan ze in hun thuisland hebben. Ik was dus niet gek toen ik vond dat ik erg veel moest doen voor Rechten in Nederland. Het studeren hier valt me enorm mee. En het is leuk, dus goed vol te houden.
Wat betreft mijn zwemplannen ben ik 1 keer met mijn pas voor 3 maanden naar het zwembad gegaan. Ik heb daar een half uur baantjes gezwommen, de blikken van alle mannelijke zwemmers ontwijkend, maar werd versierd door de badmeester van in de 40. Ik heb hem beleefd afgewezen, maar toen ik op weg was naar de universiteit, kwam één van mijn medezwemmers achter me aan om me te vragen om mee te gaan naar de bioscoop met hem. Ik heb maar gezegd dat ik een vriend had, anders hield hij niet op met mij te achtervolgen. Sindsdien durf ik niet meer zo goed alleen naar dat zwembad te gaan helaas.
Wat betreft veiligheid en mannen is het een compleet andere wereld hier dan Amsterdam. Ik heb al een aantal nare ervaringen gehad. Wanneer ik op straat loop word ik door meerdere mannen aangesproken en ik heb geleerd om ze allemaal straal te negeren, maar soms blijven ze je een tijdje achtervolgen en snappen ze de boodschap niet helemaal (of willen ze het niet snappen). Toen ik hier eerst kwam vanuit Amsterdam, had ik nog de Amsterdamse/Nederlandse mentaliteit en voelde ik mij veilig op straat. Ik kwam hier met het idee dat het niet sociaal geaccepteerd is om vrouwen lastig te vallen of aan te raken, te achtervolgen of te intimideren. Ik heb hier geleerd dat dat blijkbaar iets Nederlands is en zeker niet iets dat voor de rest van de wereld hoeft te gelden. Het is hier wél sociaal geaccepteerd om vrouwen lastig te vallen. Niemand die je gaat helpen of er ook maar iets van gaat zeggen. Je moet hard worden en voor jezelf opkomen. Want bange, tere poppetjes zijn een lekkere prooi voor sommige mannen. Boze, arrogante, stoere, niet geïntimideerde vrouwen zijn echter minder gewild. Ik stond een paar seconden stil op Place de la République toen een man naar mij toe kwam met "Excusez-moi, mademoiselle, vous êtes très belle, blabla.." Ik zei iets als "non, merci" en liep door. En ja hoor, hij kwam achter mij aan, boos roepend "waarom praat je niet met me?" Toen ik doorliep begon hij in het Arabisch tegen mij te schreeuwen. Alsof ik verplicht was om met hem te praten. Alsof hij het recht had om boos op mij te worden. Een andere keer zat ik alleen in de nachtbus, toen een dronken jongen naar mij toe kwam en begon te flirten in mijn oor en dichtbij me kwam staan. Ik kon het niet verstaan, maar het leken me vieze dingen die hij zei. Elke keer als ik weg van hem liep, liep hij achter mij aan. Uiteindelijk heb ik boos in het Nederlands gezegd dat hij me met rust moest laten en dat maakte hem zo in de war dat hij ophield en het bij een Frans meisje ging proberen. En niemand in de bus die ook maar iets deed of zei. Dit is de norm blijkbaar. Nog een andere keer liep ik op straat toen weer zo'n jongen mij kwam achtervolgen en tegen mij aan praten. Ik negeerde hem en zat op mijn mobiel. Uiteindelijk zei ik dat ik erg druk was. Hij liep even weg maar kwam ineens terug en probeerde mijn mobiel te pakken, zeggend: "Je bent alleen druk op je mobiel!" Ik werd ontzettend boos en zei dat hij me met rust moest laten. Hoezo denken deze mannen dat het oké is om vrouwen te achtervolgen als ze niet geïnteresseerd zijn? Een andere keer ging ik uit met een vriendin en gingen we samen bij mij thuis slapen. Aangekomen bij mijn deur, probeerde ineens één van de jongens die achter ons liepen mijn tasje af te pakken. Dat lukte niet en hij rende weg. Sindsdien willen mijn ouders dat ik met een taxi naar huis ga na uitgaan. Ik ben nu echt veel banger op straat dan ik ooit in Nederland was. Ik wil niet achtervolgd worden of aangeraakt worden door wildvreemden. Ik wil niet als een lopend stuk lekker vlees behandeld worden, maar als een mens met gevoelens. Ik ben het nu zo zat geworden dat ik mannen wegduw als ze me in de kroeg lastigvallen en niet bang ben om flink boos te worden wanneer het gebeurt. Als ze het lef hebben me aan te raken word ik al helemaal link. Ik zocht op internet op waarom sommige mannen dit doen, vrouwen naroepen en achtervolgen die niet geïnteresseerd zijn. Ik vond dat die mannen het als amusement zien en dat sommigen het zelfs leuk vinden als ze zien dat ze vrouwen ongemakkelijk maken ermee. Het geeft ze een gevoel van macht over vrouwen. Wat zielig. Daarom is het beter om totaal niet te tonen dat je je ongemakkelijk of bang voelt. Je moet hier met een arrogante bitchface over straat lopen. De Franse regering is zelfs een campagne tegen de intimidatie van vrouwen op straat begonnen. Er hangen overal posters met de slogan: "NON, C'EST NON!!!"
Ik begin mij steeds meer te settelen in Parijs. Franse gesprekken met mensen gaan mij ook steeds beter af. Eerst had ik nog steeds die gedachte van "Wauw, ik woon gewoon in Parijs!!". En nu heb ik die gedachten bijna niet meer. Het voelt eigenlijk net als Amsterdam, als mijn awesome thuisplaats. Ik ben gewend geraakt aan hier wonen, maar voel nog niet veel verlangen naar Nederland, behalve tijdens die aanslagen dan. Ik ben ook erg trots op mezelf dat ik zonder mijn ouders kan nu. In Nederland wilde ik ze wel graag elk weekend zien. Nu kan ik zonder, maar ze zijn nog steeds mijn beste vrienden en ik bel ze veel. Qua vriendschappen begint dat ook steeds meer vorm te krijgen hier in Parijs. Ik heb geaccepteerd dat, hoewel je bij sommige mensen misschien een goede klik voelt, dat blijkbaar niet wederzijds hoeft te zijn. Met sommige mensen kun je daaraan werken en met sommige mensen niet. De vriendin die mij naar het ziekenhuis had gebracht in één van mijn eerste weken hier hoor ik nooit meer wat van. Met andere mensen is de vriendschap spontaan gegroeid en ik voel mij minder alleen dan eerst hier.
Ik heb midden oktober een housewarming gehouden en was zo blij dat erg veel mensen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk de moeite namen om te komen. In Nederland hebben mensen vaak geen zin of zijn ze ineens moe of ziek, maar Erasmusstudenten doen meer moeite en willen graag veel mensen kennen hier. We hebben allemaal het verlangen een leven op te bouwen hier in Parijs. Sommigen namen ook vrienden mee en zo werd het een onwijs gezellige avond. We zijn daarna ook nog uit geweest naar een leuke club. Het was een erg geslaagde avond en mensen hadden ook via mijn housewarming nieuwe mensen ontmoet.
Later die maand werd ik ineens in de herfstvakantie midden in de nacht wakker van de buikpijn. Ik heb de hele nacht in de badkamer doorgebracht. Alsof ik niet al genoeg ziek was geweest tijdens mijn verblijf in Parijs had ik buikgriep. Dagenlang lag ik op bed oude films te kijken met Audrey Hepburn en kon ik niets eten behalve toast, bananen, rijst en soep. Halloween, waar ik mij zo op had verheugd, kon ik niets mee doen.
Die week daarna kwamen mijn beste vriendinnen langs en ik voelde mij gelukkig beter. We hebben samen musea bezocht en ik heb ze de Notre-Dame en Sacré Coeur en delen van Parijs zoals de Champs-Élysées, Montmartre en Saint-Germain-des-Prés laten zien. Met Mareille ben ik naar Disneyland gegaan. Nog een keer, want ik was in het begin van de maand met mijn zus Rebecca en mijn moeder erheen gegaan. Het is een heerlijk park en ik zou er nog veel vaker heen willen. Je kunt er heel goed shoppen, de attracties zijn leuker en langer dan in de Efteling, de Parade is prachtig, het eten is lekker en er is zoveel leuks te doen en moois te zien. Je kunt er uren doorbrengen. En als je het park zat bent, kun je ook naar een bioscoop gaan die naast Disneyland staat of naar één van de restaurants die daar zijn. De laatste nacht werd het dan toch echt duidelijk dat ik bedwantsen had in mijn appartement. Er waren al vermoedens.. Ik had al maanden last van bultjes en jeuk, maar nu een vriendin het ook had gekregen en we een bedwants 's nachts in bed vonden wisten we het zeker. Sinds mijn vriendinnen weg zijn heb ik de verhuurder ingelicht en ontzettend veel zitten wassen en schoonmaken. Ik heb er al een aantal gevonden, ook 's nachts dichtbij mijn bed lopend en ik kom maar moeilijk in slaap, nu ik weet wat voor nare beesten er 's nachts over mijn gezicht lopen. Ik snap nu eindelijk de hysterie en psychologische problemen die kunnen ontwikkelen door deze beestjes. Vanavond ga ik dan ook bij een vriendin slapen.
Ik voelde me erg veilig in Parijs maar dat gevoel is mij nu ontnomen door deze monsters. Het leven is kostbaar en kun je dus nooit voor lief nemen. Ik kan niet leven met het gevoel altijd op mijn hoede te moeten zijn. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor ons in petto heeft en niet meer van dit soort ellende. Waar zijn de "relatief veilige" jaren '90 heen? Het is nogal een pechjaar geweest voor me. Het kan eigenlijk alleen maar beter worden vanaf nu (hopelijk). Ik ga proberen om nog veel meer musea te bezoeken en te genieten van Parijs en niet mijn leven te laten leiden door angst en stress. Je krijgt daar alleen maar spijt van. Wonend in dit mooie land en deze prachtige stad voel ik mij erg één met de Fransen en Parijzenaren nu. Deze gebeurtenis heeft ons in Parijs ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Ik weet nu wie er om me geeft en bij wie ik terecht kan als ik bang ben en dat we echt wel meer om elkaar geven dan we soms laten zien. Parijs is mijn stad. Liberté, égalité, fraternité.
Bisous,
-C.
Het is al een lange tijd terug dat ik voor het laatst iets voor mijn blog heb geschreven. Na wat er gisteravond is gebeurd, besloot ik dat ik wel iets moest schrijven vandaag. Er is weer ontzettend veel gebeurd. Het zijn angstige tijden voor Parijs en ik zit er middenin. Iedereen is gespannen. Zojuist ging er in mijn flat een brandalarm af en renden mensen naar de binnenplaats en schreeuwden zij "CA VA???" en waren we allemaal erg opgelucht toen het alarm ophield. Normaal gesproken reageert er niemand als iemands brandalarm afgaat. De regering adviseert mensen om binnen te blijven en de universiteit, musea, bioscopen, winkels etc. zijn gesloten.
Ik begin allereerst met gisteren, vrijdag 13 november. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag begon al raar. Ik heb op het moment een bedwantsenplaag in mijn appartement en ik had een bedwants gezien 's nachts, op de leuning van mijn bed gevuld met mijn bloed, dus ik kon niet slapen en heb huilend met mijn jarige zus gebeld midden in de nacht. Uiteindelijk zat er niets anders op dan in bed te kruipen, mijn ogen dicht te doen en te accepteren dat ik gebeten zou gaan worden door deze vampieren. In de ochtend was ik te moe om naar college te gaan. Ik heb mij ziek gemeld en ben blijven liggen, denkend dat ik de rest van het weekend ook weinig slaap zou krijgen. Ik zou me voor geen enkele andere reden nep ziek melden dan om een bedwantsenplaag. Overdag ging ik met mijn buddy Hannah naar het Musée Carnavalet in Le Marais, een joodse buurt in het centrum van Parijs. Het was een prachtig museum over de geschiedenis van Parijs. Deze fantastische stad heeft zo'n rijke geschiedenis. Na het museum gingen we falafels eten en shoppen bij de BHV (een soort Bijenkorf) in de Rue de Rivoli en ik ging nog even naar de Hema (ja, echt) bij Les Halles om vervolgens de metro naar huis te nemen. Ik was nog gevraagd door iemand om mee uit te gaan maar ik wilde thuis blijven om mijn huis schoon te maken en de was te doen wegens mijn bedwantsen. Ik voelde mij zo veilig in Parijs gisteren. Thuisgekomen ging ik ijverig schoonmaken, de was doen en avondeten maken. Na het avondeten ging ik alles afwassen en nog even lekker douchen. Ik had met mijn ouders en mijn zus gebeld daarvoor en haar een fijne verjaardag gewenst. Ik had een heerlijke douche en was lekker liedjes aan het luisteren. Tijdens het douchen ging de huistelefoon. Ik had niets door. Ineens werd ik gebeld op mijn mobiel.. Door thuis. Dat vond ik heel gek, want mijn ouders weten dat dat geld kost. Ik nam op en ik hoorde "Charlotte, ben je thuis?? Heb je het nieuws gezien? Er is een aanslag geweest!". De grond zakte steeds meer weg onder mijn voeten hoe meer ik erover hoorde. En ik werd doodsbang. Ik voelde mij opgesloten in Parijs. Ik durfde niets meer. Alles was zo onzeker en eng. Ik hoorde over de aanslag bij République en besefte dat ik daar had kunnen zitten. Ik ben al meerdere keren uit eten geweest daar. Alles was zo dichtbij. Het leek een oorlogssituatie en ik kon nergens heen. Ik werd misselijk van verdriet, angst en woede. Ik durfde niet eens meer de straat op om naar mijn vriendin te gaan waar ik bij mocht slapen die avond. Ze woont maar 5 minuten van mij vandaan. Ik kreeg een paniekaanval en voelde mij heel benauwd. Iedereen op Facebook vroeg aan elkaar of ze veilig en oké waren. Ik kreeg constant allerlei berichten binnen op Whatsapp en Facebook Messenger. Het deed mij goed om te merken wie er allemaal bezorgd om mij waren en om mijn veiligheid gaven, maar alle doodsbange mensen in Parijs en de constante berichtgeving op CNN maakten mij nog meer gestrest en bang. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik dronk water en thee om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik voor een uur onder de douche gaan zitten. Daar word ik rustig van. Mijn veilige plekje. Daarna heb ik al mijn beddengoed in de droger gegooid en ben ik thee gaan drinken en een leuke comedy gaan kijken om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik om half 7 's ochtends gaan slapen. Met bedwantsen slapen is in ieder geval veel minder erg dan de kans te lopen beschoten te worden buiten. En misschien, zijn mijn bedwantsen wel mijn redding geweest gisteravond.
Het is heel fijn dat mensen de hele nacht en ook vandaag mij hebben gevraagd of ik in orde ben. Ik merk echt welke mensen echt om mij geven. Ik denk dat als je in Nederland woont, het heel moeilijk voor te stellen is om in een stad te wonen die is aangevallen. Ik ken geen stad in Nederland die recentelijk door terroristen is aangevallen. Ik heb mij weleens bang gevoeld in Amsterdam maar ik heb nooit meegemaakt dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde zoals dit in Amsterdam. Nu ik dat heb meegemaakt weet ik hoe dat is. Ik woon in de stad waar alles is gebeurd. Ik zit er middenin. En ik voel mij een Parisienne. Ik voel mij een Parijzenaar en ben net als alle Parijzenaren doodsbang en gespannen. Het voelt alsof we in een oorlogssituatie zitten. Wie weet of er weer een gek opstaat die met messen of geweren in de weer gaat op straat? Wie weet of er nog een explosie of aanslag gepland staat? We blijven liever binnen nu. En zelfs dat, voelt niet helemaal veilig. Het enige kwaad wat er bestaat, is het kwaad wat uit mensen voortkomt. Het soort mensen die psychologisch zo verknipt zijn, dat zij niet meer weten wat empathie is en wat slecht is en wat goed is. Mensen die een woede in zich hebben en tekort zijn gekomen in iets in hun leven en vanuit hun egoïsme geen andere manier zien om daarmee om te gaan dan om anderen pijn te doen. Welk mens die veel liefde heeft gehad in zijn leven en weet hoe het is om lief te hebben zou zoiets doen? Respect voor leven hebben ze niet. Deze mensen geloven niet echt in God. Ze geloven niet in de normen en waarden waar God voor staat. Ze gebruiken het geloof in God voor hun eigen egoïstische doeleinden.
Wat betreft de rest van de maand.. Ik heb erg veel gedaan.. De AirBnB baan ging niet door. Ik heb wel een oppasbaantje gekregen, bij een Nederlands-Canadees gezin. De kinderen spreken Frans en Nederlands en zijn zo vrolijk en lief! De baby is 18 maanden oud en moet ik nog uit de crèche ophalen elke keer en ik moet zijn luiers verschonen en hem de fles geven. Het andere kind is 5 jaar oud en wat lastiger om in toom te houden. Maar ik heb hier zoveel van geleerd over opvoeden. Het oppassen gaat elke keer iets beter.
Wat betreft studie is het studeren nu echt begonnen. Ik heb al drie tentamens achter de rug. De colleges van 3 uur ben ik al helemaal aan gewend nu. Het werk is veel minder dan ik aan de Universiteit van Amsterdam moest doen vorig jaar. Het gekke is dat veel medestudenten juist veel meer werk hebben aan hun studie hier dan ze in hun thuisland hebben. Ik was dus niet gek toen ik vond dat ik erg veel moest doen voor Rechten in Nederland. Het studeren hier valt me enorm mee. En het is leuk, dus goed vol te houden.
Wat betreft mijn zwemplannen ben ik 1 keer met mijn pas voor 3 maanden naar het zwembad gegaan. Ik heb daar een half uur baantjes gezwommen, de blikken van alle mannelijke zwemmers ontwijkend, maar werd versierd door de badmeester van in de 40. Ik heb hem beleefd afgewezen, maar toen ik op weg was naar de universiteit, kwam één van mijn medezwemmers achter me aan om me te vragen om mee te gaan naar de bioscoop met hem. Ik heb maar gezegd dat ik een vriend had, anders hield hij niet op met mij te achtervolgen. Sindsdien durf ik niet meer zo goed alleen naar dat zwembad te gaan helaas.
Wat betreft veiligheid en mannen is het een compleet andere wereld hier dan Amsterdam. Ik heb al een aantal nare ervaringen gehad. Wanneer ik op straat loop word ik door meerdere mannen aangesproken en ik heb geleerd om ze allemaal straal te negeren, maar soms blijven ze je een tijdje achtervolgen en snappen ze de boodschap niet helemaal (of willen ze het niet snappen). Toen ik hier eerst kwam vanuit Amsterdam, had ik nog de Amsterdamse/Nederlandse mentaliteit en voelde ik mij veilig op straat. Ik kwam hier met het idee dat het niet sociaal geaccepteerd is om vrouwen lastig te vallen of aan te raken, te achtervolgen of te intimideren. Ik heb hier geleerd dat dat blijkbaar iets Nederlands is en zeker niet iets dat voor de rest van de wereld hoeft te gelden. Het is hier wél sociaal geaccepteerd om vrouwen lastig te vallen. Niemand die je gaat helpen of er ook maar iets van gaat zeggen. Je moet hard worden en voor jezelf opkomen. Want bange, tere poppetjes zijn een lekkere prooi voor sommige mannen. Boze, arrogante, stoere, niet geïntimideerde vrouwen zijn echter minder gewild. Ik stond een paar seconden stil op Place de la République toen een man naar mij toe kwam met "Excusez-moi, mademoiselle, vous êtes très belle, blabla.." Ik zei iets als "non, merci" en liep door. En ja hoor, hij kwam achter mij aan, boos roepend "waarom praat je niet met me?" Toen ik doorliep begon hij in het Arabisch tegen mij te schreeuwen. Alsof ik verplicht was om met hem te praten. Alsof hij het recht had om boos op mij te worden. Een andere keer zat ik alleen in de nachtbus, toen een dronken jongen naar mij toe kwam en begon te flirten in mijn oor en dichtbij me kwam staan. Ik kon het niet verstaan, maar het leken me vieze dingen die hij zei. Elke keer als ik weg van hem liep, liep hij achter mij aan. Uiteindelijk heb ik boos in het Nederlands gezegd dat hij me met rust moest laten en dat maakte hem zo in de war dat hij ophield en het bij een Frans meisje ging proberen. En niemand in de bus die ook maar iets deed of zei. Dit is de norm blijkbaar. Nog een andere keer liep ik op straat toen weer zo'n jongen mij kwam achtervolgen en tegen mij aan praten. Ik negeerde hem en zat op mijn mobiel. Uiteindelijk zei ik dat ik erg druk was. Hij liep even weg maar kwam ineens terug en probeerde mijn mobiel te pakken, zeggend: "Je bent alleen druk op je mobiel!" Ik werd ontzettend boos en zei dat hij me met rust moest laten. Hoezo denken deze mannen dat het oké is om vrouwen te achtervolgen als ze niet geïnteresseerd zijn? Een andere keer ging ik uit met een vriendin en gingen we samen bij mij thuis slapen. Aangekomen bij mijn deur, probeerde ineens één van de jongens die achter ons liepen mijn tasje af te pakken. Dat lukte niet en hij rende weg. Sindsdien willen mijn ouders dat ik met een taxi naar huis ga na uitgaan. Ik ben nu echt veel banger op straat dan ik ooit in Nederland was. Ik wil niet achtervolgd worden of aangeraakt worden door wildvreemden. Ik wil niet als een lopend stuk lekker vlees behandeld worden, maar als een mens met gevoelens. Ik ben het nu zo zat geworden dat ik mannen wegduw als ze me in de kroeg lastigvallen en niet bang ben om flink boos te worden wanneer het gebeurt. Als ze het lef hebben me aan te raken word ik al helemaal link. Ik zocht op internet op waarom sommige mannen dit doen, vrouwen naroepen en achtervolgen die niet geïnteresseerd zijn. Ik vond dat die mannen het als amusement zien en dat sommigen het zelfs leuk vinden als ze zien dat ze vrouwen ongemakkelijk maken ermee. Het geeft ze een gevoel van macht over vrouwen. Wat zielig. Daarom is het beter om totaal niet te tonen dat je je ongemakkelijk of bang voelt. Je moet hier met een arrogante bitchface over straat lopen. De Franse regering is zelfs een campagne tegen de intimidatie van vrouwen op straat begonnen. Er hangen overal posters met de slogan: "NON, C'EST NON!!!"
Ik begin mij steeds meer te settelen in Parijs. Franse gesprekken met mensen gaan mij ook steeds beter af. Eerst had ik nog steeds die gedachte van "Wauw, ik woon gewoon in Parijs!!". En nu heb ik die gedachten bijna niet meer. Het voelt eigenlijk net als Amsterdam, als mijn awesome thuisplaats. Ik ben gewend geraakt aan hier wonen, maar voel nog niet veel verlangen naar Nederland, behalve tijdens die aanslagen dan. Ik ben ook erg trots op mezelf dat ik zonder mijn ouders kan nu. In Nederland wilde ik ze wel graag elk weekend zien. Nu kan ik zonder, maar ze zijn nog steeds mijn beste vrienden en ik bel ze veel. Qua vriendschappen begint dat ook steeds meer vorm te krijgen hier in Parijs. Ik heb geaccepteerd dat, hoewel je bij sommige mensen misschien een goede klik voelt, dat blijkbaar niet wederzijds hoeft te zijn. Met sommige mensen kun je daaraan werken en met sommige mensen niet. De vriendin die mij naar het ziekenhuis had gebracht in één van mijn eerste weken hier hoor ik nooit meer wat van. Met andere mensen is de vriendschap spontaan gegroeid en ik voel mij minder alleen dan eerst hier.
Ik heb midden oktober een housewarming gehouden en was zo blij dat erg veel mensen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk de moeite namen om te komen. In Nederland hebben mensen vaak geen zin of zijn ze ineens moe of ziek, maar Erasmusstudenten doen meer moeite en willen graag veel mensen kennen hier. We hebben allemaal het verlangen een leven op te bouwen hier in Parijs. Sommigen namen ook vrienden mee en zo werd het een onwijs gezellige avond. We zijn daarna ook nog uit geweest naar een leuke club. Het was een erg geslaagde avond en mensen hadden ook via mijn housewarming nieuwe mensen ontmoet.
Later die maand werd ik ineens in de herfstvakantie midden in de nacht wakker van de buikpijn. Ik heb de hele nacht in de badkamer doorgebracht. Alsof ik niet al genoeg ziek was geweest tijdens mijn verblijf in Parijs had ik buikgriep. Dagenlang lag ik op bed oude films te kijken met Audrey Hepburn en kon ik niets eten behalve toast, bananen, rijst en soep. Halloween, waar ik mij zo op had verheugd, kon ik niets mee doen.
Die week daarna kwamen mijn beste vriendinnen langs en ik voelde mij gelukkig beter. We hebben samen musea bezocht en ik heb ze de Notre-Dame en Sacré Coeur en delen van Parijs zoals de Champs-Élysées, Montmartre en Saint-Germain-des-Prés laten zien. Met Mareille ben ik naar Disneyland gegaan. Nog een keer, want ik was in het begin van de maand met mijn zus Rebecca en mijn moeder erheen gegaan. Het is een heerlijk park en ik zou er nog veel vaker heen willen. Je kunt er heel goed shoppen, de attracties zijn leuker en langer dan in de Efteling, de Parade is prachtig, het eten is lekker en er is zoveel leuks te doen en moois te zien. Je kunt er uren doorbrengen. En als je het park zat bent, kun je ook naar een bioscoop gaan die naast Disneyland staat of naar één van de restaurants die daar zijn. De laatste nacht werd het dan toch echt duidelijk dat ik bedwantsen had in mijn appartement. Er waren al vermoedens.. Ik had al maanden last van bultjes en jeuk, maar nu een vriendin het ook had gekregen en we een bedwants 's nachts in bed vonden wisten we het zeker. Sinds mijn vriendinnen weg zijn heb ik de verhuurder ingelicht en ontzettend veel zitten wassen en schoonmaken. Ik heb er al een aantal gevonden, ook 's nachts dichtbij mijn bed lopend en ik kom maar moeilijk in slaap, nu ik weet wat voor nare beesten er 's nachts over mijn gezicht lopen. Ik snap nu eindelijk de hysterie en psychologische problemen die kunnen ontwikkelen door deze beestjes. Vanavond ga ik dan ook bij een vriendin slapen.
Ik voelde me erg veilig in Parijs maar dat gevoel is mij nu ontnomen door deze monsters. Het leven is kostbaar en kun je dus nooit voor lief nemen. Ik kan niet leven met het gevoel altijd op mijn hoede te moeten zijn. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor ons in petto heeft en niet meer van dit soort ellende. Waar zijn de "relatief veilige" jaren '90 heen? Het is nogal een pechjaar geweest voor me. Het kan eigenlijk alleen maar beter worden vanaf nu (hopelijk). Ik ga proberen om nog veel meer musea te bezoeken en te genieten van Parijs en niet mijn leven te laten leiden door angst en stress. Je krijgt daar alleen maar spijt van. Wonend in dit mooie land en deze prachtige stad voel ik mij erg één met de Fransen en Parijzenaren nu. Deze gebeurtenis heeft ons in Parijs ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Ik weet nu wie er om me geeft en bij wie ik terecht kan als ik bang ben en dat we echt wel meer om elkaar geven dan we soms laten zien. Parijs is mijn stad. Liberté, égalité, fraternité.
Bisous,
-C.
Abonneren op:
Posts (Atom)