tag:blogger.com,1999:blog-77931030053492009242024-03-19T03:54:26.373-07:00Dear DiaryWelcome to my blog! I'm Charlotte! I am 26 years old and a student of International and European Law in Amsterdam. I'm currently a trainee at the European Parliament in Brussels. I love working as a hostess/receptionist, modelling, writing, acting, singing and making music, surfing, skiing, watching movies and going out with friends. I'm interested in psychology, culture, fashion, travelling and politics. Life is an adventure :)Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-77629827766471219462018-01-01T14:33:00.001-08:002018-01-01T14:33:48.420-08:00New Year, New Me?Dear all,<br />
<br />
<br />
It has been a very long time since I took the time to write a blog post. I see the last time I wrote here was after my tonsillectomy. Dear lord, I have much to tell... I honestly don't know where to begin... I'm writing to you now with a huge hangover from the night before, New Year's Eve in Amsterdam.. Which was great, but I've seen better days.. Okay, so, here goes, my life of the past year:<br />
<br />
Alright, so... Pretty soon after my last post, I got back together with my ex. This went on until he had to go to New Zealand for 3 months in February 2017. He broke up with me again, because, in short, he didn't think we were in a stable relationship and he wouldn't be able to maintain the relationship in a healthy way while in New Zealand. This hurt me a lot. This was a guy I loved more than I have ever loved any man.<br />
<br />
But on the bright side: I got an internship at the International Court of Justice in the Hague for 3 months starting at the end of April! My first internship ever! I was over the moon about this. I remember how nervous I was on my first day. But everyone at the ICJ made me feel at home straightaway. My time there has been very enjoyable and interesting.<br />
<br />
Time passed and my ex boyfriend came back from New Zealand at the end of May. He wrote me an email saying he missed me. I needed a lot of time to think... In this period I was also applying for a Master's program in Groningen, where he lives. So I figured, I would see him anyway when I would come to live there. I decided to tell him that I couldn't see him, but maybe in the future, when I would be settled down in Groningen and have my own friends there.<br />
<br />
As fate would have it, things went a little different than I had imagined. I had applied for a traineeship at the European Parliament but I never expected to get selected. In July however, I got an email saying I was on the shortlist for a traineeship at the European Parliament. I had to send my documents to them, and within 3 days after sending them my documents I got an email saying I was selected for a traineeship at the EP in Brussels!! I was so unbelievably happy and excited! Living in Brussels and working for the EU had always been my dream since I studied European Studies. At that moment though... I had already been in contact with my ex again because I really wanted to see him. I missed him terribly every day. And now I had to tell him I wouldn't be moving to Groningen anytime soon..<br />
<br />
A lot of things needed to be decided. I had to cancel the room I had found in Groningen, I had to sort things out with the coordinator of the Master I had been selected for in Groningen. It was the Master Clinical Forensic Psychology and Victimology at the Rijksuniversiteit Groningen which I really really wanted to do. I didn't want to risk losing my place in the Master, as it was a selective Master. So I talked to the coordinator and study advisors of the Master and we decided I would stay signed up for the Master and wouldn't lose my place, but that I would only follow courses from March 2018 on, so the Master would take me 1,5 years. Furthermore, I needed to find a room in Brussels. Fortunately, this didn't take much time and I'm very happy with my landlady who offered me the room and whom I live with in Brussels. I also got a temporary job as an administrative assistant at the ICJ in August to earn some money, before I would leave for Belgium. And oh, did I mention, I told my ex face to face that I would be leaving for Brussels in October and we got back together, as we just couldn't stay away from each other. Until he left me again in September, mostly because of Brussels.<br />
<br />
For privacy reasons, I will leave out most of my feelings about this last thing. I know what a lot of people are thinking and I know a lot of people think I was naive and stupid to get back with him. To these people I'd like to say: What do you know about me or my life? What do you know about the relationship we had? What do you know about our 5 years on and off together? What do you know about real love? You have no right to judge me. People look at the facts they know of and judge, without knowing anything about the moments we were together, the things we said and did, our memories together. People assume we were miserable together or a really bad match, just because we have broken up a couple of times. That's not the case. We've been super happy together at times. No relationship has ever made me as happy as this one has. We often had so much fun together. Sometimes I felt like I was in paradise. I had nowhere else I'd rather be and no one else I'd rather be with. Love is a drug. It's beautiful, passionate and horrible, but at least it makes you feel like you're alive. And only real love like this can hurt as bad as it does and make you take unwise decisions. Only real love can break your heart. Saying 'no' to someone I love is the hardest thing I've ever had to do.<br />
<br />
This was a dark rainy cloud that hung over my time in Brussels. After breaking up, I had to move to Brussels within a few weeks. There wasn't a lot of time for mourning my failed relationship. This in combination with the long days full of work and social activities at the European Parliament plus the thesis on Srebrenica that I'm writing, gave me a lot of stress. Brussels is wonderful, inspiring, international and exciting. Unfortunately, I didn't have a lot of time to make friends, because I was writing my thesis in the evenings and on the weekends, or at least, attempting to. And friends were just what I needed in this period of my life.<br />
<br />
But at least my work in the Parliament was very interesting and exciting. I am a trainee at DG Communication and I work for the Dutch sector of the Visits and Seminars Unit. This means that I give presentations/briefings to Dutch and Flemish visitors about the EU and the Parliament. I also help out with administrative work. I email and call people who want to come visit and I book the visits sometimes. I also help out with organizing seminars. In my free time at work, I go to conferences, lectures, parliamentary committee meetings, workshops, plenary sessions sometimes and meetings with other trainees. I also give Dutch lessons to other trainees and I am in the Language Cafe committee, the Meet & Greet Subcommittee of the Career Committee and the Euroball Committee. I know, it is a lot and there aren't a lot of free moments in my day. When I get home from work, I usually already go to bed at 10 PM. The stress can be so exhausting, that I sometimes don't have the energy to go out in the weekends. And don't get me started on the Place Lux evenings on Thursdays. Every Thursday evening lots of people who work at the EU institutions come to have a drink at Place du Luxembourg and I drag myself to these cafes at some Thursdays after work..<br />
<br />
Fortunately, I did meet some very nice people in Brussels as time passed on, not thanks to my thesis. In December, I had to defend the first version of my Master's thesis in Amsterdam, and miraculously, I passed for my defense!! Later on in December, we went to Strasbourg for 4 days for the Parliament's monthly plenary session in Strasbourg. I had been excited for this trip for months. But of course, knowing me, I became ill the very moment we left for Strasbourg. The first 2 days I felt bad but I was able to work, so I kept going to work, walking a lot in those huge buildings and participating in all social activities. But on Tuesday evening I went to a dinner that lasted just too long, and late in the evening I felt feverish. I decided to stay in bed the next day and sleep.. a lot. So I missed the Sakharov seminar and the Sakharov prize ceremony, the human rights award I was so much looking forward to. On Thursday we drove back to Brussels, and I'm sorry Strasbourg, but I didn't see a lot of you.. Next time I will.<br />
<br />
Christmas holidays came and it was really time. Although I need to write the last version of my thesis, it is just an amazing feeling to finally have no work obligations other than my thesis and to be able to sleep in if I want and to see all my friends in the Netherlands again. I celebrated Christmas with my parents and sister and New Year's in Amsterdam with friends.<br />
<br />
It is time for New Year's resolutions now.<br />
<br />
Well, I'm gonna be realistic. I know I'm not perfect. I know I'm not gonna stick to resolutions when I make them. So I'll try to be as realistic as I can be:<br />
<br />
<br />
- I want to speak my mind more and stand up for myself, without being afraid of losing people as my friends or lovers.<br />
<br />
- I want to be myself more in front of friends, but also acquaintances.<br />
<br />
- I want to spend more time on physical exercise and sports.<br />
<br />
- I want to spend more time on some of my hobbies, like this one :)<br />
<br />
- I want to study and read more.<br />
<br />
- I want to eat more healthily.<br />
<br />
- I'd like to meditate more.<br />
<br />
- I want to only be with the people who make me feel happy and confident.<br />
<br />
- I want to be less afraid of what people might think of me.<br />
<br />
- I want to only be in a relationship with someone who loves the real me, with all my flaws.<br />
<br />
- I want to do the best I can for my traineeship the remaining two months. My traineeship ends at the end of February.<br />
<br />
- I want to try and keep a good balance between studying, seeing friends and work.<br />
<br />
- I want to minimise my stress by avoiding stress factors and by beginning my work on time.<br />
<br />
- I'd like to not freak out about becoming 27 in May!!<br />
<br />
<br />
So, what's the plan for this year?<br />
<br />
Well, my traineeship ends at the end of February. In March I will hopefully move to Groningen and follow some courses there. Maybe, just maybe, I will return to Brussels in May for an internship at a law firm, but that's not at all certain yet. Furthermore, maybe, just maybe, I will return to work at the ICJ in the Hague for a few days per week starting in March. I was asked for my availability. After the summer, I will stay studying in Groningen and I will at some point write my thesis for my second master (Clinical Forensic Psychology and Victimology) and do another internship. I really can't wait for this master!! Also.. I hope to save enough money for a trip to the US this summer, but we have to wait and see... That would be so awesome!<br />
<br />
The only thing really sad is that I won't live in Amsterdam the coming years. I love Amsterdam. It's one of my favorite cities and I've been living there since I was 18. It's the city I know and where most of my friends live. In Groningen I'll be further away from my parents and friends, which is also an adventure of course.<br />
<br />
I don't know how to finish this long post. My plan for the coming days is to write a good final version of my thesis and keep exercising and working out. Then, on Sunday my holidays will end unfortunately and I'll be travelling back to Brussels.<br />
<br />
I wish you all a very happy new year, a year full of great adventures, wisdom, health, love and happiness!!<br />
<br />
<br />
<br />
Kisses,<br />
<br />
C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-11351869848195698412016-11-01T06:04:00.000-07:002016-11-01T06:37:02.664-07:00Surviving the month of October<strong></strong><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3hkQGdB0tzbDQZIFTBQqCWn_zJ5Y-gvkONC3A5llsDyCTG_s8kHdlDCtMvnCOTXo7wtDR6TUBWm3Xx8lzmJgtwecsYWOBVsbfdOqUMfuUtkbamjISciDIpK7pToN5Uj_JSBZC_GwIvCQ/s1600/FullSizeRender.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3hkQGdB0tzbDQZIFTBQqCWn_zJ5Y-gvkONC3A5llsDyCTG_s8kHdlDCtMvnCOTXo7wtDR6TUBWm3Xx8lzmJgtwecsYWOBVsbfdOqUMfuUtkbamjISciDIpK7pToN5Uj_JSBZC_GwIvCQ/s320/FullSizeRender.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
The flowers my sweet sister gave me after my surgery <3</div>
<strong></strong><br />
<strong></strong><br />
<strong>Hey everyone,</strong><br />
<strong></strong><br />
What doesn't kill you makes you stronger, right?<br />
<br />
I've been very quiet these past few weeks because a lot has happened. A lot of sh*t.<br />
<br />
My month of october began with me being dumped by my boyfriend. We were supposed to be going to the Efteling (Dutch Disneyland) the next day, but... nope, I was dumped. I did not expect it. We had been together, on and off, for 4 years. I would never be with someone for 4 years, unless he was the love of my life. I had been fighting like a lioness for this relationship for 4 years, because I knew we had something good, something real and passionate, something that made us both happy. He's a difficult guy, scared of commitment. But I accept and love him, just the way he is. I love everything about him. I cannot make someone stay who is too afraid of relationships, no matter how hard I try.. When the threat of committing disappears, I am sure he will miss me and realize what he had. <br />
<br />
There's nothing to do about it, but it hurts me every day that I cannot be with the one I am in love with. The only thing left to do is to let him go, because holding onto someone who wants to run away from you never helped anyway. But I'm a good, strong, loyal, smart, kind and loving woman, and I deserve better than that.<br />
<br />
Still, it was very hard to face the challenges of october alone. When you are rejected by someone you love, your ego takes a big hit and all your insecurities come to the surface. Am I not good enough? Who are my best friends? Who am I without him in my life? Do I not deserve happiness and love? But on the other hand, just like Mariah Carey sung in her song "Hero": a hero comes along, with the strength to carry on. No matter how cliché it may sound, this is really true. You find your own inner strength and your own sense of self esteem. I'm now doing what I do, for <em>me, </em>and not for anyone else. I am still Charlotte and I will not let this ruin my life and my life goals.<br />
<br />
I had to go on. I had to show up to work and to study. A big audition and a big exam and a big surgery were coming. Winter was coming, haha.<br />
<br />
I was going to audition for Idols, a tv show. That day was very long.. Me and my mother had to stand in a cue for hours.. Due to my claustrophobia I almost escaped the cue when we were almost inside the building. I get panic attacks when I'm in a crowd and people are getting too close to me.. When we were finally inside I had to wait in another cue for half an hour, and after that, things went pretty fast. I got a number and had to wait in the lounge until my number would be called. I saw a few Dutch tv stars, but I was too nervous to enjoy. Finally, my number was called. I waited in a row with a few other nervous girls. When I went in, my heart was racing. I sang the song, but I was so nervous that it didn't sound as good as it could have. The gentleman told me it wasn't good enough to go through. Strangely, I wasn't really sad.. I was just very relieved it was over and I could go home. And a lot of people didn't go through that day, people who could sing well, so I wasn't surprised. But believe me, I will work on my voice this coming year and I'll get better! Especially now that my tonsils are removed, but we'll get to that part!<br />
<br />
The very next day I had my exam on "The Principles and Foundations of International Law". I failed that exam, I think. But I forgive myself, looking at the amount of stress I was under. I will do well on my other tests and it will be fine.<br />
<br />
The day after my exam was the day of my surgery. My tonsils were going to be removed. I was very nervous for the general anesthesia and the pain afterwards. I kept telling my parents to wake me up when they would visit me after surgery, because I'm very afraid of being unconscious. My heart was pounding in my chest. In the hospital, I had to wait, with an empty stomach, for two hours before my actual surgery. Finally, I could put my lovely blue hospital dress on and I was given two paracetamol and some kind of valium. After taking this I was in a weird state. I was feeling kind of relaxed, but still with a nervous racing heart. <br />
<br />
As<em> </em>I said goodbye to my mother, the nurses took me away in my hospital bed. Totally relaxed, I was smiling at the nurses and the people in the hallway. After that they put a needle in my hand and I got an intravenous drip feed (infuus). Ouch! They say it doesn't hurt, but it does! After waiting for another patient to be done with surgery, I was driven into the surgery room. They asked me to climb on top of the operation table. After a few moments, the anesthesia came through the drip feed. They told me "see you soon!" My head and body became very heavy and numb.. They asked me "do you feel it?" I said "mmhm"! And that's all I, luckily, remember. I had some weird dreams and suddenly woke up, with a few nurses around my bed. Ouch, my throat was feeling sore! Unaware of the time that had passed, I said "My throat is hurting, why is that?" They said "Your surgery is already done". "What?? Really??" I asked incredulous.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS3kIlTx9Zi0kPT36AbKkYtcfkIzkh6aIjbsiD0eOyp04QOKbIe6LVSLi0oFgXNy3vXs5c2pvHl7TiZPZXXjI8Fd-oT88LrwzVmBNVRyxGX8OYpeGNqI456pf6zFYbGAIwC1HR9I7L23E/s1600/14670618_10154606803038431_7288822244843714297_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS3kIlTx9Zi0kPT36AbKkYtcfkIzkh6aIjbsiD0eOyp04QOKbIe6LVSLi0oFgXNy3vXs5c2pvHl7TiZPZXXjI8Fd-oT88LrwzVmBNVRyxGX8OYpeGNqI456pf6zFYbGAIwC1HR9I7L23E/s320/14670618_10154606803038431_7288822244843714297_n.jpg" width="180" /></a></div>
Ouch!!<br />
<br />
My uvula (huig) felt huge and everything hurt like hell. I had trouble swallowing and breathing. I started crying, because I was confused and in pain. The nurse asked me: "Why are you crying? Are you in a lot of pain?" I said yes, and she injected something in my drip feed, which I'm sure was morfine or something close. After 45 minutes of really needing to go to the bathroom, I was finally brought from the recovery room to my hospital room. I was in a hospital room with 3 older men with much more severe problems than me. They were nice people, but in a lot of pain. <br />
<br />
That day and night in the hospital was kind of okay. I had very sweet nurses and I was high on the anesthesia and morfine. I just ate ice creams and sipped water all day. I thought that I would soon be able to eat more. How wrong I was.<br />
<br />
The next days were pure hell. I was crying from the pain all the time and was in too much pain to eat or drink water. I would eat a little bit of food that went through the blender and I would stop because the pain became unbearable. I took tiny sips of water all day. I lived on paracetamol but it just wasn't enough. I just couldn't eat and was becoming very thin and weak. I lost a lot of weight. I didn't have the energy to walk around the house. I just lay down on the couch or in my bed. My body was in starvation mode and I eventually became too nausious to actually eat. I felt like I would eventually die of hunger if I would go on like that.. That's how weak I felt. I begged my father to ask the doctor for more or different painkillers. The doctor prescribed diclofenac and oh my god, this is such a wonderful medicine. It's like a drug and maybe a little dangerous too. I could only take it for six days. As soon as I took diclofenac, I could finally eat something real. I got some strength back every day. I'm now in the seventh day after surgery. I can have breakfast, lunch and dinner now, when I take my painkillers. But I cannot eat any hard food, like chips and chocolate or toasted bread. Some pasta I can have though.<br />
<br />
I didn't expect my recovery to take this long, but it's really going one babystep at a time. Every day I have slightly less pain, but as of now, I still really need my painkillers. I still cannot go to work or talk a lot. It's a very slow process but I hope I will feel a lot better when I'm fully recovered.<br />
<br />
I never knew I could long for pizza, fries with mayonnaise, lasagne, spaghetti bolognese, hamburgers, chips and toasted bread this much!!<br />
<br />
A weird thing that happened after my surgery is that my sense of taste has changed. I hoped this is only temporarily, because I really hate it. When I eat a little pasta, I only taste the pepper and spices that went into the sauce, and I don't taste the actual tomato sauce and the cheese! I used to love pasta, but now it's a little less tasty. Other things are just to sweet for my throat right now. My throat reacts very strongly to sweet and sour food so I cannot eat much chocolate or cake or fruit. Eggs and cheese have also become less tasty, because the taste is less strong. This sucks and I hope it goes away, because everyone who knows me knows that pasta and cheese are my favorites!<br />
<br />
It has been necessary to take rest after the operation and my parents have been very good nurses, but it's kind of boring to watch movies and tv all day and see no friends. I can't wait to get back out there and eat whatever I want with my friends and just socialize.<br />
<br />
I have a lot of exciting things to look forward to though. I booked a holiday to Paris on the 11th of November to celebrate my friend's birthday (she lives in Paris) and to also commemorate the 13th of November 2015, the day of the terrorist attacks. I hope I will feel better when I go to Paris. I can't wait to see my beautiful city again and to go out with my friend. I'll probably also be celebrating New Year's in Paris, which I wanted to do last year, but couldn't do due to illness. And in January or February I'm hoping to visit my friend in Australia or New Zealand. I really can't wait! It's going to take a lot of hard work literally but it'll be worth it!<br />
<br />
All in all, I'm confident that I will feel a lot better in a couple of weeks and will be doing my best in every way to get back on my feet and do the things I wanna do. <br />
<br />
What doesn't kill you makes you stronger!<br />
<br />
<br />
Bisous,<br />
<br />
- C.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT7-mDlcP_M3ZyXfN2_wvcm-zMUfxpPd9eF74Hz6-zFIwny6aetEdLA8V5_z2CWr8TifdrF-foYM43khweKbuImH2_XSNJhdI2roGsTLIJ_CXSwiPflzl1YNTNlzuJzZLW9JYaSahkKvw/s1600/6d9c53883c3b64d2ad4667cacb592e5c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT7-mDlcP_M3ZyXfN2_wvcm-zMUfxpPd9eF74Hz6-zFIwny6aetEdLA8V5_z2CWr8TifdrF-foYM43khweKbuImH2_XSNJhdI2roGsTLIJ_CXSwiPflzl1YNTNlzuJzZLW9JYaSahkKvw/s1600/6d9c53883c3b64d2ad4667cacb592e5c.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgNnSyV5v7to8mXnUu36qVpIywfe4rCHnYB-87pcAVwxzuJ5pTcJsp88e4lVZL3oyNrk1P7xyUYZDxlFBUJFtdWzUOrwEq0FshFbAIVfEsWHUAGT1f4XN7v76TBhR9gGLpMCyCVSn4rEw/s1600/67f468c1930c3f3b16e90488e57d7f7c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgNnSyV5v7to8mXnUu36qVpIywfe4rCHnYB-87pcAVwxzuJ5pTcJsp88e4lVZL3oyNrk1P7xyUYZDxlFBUJFtdWzUOrwEq0FshFbAIVfEsWHUAGT1f4XN7v76TBhR9gGLpMCyCVSn4rEw/s1600/67f468c1930c3f3b16e90488e57d7f7c.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN03u1UwTnBj6ZRECmHVGzoHmDaO7hdxVeepyGNsdZe99TSUKKeADI6LyOjbpiszeEa2fhasFb5y9U7qzO7tDgo-2OpGp_uz5ovwApofrmUXWuyo-jYDMTRHZA0KVCf-0kvdThJYAlol0/s1600/586570eebb8aa53b6d854f7f01138f84.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQPbmDQxzoxZAPC9WAk6RIafx6Z_2_ijIwGAlden7HWWXJa9TF-7OQoF1Zca59OoT39G4XKvs5WjULVw6G9Fl4NuzOYgfdYrOQmMXvLMKIZRqs4hx7YWJjyY3fxi2NFygCBDCDdw1MtXQ/s1600/58919245.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQPbmDQxzoxZAPC9WAk6RIafx6Z_2_ijIwGAlden7HWWXJa9TF-7OQoF1Zca59OoT39G4XKvs5WjULVw6G9Fl4NuzOYgfdYrOQmMXvLMKIZRqs4hx7YWJjyY3fxi2NFygCBDCDdw1MtXQ/s320/58919245.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRx_fkJ1P4xsM03y_I7fmPG3kAtAb6yYxJIGxpLAbJ9Fs45-4_Z6Mfr9pJ32vnAJZx-ZDNznRT8POi8RMNGVXErIWxuR6SN5y9aQRflzlZjsDN4_gQoa752GctYk58BIky8RmIa1j2FQY/s1600/ewJ5nrf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2-8g5W2X9-MnwmVHJoUGbDfwbtQ9yCRXUH9n7V906f6dPoPrAJrgv-y3sRv9cNRpB7wy5qpL51YRpwjllYATVYhQJ1LIA-OyzDRwHUFqJQmGJH9PYYlp1FPLWb47LgS3Cq7z3jyMOOYc/s1600/image.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2-8g5W2X9-MnwmVHJoUGbDfwbtQ9yCRXUH9n7V906f6dPoPrAJrgv-y3sRv9cNRpB7wy5qpL51YRpwjllYATVYhQJ1LIA-OyzDRwHUFqJQmGJH9PYYlp1FPLWb47LgS3Cq7z3jyMOOYc/s320/image.gif" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdNeZUzqcjeH0OQjvb0rP33-VH7br9ZxbK1i5aVeWLy_WOpXt2YcMdAK0btNdSet1Yji5ITLI7K_-fxPZjxCWuIm3QcW94IV-h3ooZgpOhU1zXInf-4TdpU78EKkSjOcjmpGGZBXzOz6s/s1600/image.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_Pu2hWpN6vwbP0xj-ipGWEP7GtzgqgKFtpp9lz1Wdu0TFy-OkDYpHT3kcJ5VHs0-ZzEC6nC_dYOdhNqiRqZ2ijERHCY9ivbAcpfxOSGMlGhWOV-JAn-ClFfzHsrAq3vPBxFJXVWAYwVU/s1600/tE0qvtP.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvnvra0iI3sISxk6qmm1z52wAW5SuacqoRmFGNW9Mvo9Vw21q7pjTtOFnGDYboIBj1i9iGB4_nk-ZeJDeHcxPgPUmdQ5rs1Wa6QsyUb-wjqBf-KETk7a1dSkEec5YkHl5sX9Vi37nogw/s1600/tonsillectomy-pain.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvnvra0iI3sISxk6qmm1z52wAW5SuacqoRmFGNW9Mvo9Vw21q7pjTtOFnGDYboIBj1i9iGB4_nk-ZeJDeHcxPgPUmdQ5rs1Wa6QsyUb-wjqBf-KETk7a1dSkEec5YkHl5sX9Vi37nogw/s1600/tonsillectomy-pain.png" /></a></div>
<br />
<br />Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-71831562431625256072016-08-25T00:31:00.000-07:002016-08-25T00:31:10.272-07:00So alone and so happy in Greece!<br />
Hello from Greece! Kalimera!<br />
<br />
<br />
A few days ago I arrived in Pythagorion on the Island Samos in Greece. I am here on my own. Many people thought that was 'courageous' or 'lonely'. Yes, it has been lonely sometimes, but I really love the privacy I have here and the freedom to do what I like whenever I feel like it. There are a lot of families and couples on holidays here. I observe them with interest and they observe me, pitying me or wondering why I am out dining alone. Sometimes they seem to admire me. Men look at me, probably wondering why a women is on her own or thinking I'm 'courageous'. I could be wrong, but they seem to admire me. They aren't judging me or looking down on me. They don't see me as a frightened little girl, but as an independent woman. I really like being on my own here. It feels very empowering.<br />
<br />
The funny thing is.. I don't even feel that much on my own. There are so many people here enjoying Pythagorion that it feels like I'm always with people when I'm outside. When I go outside, I have breakfast and chat with the hotel staff. When I go to the beach, I take a chair next to someone else on his/her own and we maybe have a short conversation. When I go out for dinner I sit alone, but I'm surrounded by people and their conversations. I hear laughter, but also quarrels. I see people pretending to be someone else or fully in character with their spouses or friends or families.<br />
<br />
And me? I don't have to be someone else. I don't have to pretend. I can just be ME, because I am on my own. This feels so great. I actually experience much less stress than at home. I feel relaxed and healthy here. My insecurities and anxieties are almost gone here. I have to do everything myself and I actually like doing everything myself. I chat with people on the streets, in the shops, on the beach, in the restaurant and in the hotel. I have to chat with people to get anything done. I cannot rely on anyone but myself, and that feels really good! It feels great to experience that I can do things on my own and it feels great to have so much time for myself.<br />
<br />
What is great about Pythagorion? The great weather, all day all night. The relaxed atmosphere. The bars at night by the harbour. The beauty of the town, the mountains surrounding it, the harbour and the sea. The delicious Greek food for low prices. The people, who are very kind and friendly and who love to party themselves. The shops, with great buys for little money. The bars at the harbour, so 'gezellig' in the evening. The bars have music and give you a real 'holiday' party feeling. The boats, inviting you for a cruise around the Island with a nice Greek dinner. And cats, cats, cats! There are so many cats here! They are wild cats. Dangerous and skinny and often missing an ear or bruised. They aren't tame, sweet kitties. You can feed them, but you need to watch out, because I've been scratched a lot by cats demanding food and jumping on top of me to get it. These are wild animals. I've been coming here since I was a child and it has never disappointed me.<br />
<br />
What did I do here? Tuesday morning I arrived. My hotel has the best location as it is situated at the harbour, so I can walk out of the hotel and be where I want to be. The staff is also very friendly. I was still feeling a little sick and was very tired so I slept during the afternoon. In the evening I unpacked my suitcase and I had a shower. After that I went to restaurant Elia at the harbour, where I learned that I will never order a tagliatelle with mushrooms in a non-Italian restaurant again. After that I went back to my hotel and had a lovely banana split in their bar. <br />
<br />
The next day I had breakfast at my hotel and took a stroll along the harbour. I checked out a modern museum at the harbour, which had an exposition on the refugee crisis in Samos. It was heartbreaking to see the pictures and hear the stories of people drowning or losing their families before reaching the Island, fearing ISIS but getting refused in Europe because of the fear of ISIS. Later I walked all the way up to a church, but was unsure whether I could come in, because Greek people want you to be covered up when you enter a church. I walked further and further, until I reached the beach. There I had lunch and sunbathed and had a swim. In the evening I wanted to have lunch at restaurant Aphrodite, but by mistake I sat down at taverna Maritsa. It turned out to be a good mistake, because the food was delicious and the people were friendly. I even fed a cat some steak. Late in the evening I visited some shops and bought myself a necklace. <br />
<br />
Today it's Thursday. I'm planning on visiting the Archeological museum and planning some tours, so I can meet people. Maybe I'll visit the castle and the church today as well. I'm going to the beach to read and swim and in the evening I'll finally go to restaurant Aphrodite and I'll visit some more shops. I don't feel alone at all and it's actually great to walk around with no wifi. I can just enjoy myself here without worrying. <br />
<br />
I was rather nervous about going to Pythagorion alone, but I realised here that you are alone for most of your life and that I am my own best friend.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-86750167796113005052016-08-17T08:03:00.000-07:002016-08-17T08:03:05.888-07:00Surviving Adulthood: Roaring Twenties & Dancing Shoes<br />
It takes a lot of courage for me to write this post but I'm doing it anyway. This article: <a href="https://hbr.org/2016/03/why-your-late-twenties-is-the-worst-time-of-your-life">https://hbr.org/2016/03/why-your-late-twenties-is-the-worst-time-of-your-life</a> pretty much sums up my feelings during my mid-twenties.<br />
<br />
I'll begin with my teenage years. During my late teenage years I was rather carefree. I had tons of energy and I didn't have a lot of trouble with school. It was rather easy for me to get good grades. I lived in the safety of my parents' home, so I didn't need a lot of money for food or other things like transportation costs. I had a bike, so I could cycle to wherever I wanted to go. Life was simple. School was 5 days a week. Ballroom dancing lessons were once a week. I went out once or twice a week. I saw my friends during and after school. If I had time, I would go dancing or take acting lessons or write. I had no relationship and a part-time job for a maximum of 12 hours a week. I didn't have to worry about my career or my life goals or serious relationships or relationship issues. I was very young and I only had to focus on school and friends and parties, while dreaming about all the great things I would do once I would become an adult. Furthermore, I was very slender and I could eat and drink whatever I wanted. I never gained any weight. Life was good!<br />
<br />
Then adulthood came. I became 18 years old and I was going to enter university and student life in Amsterdam. This was a very exciting time! The first week of getting to know everyone was amazing! I decided I should join a sorority. So I did and I got to know a lot of people. Life was great. I even got a great, sweet, loving boyfriend. We were inseparable. He was my closest friend. I never had to feel alone, because I was almost never alone. But soon, life became very busy with all these new developments. Studying took more time than before and my relationship took a lot of time. On top of that, I had commitments to my job and to my sorority. It was very stressful and I started to feel trapped in all of these commitments. I would take out these feelings on my boyfriend. Looking back at it, we should have been more time apart so we could do the things we wanted to do, but when you just started studying in a big city, it's easy to cling to each other. You still miss your parents after all. You have to make a lot of new friends, so it feels easy and safe to stay together and do everything together.<br />
<br />
Years passed and after that relationship ended I had to try to live on my own and make my own friends. When I was finally over my ex boyfriend I fell in love again. The road has not been easy these last couple of years but we're still together. It has been so difficult for us to manage the time we spent studying, seeing friends, on our jobs, hobbies, interests and together. On top of that, I have a lot more worries now in my mid-twenties than I had as a teenager (of course). It became even more this year, because after this August I will have to pay for my studies, my apartment and everything in my life all by myself. The government won't finance me any longer, so I will have to work for my money. This means I am trapped in a situation of having to study and work at the same time, while trying to maintain relationships and finding time for my interests. <br />
<br />
Furthermore, because of all these worries and stress in my roaring twenties, my weight started to increase. I used to feel very confident about my body and the way I looked, but these last two years I haven't felt good about my body at all. I used to be able to eat whatever I wanted, but now my body is fed up with it. All this stress has made food, sleep and inactivity so much more attractive. I know some people who, in their twenties, still have the metabolism of a teenager and I don't know how they do it. It takes courage to say this in my blog, but I hope I will overcome this.<br />
<br />
I've decided that enough is enough now. I cannot feel confident about myself or achieve any goal in the field of modeling if I don't do anything about this. I have to exercise more and do sports that I like. Less coca cola, red bull, cake and chips. More salads, vegetables and fruits. That's not that easy for someone like me, who looooves food. But I know I can't be the only person in their twenties facing these struggles.<br />
<br />
To achieve this goal of losing weight and being healthy, I have to do sports that I like to do. So I thought about the sports I could do this year and would love to do/learn. During my teenage years I was a ballroom dancer. I love dancing and I was pretty good at it. I think it's time for me to finally put on my dancing shoes again. Additionally I love doing ballet because it makes your body fit and strong and it's very elegant. I would love to learn ice skating as well. Just because I have always dreamt about doing this one day. Why not try and do it?<br />
<br />
In addition to doing more sports, I would also like to spend more time with my hobbies. I would like to start writing more and putting much more effort into it. I would like to spend more time into acting and singing as well. Take lessons and do auditions. <br />
<br />
Deciding to finally do all these things feels like a breath of fresh air. I was beginning to feel more and more ' trapped' and ' stuck' in my life. Stuck in a 9 to 5 job, stuck in learning and studying. Stuck in paying bills and working to pay those bills. I felt so trapped and unhappy, because I wasn't doing the things that I love to do. Knowing I will do the things I like to do again makes me feel very happy. It makes me feel like I can be Charlotte again!<br />
<br />
And even though I now have to work for my money instead of receiving a loan, it seems like I actually now earn more money by myself than I would get from the government. I've actually become much more used to working 3/4 days a week, that it has actually become easier to work a lot than it was in the past. I am now used to working a lot, whereas in the past I wasn't used to working at all. I've realized I actually don't mind working a lot. I just need some time for my interests, my studies and friends and then I'm fine. Life can be strange.<br />
<br />
Time-management is a recurring issue in my life and in my blog. Now that I'm 25 (I still don't understand how that happened) I have a lot of goals I want to achieve but I also want to enjoy my twenties. Time is slipping away so time and time-management is incredibly important to me. I don't know how other people do it and I would love to share tips & advice with other people struggling with this. I want to focus more on time-management in my blog. <br />
<br />
Your twenties can be a terrible, stressful and lonely time. Becoming an adult is a big challenge. It means finding your own strength, standing your ground and learning to be independent. It means taking care of yourself and being able to be alone successfully. I also want to focus more on this recurring theme in my blog. I want to break the taboo of feeling unhappy and insecure during your twenties. You still have to found out who you are and that's okay ;)<br />
<br />
- C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-17354371529415204402016-08-12T02:49:00.001-07:002016-08-12T02:49:19.108-07:00Too short, too busy, too ambitious!
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">Hi there!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">I have so much to
tell you all. I don't even know where to start. I got a new house, a couple
of new jobs and I got accepted into a Master's program in International
and European Law: Public International Law at the University of Amsterdam!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">These last couple of
weeks I have been working a lot, trying to make some money before I go on
holidays. I do all kinds of jobs. I sometimes work as an evening receptionist
at a small hotel in Amsterdam, in the Old South (Oud Zuid), checking people in
and setting everything up for breakfast. I check people in at airbnb apartments
in Amsterdam, driving around on a scooter from one place to another (which is
kind of scary sometimes), I do promotional work for different kinds of brands,
I do hostess jobs and during the week I work as a receptionist at Clifford
Chance in Amsterdam. The truth is, it's not easy to make a lot of money in a
short amount of time, unless you don't want any free time at all for yourself
and your friends.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">But I had to take
some breaks, because I was moving to a different apartment. I found a studio
for myself in the north of Amsterdam, at the NDSM. Moving takes a lot of
time and effort and I am very grateful for my family, who helped me so much. I
finally have my own bathroom and my own kitchen. Unfortunately, the very first
time I was using my cooker, it broke! With a loud bang and with flames. Fixing
my wifi was also a lot of hassle. I have tv now, but the channels are all mixed
and not in a logical order. For the computer I still needed a router and so on.
But the internet is finally fixed now! For my apartment I still need a
wardrobe, a couch and a dining table with chairs. I had my own couch, which I
really loved, but I couldn't get it out of my flat. Later on, we discovered the
solution to getting it out of the flat, but by that time we already left. Now
I'm still a bit sad and grouchy about my lovely couch, which I had to
sell.. Lovely black couch, I will always love you. Unfortunately, my couch has
found a new owner and a new home. So now, I'm on the market looking for
furniture! I love antics and I love colors like "wood" and white. I
also love buying useless pretty stuff at flea markets. The hunt for nice things
for the apartment will continue for some weeks. And good god, I already have
problems with the electricity for cooking and my sink is leaking. It's not easy
to move, but I'll take care of it all, because I love my new spot. I have a
lovely view of the harbor and the NDSM werf. I live next to the festivals, the
flea market and lots of cool restaurants. There isn't any noise from neighbors,
my room is completely dark at night and I can go to the bathroom anytime I want!
Also, the only mess in my apartment is my own mess!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">Other
great news is that I finally got accepted into the master's program of
International and European law in Amsterdam! I'm so glad about this, because it
was really frustrating to have to prove all the time to my university that I
actually obtained my bachelor's degree and successfully did a pre-master in
Law. I also had to do an IELTS test to actually prove that I could speak and
write English. I protested against this, because I was raised bilingually.
Unfortunately, I still had to do this time-consuming test, whilst also studying
for exams. I got an 8.5 and that's great, but the whole thing felt very
unnecessary to me. If you've studied Psychology and European Studies, you
should be able to speak and write in English. Let alone, if you have a parent
who speaks English to you all the time.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">Another thing that
bothered me was that while I was applying for jobs at different modeling
agencies and hostess agencies, I learned that some people think I am too short
to be a good hostess, or to be a good promotional model. I get so upset about
this, because it's complete nonsense! Who says you're not pretty or a good
hostess when you're 1,63 instead of 1,70? Did you know Kourtney Kardashian is
only 1,52? That Emilia Clarke is 1,57? Are they not beautiful and capable
women? It's complete nonsense. I have actually really thought about starting a
hostess/promotional modeling agency. I would like to give shorter women a
chance. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">The problem is I
have so many great ideas and too little time. Whilst working to make money,
doing grocery shopping and errands, keeping your house clean and tidy and
maintaining my relationships with people, there is almost no time left for
sports, business ideas and other interests like acting, singing and writing,
let alone time for castings, auditions and fotoshoots. My days are completely
full and I don't give myself time to just relax and be on my own. When I'm on
my own and I have some time left I feel like I should be doing something, even
if it's just organizing my room or reading a book.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">My friends say I'm a
perfectionist and I want too much in life. They say I should focus on just one
or two things. While that would give me a lot of peace of mind and would help
me concentrate and excel, I wouldn't be content with that. I am 25 years old
now and a lot of things have to happen right now or in the near future, if I
ever want them to be done. I only have one life and that's a lot of pressure.
I'm trying my best right now to organize everything the best way I can and not
too stress. How do some people do it? How do they see their friends, have a
great career, keep up with their hobbies and interests, do lots of
extracurricular activities and have a love life all at the same time? Please
people, tell me your secrets! I even have trouble telling my multiple jobs
about my availability for the coming weeks, because I have priorities, but at
the same time, I do want to work! It's hard, because my friends are my priority
but I also need to work enough to pay for my studies. I work at Clifford
Chance, the law firm, and I see young people everyday doing an internship here
and I just don't know how they found the time to study hard, have a good social
network and take care of their career at the same time.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">I maybe have too
many goals at the same time, but I'm a person who loves a challenge and who
wouldn't want to waste any of my talent to have a quiet life.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">So, if anybody has
any time management tips or advice, please let me know!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">That's all for now!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">Bye bye!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span style="mso-ansi-language: EN-US;">- C.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyText" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<span lang="EN-GB"><o:p> </o:p></span></div>
Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-11180694419646782682016-06-09T08:45:00.000-07:002016-06-09T08:45:14.909-07:00Vingt-cinq ansBonjour,<br />
<br />
<br />
It's been a long time since I've written anything on my blog. This is a great time to reflect on my life. Last month I turned 25. Life is going much too fast! I don't feel at all like a 25 year old. I still feel 22-24 years old. I'm almost becoming too old for some things I really want to do in life. Because of this, I decided that no one will stand in my way this year. There are so many things I want to do!!! And there's never enough time or enough money to do everything! My dear friend Jasmine saved a lot of money and just packed her things and went to Australia with her boyfriend. I envy her! I would love to make some changes and charge into unknown territory. It's time to dare to try new things and to be honest with people. It's time to stand up for who I am and what I want in life.<br />
<br />
These last months have been very busy. I have begun working as a hostess/receptionist at the well-known law firm Clifford Chance in Amsterdam. I work there every Monday, Tuesday and Wednesday. I finished three courses at the Faculty of Law: Philosophy of Law, Criminal Law and European History of Law, of which Philosophy of Law is my favorite. I had all the exams in one week so it was a lot of studying and hard work. I think I passed them, but I wish I had studied harder. Furthermore, I applied for some modelling and hostess agencies, but they turned me down. I think it was because of my age or my height. When I was younger I got turned down for an acting or modelling job a lot less. It's sad that 25 is considered " not young enough" in this world. I have to accept that I couldn't try hard enough in my younger years because I had a lot of studying to do and that my dreams in acting and modelling will become harder to achieve. And oh well, I am still registered at some agencies. I also got turned down for a very special kind of master I wanted to do. I wanted to do a master in Clinical Forensic Psychology in Amsterdam or Groningen. This master is very selective, because they don't need a lot of forensic psychologists and they need only the best. I got through the first round at the University of Amsterdam, but didn't make it through the second round. At the Rijksuniversiteit Groningen I didn't get through because of a random drawing of lots. On the other hand, I celebrated my birthday at the Eye Museum, the weather was great, I visited my uncle in Brussels, I'll be visiting Paris in a month time and I'll be moving to a room in the center of Amsterdam, probably very soon. Plus, I'll be studying the master "European and International Law" in Amsterdam starting in September.<br />
<br />
First off, I am scared of a lot of things in life. I am terribly scared of failure. I'm scared of people leaving me. I'm scared of people not liking to spend time with me. I am a very social person and I love to be around people. The one thing I have a hard time dealing with is criticism and rejection. I'm just starting to realize that if I don't try to pull people to me, they sometimes will come closer by themselves. I don't always have to make all the effort myself. People will also make an effort for me. I also tend to view myself and my needs as less important than other people's needs. I'm trying to stand up more for my own needs now.<br />
<br />
I still have dreams and dreams and more dreams!! I wonder if and how I will manage to realize them! If I really want to realize them I really have to make some changes. The following will be 25 things I really want to realize in some way now that I am 25.<br />
<br />
1. I want to backpack through a big part of America, period. I just have to save enough money and I'll be on my way!<br />
<br />
2. I want to walk through Europe, at least where it's safe. I want to do this for a few weeks in the summer. In order to do this, I have to be very fit so I have to train.<br />
<br />
3. <strike>I want to find love, marry and have kids.</strike> No, I want to make a career for myself. Although the Khaleesi loves Khal Drogo very, very much. She is more than just the widow/wife of Khal Drogo. :) She is Daenerys Stormborn, heir to the Iron Throne. :D She has a good sense of who she is and what she wants. I want to do well in my master's and do great internships (The Hague, Luxembourg, Strasbourg, Brussels, Paris?), before finding a good, enjoyable job.<br />
<br />
4. I want to do some voluntary work in Asia. This would be a great opportunity to get to know a country and myself better.<br />
<br />
5. I want to travel in Asia and see countries like Nepal, Cambodia and Thailand.<br />
6. I want to surf more, in countries like France, Portugal and Morocco. I want to improve on my surfing.<br />
<br />
7. I want to sing more and produce more songs. I would like to perform with a band or solo in front of an audience. It would be great to find a record company. A girl can dream :)<br />
<br />
8. I want to act a lot more. The dream is to act in movies. But first, I will have to do a lot of auditions and more courses in musical acting and film acting.<br />
<br />
9. I want to do ballroom dancing again. I used to be great at the Jive and the Tango. I have to start again and compete in competitions. <br />
<br />
10. I would love to start ice skating lessons. This has been a dream of mine for a long time. <br />
<br />
11. I want to write a travel journal. I can write this while backpacking through America or Asia.<br />
<br />
12. I want to write a fictional, fantasy story. I love fantasy. I am obsessed with Harry Potter, Lord of the Rings and Game of Thrones. I wrote a whole fantasy story while in my teens. I just need to rewrite and polish it and let someone read it, maybe find a small publishing company.<br />
<br />
13. I would love to have my own column or a well-read, well-known blog. But what should it be about? If I would have more money I would certainly love to make pictures of my outfits and write about fashion, but I also want to write about the other things I'm passionate about, like philosophy, politics, society, but also travelling. Why can't I just write a blog about life in general?<br />
<br />
14. I want to start a movie club. Those who are interested, please let me know!! I want to have a movie club with whom I can go to the cinema with on a regular basis or watch movies with in my own house/room or at somebody else's place. We can also sometimes visit Arthouse cinema's. Those who are interested, please let me know!!! My email-address is <a href="mailto:Hayley_nevada@Hotmail.com">Hayley_nevada@Hotmail.com</a> You know, I used to write scripts when I was younger and I would always watch all the bonus features on dvd's. I love to know more about how a film is made. I wanted to go to the film school in Amsterdam, but I decided to do a bachelor at a university instead.<br />
<br />
15. I want to do more modelling. I have to find photographers and time to make a good portfolio for myself. As a amateur model/model you always need recent photos to show to people who are possibly interested in you.<br />
<br />
16. I want to learn Portuguese and improve my French, German and Spanish. I would also love to be able to speak Hindi ^^<br />
<br />
17. I want a part-time job that has to do with law, so I can improve myself and achieve experience in this field.<br />
<br />
18. I would love to learn how to cook various recipes and how to bake different kinds of desserts and cakes.<br />
<br />
19. I want to go on a spiritual journey to Britain.<br />
<br />
20. I want to go on a spiritual journey to India.<br />
<br />
21. I want to get my driver's license, both for cars and motorcycles!<br />
<br />
22. I want to have my own scooter, and later perhaps my own car.<br />
<br />
23. I really want to spend some time in Los Angeles and in Nevada. My dream was to do auditions there and see where it would lead me, but we'll see what happens.<br />
<br />
24. I want to be more active at the student organisations I am a member of and at my political party.<br />
<br />
25. I want to do something for one of my student organisations or for my university. I want to work as a student-assistant or be a part of a committee. <br />
<br />
There you have it. I probably forgot some things.<br />
<br />
<strong>I just want to learn and experience!!!</strong><br />
<br />
<br />
All in all, it seems like I want to do too much and I don't have any time for it at all, haha.<br />
<br />
<strong>But a girl can always dream :)</strong><br />
<br />
I really wrote this blog so that you all can know me better and for you to get an insight in what kind of person I am and which ambitions I have.<br />
<br />
My favorite color? Light blue! But if I could choose two it would be light blue and pink!<br />
<br />
<br />
What are your dreams and how do you want to realize them?<br />
<br />
After all, you only live once!<br />
<br />
<br />
Bisous,<br />
<br />
- C.<br />
<br />
<br />
Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-79306441576443301572016-03-23T08:01:00.000-07:002016-03-23T08:01:22.890-07:00La Peur, l'ennemie déclarée.Bonjour,<br />
<br />
<br />
After the attacks in Brussels yesterday, I decided I should write something. Again, the hashtags on Social Media: #prayforbelgium. Again, the Belgian flag on people's profile pictures. Again, the minutes of silence. Again, people on the streets of Brussels. Again, the fear, la peur. I've seen this all before. I'm even starting to get used to this. Just when you start feeling safe, they strike again. I hear people saying "It's starting to come really close now!" And I feel like I want to shout to them: "It was already close for me!!! Now, do you know how it feels???" But you, dear Dutch people, do not yet know what it really feels like. You will probably soon know, but I hope not.. But what/who is our worst enemy?<br />
<br />
I started thinking about fear... How fear ruins a lot of things for us in life: our joy in life, our feeling of safety and security, our motivation, our work, our studies, our relationships. Fear of failure, loss, separation, commitment, change, others, the world. Fear seems to me to be almost never a good thing. We have two expressions in Dutch which express it well: "Een mens lijdt het meest onder het lijden wat hij vreest ("a man suffers the most from the suffering that he fears")" and "Angst is een slechte raadgever ("Fear is an ill advisor"). A lot of negative emotions and negative outcomes are the direct result of fear; anger, hatred, failure, sadness, despair, broken relationships, arguments. A lot of people never realise their lives and the negative events in their lives are the results of their own fears and the fears of others. <br />
<br />
Xenophobia, discrimination and racism are a perfect example of the terrible results of fear. We are afraid of others in our lives. We are even more afraid of strangers who look different from us. This may have served us a biological purpose in the past, when tribes were fighting other tribes. Our fear makes us think we are very different from these strangers. We try to accentuate the differences between us and these strangers, so that we can feel better about ourselves. Accepting strangers is a dangerous risk to take. This used to be the case maybe, long ago. But right now, accepting strangers can lead to more understanding and many positive things. We can work together and live in peace. Our fear of strangers serves no purpose anymore, accept for accentuating differences and creating hatred. We are not at war with strange tribes anymore. I was thinking about this while watching the video of the Dutch supporters in Madrid making fun of the gypsies. It was disgusting, but it was human nature. This was an example of one of our most primitive emotions: fear. The fear of the unknown, of poverty, of gypsies. These people tried to show their dominance over these gypsies and to separate themselves from poor gypsies by embarassing them.<br />
<br />
Fear is a negative emotion, which nowadays hardly ever serves us well. Fear is an emotion which comes in handy in life-or-death situations. It gives us adrenaline and makes us act fast and flee or fight the enemy. Life-or-death situations used to be more abundant than they are now. It is good to be a little bit scared, but fear in excess leads to a lot of unnecessary misery.<br />
<br />
Have you ever realised how many decisions in this world are based on fear? Fear of the future, fear of the unknown, fear of losing our freedom, fear of losing someone or being separated from someone, fear of failure. We perceive danger in a lot of situations, where in fact, there isn't any real danger.<br />
We want to be in control of our lives all the time and to give somebody else a little control of our lives seems terrifying. Sometimes even when giving somebody else a little control of our lives can mean many good things for us: in a relationship: love, in a job interview: a chance at a good career, we still would rather pass on this opportunity, because the fear of a bad outcome is too big! We think we can plan our entire lives and when life turns out to go in a different direction, we think we are in danger, because we don't know what to expect. But you never know what you can expect from the future! The future isn't known to anyone.<br />
<br />
To live in fear of the future and of making choices seems to be a terrible idea, because you can never know what the future holds!!<br />
<br />
Many people in love make decisions based on fear. They seem to think they have control over their love lives. You cannot control who loves you and who won't love you or who will stop loving you. The only thing you have control over is the choices you make in this moment at this time. So, to base your actions in love on fear is again a terrible idea. You don't know what is going to happen. You think somebody will always stay by your side, no matter how you treat them? Think again. You think marrying someone will make them stay by your side? Think again. You think everybody will always leave you, no matter what you do? Think again. You think becoming intimate with someone will put your freedom in danger? Think again. Fear of these things makes us say things and do things that ultimately lead to the feared outcome. Fear of commitment is nothing more than a fear of letting someone become so close to you that they can hurt you. They will be more likely to hurt you when you keep trying to distance yourself from them and keep treating them as less important than they really are to you. A fear of separation will lead to a person desparately trying to keep another person close. This other person can come to resent you for that and will maybe try to leave you. In psychology you call this the "self-fulfilling prophecy". The bottomline is: a relationship is based on love for each other. Another person cannot chain you or imprison you and if he/she loves you, he/she won't try to. You are free to leave whenever you want. A person would be less likely to leave you if you respect their freedom. People are so incredibly afraid of heartbreak and the hurt of losing someone, that they are too afraid to take a chance on what could have been a beautiful relationship, a chance on love.<br />
<br />
Think about it. We all have our phobias. If you listen to your phobia, you will never be able to test if your fears are really true. If you are afraid of going outside and therefore, you never go outside, you will never know if it's dangerous outside. If you are afraid of spiders, you will never touch a spider and you will never know if touching some spiders is okay to do. If you are afraid of losing your freedom and therefore, you don't commit yourself to anyone, you will never know if you would really lose your freedom in a committed relationship and if a committed relationship could perhaps even bring you joy.<br />
<br />
What I want to say is: Live your life!! Go out and have fun. Do not base your decisions on fear and fear will no longer be able to ruin your life. You cannot control the future either way, but you can stop yourself from making bad decisions. Take a chance on love. Take a chance on life. Take chances!!!!!!!!! And visit Brussels and Paris ^^<br />
<br />
<br />
Bisous,<br />
<br />
-C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-84685741175538321682016-03-08T13:58:00.000-08:002016-03-08T13:58:25.145-08:00Happy International Women's Day!Bonjour,<br />
<br />
Happy International Women's Day!! I've decided to change the language of my blog to English, so that everyone can easily read and understand my blog. <br />
<br />
I have been through a lot of changes these last couple of months. I came back from Paris on the 27th of January. Since then I got my room in Amsterdam back, I started with my voluntary work, I adjusted to life in the Netherlands, I fell in love, I did some modelling, I thought a lot about my future and life choices, I fell ill, I started preparing to apply for a Master in Clinical Forensic Psychology and I went on winter holidays in Austria. <br />
<br />
It's hard to decide where to start my story. People have been asking me what Paris was like and what it's like to be back in the Netherlands. This is a very hard question to answer, in truth. Paris was a beautiful distraction and has taught me a lot of lessons. Some of these lessons I only realised I learned them after I got back. When I came to Paris I was very sad. I think I would have stayed sad for a long time if I would have stayed in the Netherlands. This is because I felt lost after I lost my boyfriend of 2,5 years. I lived only for our relationship. I didn't think a lot about my dreams and what I wanted to do in my life. I didn't realize what I was capable of on my own. I didn't see the person I really could become on my own. I didn't know my own worth. I didn't know who I was without my boyfriend. But in Paris, there was no time to be sad or mourn. I had to take care of a lot of things and I had to do this all in French. I had to make friends and socialize a lot, or else I would become lonely in a big, big city, far away from family and friends. This was a very stressful period, but I also got to know a lot of interesting people who, like me, were alone in a strange city, getting to know France and Paris. These people were a lot like me. They were adventurous, ambitious, curious, intelligent, francophiles, wine-lovers, cinema-lovers, art-lovers, museum-lovers, fashion-lovers, dreamers and very, very happy to go abroad and explore a new city and build a new life. I finally found a girl I could discuss art, movies, French cinema and art-house with and who I could go out with and who loves singing and acting like me. Sadly she lives in the US and that's far away. I found a girl who likes to go to museums, go out, go to cinema's and who is very bright and loves to drink Martini's, like me. I found friends who loved Paris, beauty, fashion, art, books, cinema, wine, good food, dancing and travelling, just like me. I have less friends in the Netherlands who love the same things I love. I guess it's because the reason people choose Paris as the city in which they want to study is because they like the image of Paris as a city of beauty, culture, fashion, art, partying, wine and good restaurants. They are romantics, dreamers and philosophers, like me. There was so much positive energy around me and such lovely people that we were all high on this Erasmus adventure of ours, young and bright in a lively cosmopolitan city. We were learning something new every day. There's nothing like being on a great adventure together with other young people. Erasmus is like a happy holiday that never ends. And all this time you could only think every day: I live in Paris, I live in Paris!! I can 't believe this! I am so lucky!! <br />
<br />
The feeling of not believing I actually lived in Paris disappeared slowly, but surely, after two months I guess. Paris began to feel like Amsterdam, in the sense that the idea of me living in Paris became as normal as everyday life was. I now was building a new life in Paris. A life in which I had new friends and I spoke English to them, but was improving my French and wanted to improve my German. A life in which the fact that twenty men would talk to me on the street on an everyday basis was nothing unusual. I actually thank Paris for teaching me that there's nothing scarier for a misogynic man than a woman that isn't afraid of him. A woman who knows she has every right to walk down the street and ignore the men who talk to her. A woman who knows she has every right to dress the way she likes. A woman who knows she doesn't have to be polite or act friendly to a man who sexualizes her and bothers her. When I now walk the streets in Amsterdam and pass by a man, I sometimes feel afraid. But then I realize men in the Netherlands hardly ever bother women passing by on the streets. I also realize I have nothing to be afraid of. I have faced far worse in my neighborhood in Paris and I learned how to deal with it. As we say in the Netherlands: Barking dogs don't bite. And the more the men on the streets of Paris tried to make me feel like a weak woman, inferior to men, the more I felt like their equal, or even superior to men who bother women, the more I felt strong. Things will only change when you open your mouth and stop being afraid. This is one of the many life lessons Paris taught me.<br />
<br />
The greatest fear I had about living on my own in Paris, was to succumb to fear, loneliness and homesickness. This didn't happen. True, I was at times very lonely. I felt very homesick the first month. The times when I was sick were the worst. Usually, somebody would take care of me when I was sick. My parents or my boyfriend. Now, there was nobody to take care of me. I still would have to go to the pharmacy and to the supermarket, unless I wanted to starve. I would have to walk with my sick body on the dirty, busy streets of Chateau Rouge, facing the men hitting on me, to the supermarket to get my groceries, and I would have to walk back with my sick body and heavy groceries to my apartment. There would be nobody there to help me. This sounds dramatic, but that's what was going through my mind at the time. Lying in the bed all day watching movies on your own, eating on your own and seeing nobody but the men on the streets for a week would always make me feel very lonely. Every time after a flu I would have to get right back to socializing every day with friends, to make sure I kept my friends. This was stressful. Thankfully, after three months I finally started to feel like I had some real friends I could always hang out with. <br />
<br />
Then the Paris attacks happened. They made me feel a lot closer to my friends, my Dutch friends and Parisian friends. They showed me who really cared about me. They made me feel more 'one' with Parisians. They made me feel Parisian. Sadly, they made me feel a lot more anxious and nervous in my everyday life in Paris. Everything changed after the Paris attacks. I would have to show the content of my bag to every store and supermarket and to the university and library, before I could get in. There were lots of soldiers in the streets. I saw them every day. Not only Paris changed, but also my body changed because of the stress. I started suffering from stomach ache, heartburn, chronic hyperventilation and panic attacks whenever I was in a famous museum, in a touristic area or whenever I heard sirens. I could not succesfully get rid of the anxiety, Three weeks after the attacks we Parisians all started to trust Paris once again, but the anxiousness didn't really disappear. Since I got back in the Netherlands I realized that there's no way to explain to people who haven't experienced it what it's like to feel like your life and your city is in real danger. To experience the horror and shock. Dutch people, in general, feel very secure and safe. I finally felt safe in Paris, but my safe bubble exploded on the 13th of November. Far away from family and alone in a dangerous city under attack is a very threatening situation and emotionally very hard. I'm still writing about these events, because they made a life-long impression on me and they left a mark. Imagine being at the Red Wedding of Game of Thrones and seeing people getting stabbed to death but not being touched yourself, because you're hiding. Imagine seeing or hearing the horror, but being powerless and afraid of your own life. You realize you're only still alive because you're lucky. This was Paris at the night of the 13th of November 2015. I feel I was just lucky to not have been at the wrong place at the wrong time.<br />
<br />
In January, I got a very painful bladder infection, not caused by any bacteria. I was in agony for 3 weeks, until I decided to go to the Netherlands to see my own doctor. I made one last visit to Paris to get my stuff and then I left my apartment, Paris and my life in Paris behind.<br />
<br />
It feels kind of non-sensical.. To build a new life in a new country in a new city and make new friends, adapt to a different culture and language and then to leave it all behind and never return to it. I had a lot of plans for when I returned to the Netherlands, but my life in Paris still feels unfinished. I would love to return to Paris to do an internship or to work there. I would love to get a Master's degree in Paris, but I cannot find a good master for me in Paris. What's great about being back in the Netherlands, is being able to find everything you need in the stores, to pay less for your groceries, to understand the medical system, to be able to easily understand people on the phone, to not have to deal with bureaucracy and French laziness, to be able to get Dutch cheese everywhere and really, to not be bothered by men, to not be bothered by anyone in the streets really, to be able to and to be able to communicate in your mother tongue with everyone you know. The men here are also better looking and easier to communicate with (sorry, French men), haha. I'm now amazed I was able to file a report to the police and to see a psychologist at the university, completely in French. I'm amazed I had phone conversations in French. I never want to lose this skill. The language is beautiful, but complicated.<br />
<br />
Back in the Netherlands now, many things have happened. I got used to Dutch life very quickly again, but I have a more open and internationally oriented mind than before. France feels familiar, in the way Portugal feels like a very familiar country, my father's country. As I said, I fell back in love and I did many other things as well. Four weeks ago I got a nasty flu. I took it with me to Gerlos, Austria, where I was going on skiing holidays. For days, I didn't get out of bed. I had fever for five days. I skied for only three days, but I was proud I skied on some black ski slopes and got into the technique pretty fast (after sickness and 5 years of not skiing). Back home, I got bronchitis and the flu kept coming back. Every week I got fever and felt weak for a few days. I was forced to cancel all my appointments and I try to rest as much as possible. I'm going to a specialist to find out what's wrong and I hope everything will turn out alright. It's very frustrating to not be able to do all the things I wanted to do as soon as I got back. To not be able to do sports, have dinner with friends, go out with friends and to work and be productive. People didn't understand that I was still sick and a photographer I was scheduled to do a photoshoot with simply deleted me as a Facebook friend, when I told him I was still sick and not able to do the shoot. People see a young person and can't understand that that person isn't feeling well. I'm trying the best I can to get better. I meditate and do breathing exercises, drink a lot of water, eat healthy and rest a lot. Tomorrow the urologist is going to look into my bladder, so that should be a lot of fun.<br />
<br />
I want to do a Master in Clinical Forensic Psychology, and afterwards in International Law. I need experience with ex-detainees to have a better chance of being selected to do the program. This is why I have been applying for voluntary work and have been doing a training for voluntary work with ex- sex offenders. I will also be doing voluntary work to help ex-detainees out with their integration in society. This work is more like social work and has great appeal to me. I want to help people, that has always been my main drive in life. I want to help people psychologically and emotionally, but also socially. I want to bring people together and make them happy. If I can contribute to someone's happiness, I feel like I made a difference. That's what I want in life, to be a positive influence in other people's lives.<br />
<br />
This summer I would love to travel. I have some dreams and I'm still trying to figure out what I'm actually going to do. For instance, I would love to just walk from the Netherlands to Portugal, on my own with only a backpack. Walk all day and then sleep in a hostel, just enjoy being alone and seeing Europe and being outside. Another dream is to travel through the United States on my own, seeing my friend in Boston and then just travelling on my own, sometimes teaming up with someone. An Indian friend from Paris asked me to come with her to India this summer and that's an idea I love to think about. India has been one of my favorite countries and I would love to visit it. I was always very interested in India and watched a lot of Bollywood movies. I really want to learn Hindi. Then again, my close friend from Alkmaar is travelling to Australia on Friday and will be gone for a year. I would love to visit her in Australia this summer or visit her when she goes to Asia afterwards. So many ideas and I can't decide what to do with my money. I know I have to work to save more money, but I'm still not feeling well enough.<br />
<br />
There is one last thing I want to point out, as it's International Women's Day today. I have always been a feminist and critical of society. These last months however I have been noticing things I didn't notice before. I have been paying more attention to double standards and sexism in society. When Chris Rock at the Oscars pointed out that there's really no reason to have female and male categories in acting, I realized I never even thought about that before. He's right, it's actually nonsense. We are all human beings. Recently I have also been thinking about how strange it is that I sometimes am required at work to put on make up, to look presentable and neat. For me, being presentable and neat means having washed my hair, wearing fresh, neat clothes, having clean nails and smelling nice. For me, it doesn't necessarily mean: wearing make up. If women are required to put on a little make up, shouldn't men also be required to put on some make up? Are women ugly without make up? Uglier than men? I think women don't have to wear make up to look presentable. I'm planning on wearing no make up for some weeks, even at work, to see how it feels. I'm a young woman and I shouldn't need make up to look okay. Another thing that bothers me is when people talk about feminism, it's always about women. We should also be talking about our men and educating men. Men are also suffering from double standards and gender stereotypes. A man is perceived as "weak" when he cries. Men almost never cry or show their emotions in public or even in private. It's so extreme that when I actually witness a man crying, it's a very rare thing and it's very moving, because it means he's really putting himself out there and is being vulnerable. It shouldn't be such a shocking thing to see a man cry. A man also shouldn't feel pressure to drink as much as his friends drink or to sleep with women, because his friends think that to have sex with many people is a big achievement in life. Men should be able to make their own choices and should be educated about women, to learn women are not sexual objects. Men and women are different from each other but we also share a lot of similarities with each other. Women have "masculine" qualities and men have "feminine" qualities and there's nothing wrong with this. I myself desire such "feminine" qualities in men, as well as "masculine" qualities. I like men who show their sensitive side, who like wine, who like fashion and like to go shopping with me. This doesn't make them gay. As Emma Watson said, feminism is about equality.<br />
<br />
This has been a long blog entry but I enjoyed writing it and telling you what has been up with me the last couple of months. I have so many plans and so many things I want to do. I can't wait to do it all when I'm feeling better. Lastly, I wanted to share with you my New Year's resolutions, also as a reminder to myself:<br />
<br />
- to stand up for myself more<br />
- to focus more on myself and my ambitions in life<br />
- to study harder<br />
- to do more about sports<br />
- to know my own worth<br />
- to develop my passions<br />
- to focus on my career<br />
- to travel<br />
- to eat healthier<br />
- to evade or reduce stress<br />
- to meditate more<br />
- to write more<br />
- to create my own website<br />
- to work more<br />
- to stop procrastinating<br />
- to work on my self-confidence<br />
- to believe in myself more<br />
- to be able to make difficult decisions<br />
- to stop being afraid of others<br />
- to be less shy<br />
- to stop being intimidated by other people<br />
- to get used to living on my own (as I did in Paris)<br />
<br />
Bisous!<br />
<br />
- C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-51290418022702529012016-01-23T06:41:00.000-08:002016-01-23T06:41:24.787-08:00Je suis très heureuseBonjour vanuit Nederland,<br />
<br />
Het is al een maand geleden dat ik mijn vorige blog schreef en dat komt omdat het niet zo'n geweldige maand is geweest voor mij.<br />
<br />
Aangekomen in Nederland in december begon de kerst niet goed voor mij. Ik had veel buikpijn en een opgeblazen buik en kon daardoor maar weinig eten van al dat heerlijke eten. De dokter gaf mij een antibioticakuur en teruggekomen in Parijs ging het voor een paar dagen goed. Maar toen ineens kreeg ik last van een heftige blaasontsteking. Omdat ik niet naar de dokter wilde, slikte ik antibioticapillen die ik nog had. Die gaf mij zoveel buikpijn dat ik niets kon uitvoeren. Na drie dagen waren de pillen op en dacht en hoopte ik dat de ontsteking over was, maar na een paar dagen begon de pijn weer. Ik zocht een dokter in de buurt op en kreeg opnieuw een antibioticakuur voorgeschreven en allerlei andere medicijnen tegen maagklachten, diarree, misselijkheid en nierziekten, wat bij elkaar ongeveer 50 euro aan medicijnen was. De Fransen houden ervan om voor elke klacht gelijk medicijnen voor te schrijven en de dokters hebben waarschijnlijk banden met de apotheken bij hen in de buurt. Ik heb al die troep niet geslikt, alleen de antibioticakuur. <br />
<br />
De volgende dag kwam mijn vriendin uit Nederland langs. Ik wilde haar heel graag een leuke tijd bezorgen in Parijs, maar elke dag was het alsof er een mes in me gestoken werd daar beneden en die pijn werd alleen maar erger 's avonds. Doodmoe werd ik ervan. Ik ben toch maar mee gegaan om bij wat Franse vrienden iets te drinken, maar ik werd niet goed van de pijn en dacht erover na om naar de huisartsenpost te gaan (dat hebben ze niet in Parijs, slechts een Eerste Hulp dinges), ook omdat ik dan niet gelijk hoefde te betalen. De mensen met wie we waren waren vrij geschokt dat ik dat wilde en haalden me uiteindelijk over om naar huis te gaan en goed te slapen. Zo ging dat elke dag ongeveer tot ik de nacht van zondag op maandag, proberend te slapen, een levende bedwants zag lopen naast mijn bed en ik drie uur wakker bleef uit angst. Toen besloot ik dat ik de volgende dag, na mijn presentatie te hebben gegeven, de bus naar Nederland zou nemen. Ik was er helemaal klaar mee en die bedwants was de druppel.<br />
<br />
Op weg naar Nederland in de bus weet ik niet hoe ik de pijn heb volgehouden. Niet alleen blaasklachten, maar ook buikpijn van de antibiotica. Ik heb ik weet niet hoeveel paracetamol geslikt tijdens die rit. De laatste twee uur waren iets meer verdraagbaar, omdat ik met een aardige Fransman aan de praat raakte. Eenmaal uit de bus ben ik gelijk door mijn ouders naar de huisartsenpost gebracht.<br />
<br />
Het is nu bijna 5 dagen verder en de dokters zijn mij nog steeds aan het onderzoeken en ik heb nog elke dag pijn, hoewel ik er gelukkig niet meer wakker van lig. Het is nog steeds niet duidelijk wat er aan de hand is, maar ik moet morgen naar Parijs, om mijn spullen te verhuizen. Ik wil heel graag uitgaan en mijn vrienden zien en gewoon de normale dingen doen die mensen van mijn leeftijd doen: musea zien, eten met vrienden, drinken, uitgaan, naar de bioscoop, werken etc. etc. Ik wil nog heel even kunnen genieten van Parijs.<br />
<br />
Maar, geloof het of niet, ondanks de pijn en niet kunnen doen wat ik eigenlijk wilde doen in mijn laatste maand in Parijs: genieten, ben ik toch heel gelukkig. Ik heb heel veel kunnen nadenken en ik ben heel gelukkig met de vrienden die ik in Parijs heb ontmoet en met hoe ik mijzelf heb kunnen redden, alleen in een grote stad. Ik ben heel blij dat ik nu ingewikkelde Franse gesprekken kan houden. Ik kan politie-aangifte doen in het Frans, uit eten in het Frans, uitgaan in het Frans, naar de bank in het Frans, naar de dokter in het Frans, Franse telefoongesprekken voeren etc. Ik ben nog het meeste blij met mijn eigen besef van mijn eigenwaarde wat ik eindelijk terug heb. Ik heb mensen die van mij houden; vrienden en familie, die van mij houden zoals ik ben. Ik heb geen aandacht nodig van een jongen om mij compleet te voelen. Van wat ik heb gezien, zowel van de mensen met relaties in Parijs als de mensen zonder relaties, is dat er heel veel mensen zijn die zich onzeker en minderwaardig voelen wanneer een ander geen aandacht aan ze besteedt. Ik heb medelijden met die mensen. Ik zeg niet dat het me niets doet als ik afgewezen word. Ik begrijp heel goed de behoefte aan aandacht en liefde van een ander, vooral van een onbereikbare ander. Maar ik denk dat die wanhopige behoefte aan bevestiging en liefde van anderen nooit goed beantwoord kan worden, als je niet eerst van jezelf houdt en gelukkig bent met alleen met jezelf zijn. Wat maakt het uit wat Klaas of Jan van je vindt, als jij maar blij bent met jezelf en trots kunt zijn op jezelf. Hoe kun je trots zijn op jezelf als je afhankelijk bent van iemand anders voor je eigen geluk? Ik heb mij de laatste tijd goed beseft dat je heel goed gelukkig kunt zijn in je eentje en dat een ander erbij echt een aanvulling kan zijn. Maar dat is het ook: iemand anders kan een aanvulling zijn op jouw gelukkige leven maar niet de personificatie zijn van jouw geluk, want daar gaat het mis. Als je alleen maar voor jezelf meetelt als een ander je ziet staan, kun je lang wachten. Een ander gaat je niet 24 uur per dag zien staan en je moet ook niet iemand willen die je eindeloos overlaadt met aandacht. Ik zou persoonlijk daar ontzettend benauwd van worden.<br />
<br />
Maar zeg ik daarmee dat je het oké moet vinden als iemand je negeert en niet blij is om je te zien en niet graag tijd voor je vrijmaakt? Nee, je verdient iemand die ontzettend aardig voor je is en je heel graag ziet en respect voor jou en jouw meningen heeft. Iemand die weet wat jij waard bent. Je hoeft niet genoegen te nemen met iemand die niet weet wat jij waard bent en je niet graag wil zien, alleen maar omdat je denkt dat je niet beter verdient. Je verdient wel beter. Ik schrijf dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die mensen die ik ken waarvan ik weet dat ze ongelukkig zijn in de liefde. Laat een ander niet de macht hebben om jou ongelukkig te maken. Amen.<br />
<br />
Dus, ondanks alle pijn van de afgelopen maand, ben ik blij en trots op mezelf. Ik ben gewoon heel gelukkig met mezelf. Ik heb alleen in Parijs gewoond en geweldige nieuwe vrienden gemaakt. Ik voel mij niet meer alleen, geen enkele dag. Ik heb allerlei nieuwe dromen gekregen voor mijn leven en kan niet wachten om ze uit te voeren, wanneer ik mij beter voel. Ik wil veel werken de komende maanden, vrijwilligerswerk doen op forensisch gebied en mijzelf uitdagen, hard mijn best doen met de laatste rechtenvakken die ik moet doen, mij aanmelden voor masters en sparen, heel hard sparen, voor een reis naar Amerika en nog vele andere reizen. Ik kan niet wachten. Maar 1 ding: kon ik maar voor altijd in Parijs blijven, want echt.. Ik was de trouwste fan van Amsterdam. Amsterdam was mijn meest favoriete stad van de hele wereld. Maar nu ik voor 5 maanden in Parijs heb gewoond... moet ik het toch echt zeggen: 1. Parijs 2. Amsterdam 3. Rome Parijs, je hebt mijn hart gestolen en mij mijn zelfvertrouwen teruggegeven ;) <3<br />
<br />
Bisous,<br />
<br />
-C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-63116861863224306892015-12-22T08:15:00.000-08:002015-12-22T08:15:16.824-08:00Joyeux Noël!!Bonjour vanuit Nederland!<br />
<br />
Ik ben naar Nederland gekomen om de kerst te vieren met familie en vrienden. En wauw, wat zijn Nederlanders groot vergeleken met Fransen! En wat is het fijn om gewoon Nederlands de hele dag te kunnen spreken! In de afgelopen weken heb ik geen blog geschreven. Ik heb een aantal gezondheidsproblemen gehad in Parijs en heb dus niet zoveel van Parijs kunnen genieten als ik had kunnen doen. Maar ik schrijf deze blog om te vertellen waar ik me mee bezig heb gehouden en wat er zoal is gebeurd. <br />
<br />
Parijs is weer zoals het was voor de aanslagen. De toeristen zijn weer terug en de mensen durven weer de straat op en durven weer uit. Ik vermoed eigenlijk dat mensen nu nog meer feesten dan voorheen als ik ze zo zie dansen op de bar in kroegen. Fransen zijn normaal gesproken niet zulke uitbundige feestbeesten. De mensen willen laten zien dat ze niet bang zijn en dat niemand Parijs van ze af heeft gepakt. Ook de mannen op straat zijn weer voorzichtig begonnen met opmerkingen maken als vrouwen voorbij lopen. Iets waar ze blijkbaar geen zin meer in hadden in de eerste weken na de aanslagen. <br />
<br />
Maar ik moet zeggen dat ik wel goed het verschil merk tussen Nederlanders en mijzelf met betrekking tot de aanslagen. Ik heb vannacht nog een nachtmerrie gehad over 13 november, die heb ik soms. Voor anderen hier is het gewoon een vreselijke gebeurtenis die ze veilig vanuit de bank op tv zagen, iets wat gebeurd is. Het is erg, maar het houdt ze niet meer echt bezig. Ik heb doodsangsten uitgestaan die nacht in Parijs. Voor mij waren die nacht en de dagen erna traumatisch. Ook al was ik niet in de Bataclan of Le Petit Cambodge of op een andere plek waar geschoten is die nacht, het voelt alsof het alle Parijzenaren is overkomen. Het was alsof niemand echt veilig was die nacht. Dit is moeilijk uit te leggen aan andere mensen die niet in Parijs waren die nacht. Het gevoel van onveiligheid en onmacht, de sirenes om je heen, de sfeer van spanning en angst. Niets kunnen doen voor de getroffenen en gewonden in je eigen stad, jonge mensen zoals jezelf, behalve bidden en bloed doneren. Maar een klein stukje verderop waren mensen aan het vechten voor hun leven. Een nacht van terreur.<br />
<br />
Ik heb de afgelopen weken, wanneer ik mij goed voelde, gewerkt aan een fotoproject voor de universiteit, musea gezien en afgesproken met mensen. Het fotoproject ging over toeristen die naar Parijs kwamen. We wilden ze interviewen aan het begin en na afloop. Het was nogal moeilijk om toeristen te vinden na de aanslagen. We hadden eigenlijk gepland om op 14 november te beginnen, maar toen de aanslagen waren geweest besloten we allen binnen te blijven. De vliegvelden waren leeg. De hotels waren leeg. De stations waren bijna leeg en op de busstations kwamen maar weinig toeristen aan. Zelfs op de meest toeristische plekken van Parijs zag je maar een enkele toerist. Het was gek om zo'n razend populaire stad zo leeg te zien. Met grote moeite hebben we een paar toeristen kunnen vinden voor ons project.<br />
<br />
Zoals ik heb eerder verteld kreeg ik last van veel stress, paniekaanvallen en maagzuurproblemen na de aanslagen. De stress bleef hangen. Mijn vriendin Jasmijn kwam nog langs twee weken na de aanslagen en we zijn leuk samen uit geweest. De weken daarna echter begon ik enorme last van vermoeidheid te krijgen. Het was waarschijnlijk een burn out. Dat is best logisch, aangezien ik niet alleen erg bang ben geweest na de aanslagen, maar ook veel stress heb gehad over allerlei persoonlijke omstandigheden. Ik had niet eens veel te studeren, maar niet je zorgen met je familie kunnen delen (in levende lijve) is best vervelend. Vreselijk wanneer je niets anders kunt doen dan slapen en niets kunt plannen en je niet kunt concentreren tijdens college. Een vriendin van mijn fotoproject kon niet begrijpen dat ik mij echt heel slecht voelde en dat ik mij niet goed kon concentreren en we hadden wat spanningen. Desondanks is het een mooi fotoboek geworden. Het was niet aan de buitenkant te zien bij me en dat is het vervelende eraan. Ik moet steeds uitleggen aan mensen hoe vermoeid ik ben.<br />
<br />
Toen ik mij iets beter voelde heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk musea te zien. Andere mensen moesten veel leren voor tentamens, maar ik heb al mijn tentamens en essays en presentaties na de kerstvakantie, heel fijn. Langzaam maar zeker begon ik mij weer veilig te voelen in Parijs. En, zoals een vriendin zei, begon ik weer verliefd te worden op Parijs. Ik heb de afgelopen weken in het Frans, Engels en Nederlands gesprekken gevoerd. Ik heb gemerkt dat ik steeds meer trilinguaal geworden ben en daar ben ik zo blij mee! Op naar ook Duits, Portugees, Spaans etc. kunnen spreken! :D<br />
<br />
Helaas werd ik anderhalve week terug weer heel ziek. Ik moest alles afzeggen, ook mijn werk als babysitter. Gelukkig had ik geen college die week. Ik kon alleen maar thuis in bed liggen en films kijken, wat heel saai is als je alleen woont. Afgelopen weekend ging ik met een vriendin uit eten bij République en het Bataclan bezoeken. Het voelde als een overwinning om weer uit eten te gaan bij République en om deze plekken te bezoeken maar het was best wel luguber om het Bataclan te bezoeken. We liepen de straat naast het theater in, waar geen ziel was. Het was net een spookstraat. Het was de straat van het bekende filmpje waarin je kunt zien hoe mensen het theater schreeuwend ontvluchten. Je kon nog kogelafdrukken in de muren zien. <br />
<br />
Hierna zijn we uitgeweest in een kroeg in dezelfde straat als Le Bataclan. De mensen daar gingen helemaal uit hun dak. Ze dansten op de bar, ze werden dronken, ze feestten alsof hun leven ervan afhing bijna. Fransen zijn niet zo uitbundig als je ze een beetje kent. Het was apart, maar erg gezellig.<br />
<br />
Maandag kon ik dan eindelijk naar Nederland! De bagage moet tegenwoordig helemaal gescand worden voordat je de Thalys in mag. Ik merkte dat ik ook niet helemaal lekker zat in die trein. Niet eens vanwege de kleffe, kussende stelletjes om me heen, maar vanwege de gedachte: 'wat als er toch iets gebeurt?' Aangekomen in Amsterdam was daar gelukkig mijn moeder om mij met open armen te ontvangen en samen met mij een trein terug te pakken. Eindelijk weer Nederlands kunnen spreken, eindelijk makkelijk een patatje in het Nederlands kunnen bestellen, eindelijk weer normale prijzen in de supermarkten. Eindelijk weer directe Nederlandse mensen :) Maar ik voel me niet meer helemaal Nederlands, of niet alleen Nederlands. Ik voel me nu ook een beetje Parisienne en dat stukje Parijs draag ik met me mee. <br />
<br />
Nu ik aangekomen ben in Nederland, heb ik heel weinig tijd om iedereen te zien en moet ik veel studeren, maar ik hoop hier toch een beetje op adem te komen en te ontspannen van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd. Ik ga hier hopelijk een hele fijne kerst hebben en het nieuwe jaar inluiden in het prachtige Parijs! Ik wens iedereen alvast een vrolijk kerstfeest en een heel gelukkig nieuwjaar!! <br />
<br />
Let's hope it's a good one<br />
Without any fear!!<br />
Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-25945489993710087872015-11-25T07:19:00.002-08:002015-11-25T07:19:38.670-08:00Paris, il y a une semaine (et quelques jours)Bonjour,<br />
<br />
Het is nu ongeveer een week en enkele dagen geleden dat Parijs op zijn kop stond. Het was een bizarre week. De rust is wedergekeerd. Het is eigenlijk te rustig, aangezien de toeristen Parijs nog steeds mijden als de pest. De hotels en vliegvelden en de bussen die Parijs aandoen zijn nagenoeg leeg. Ik profiteer er maar van en bezoek de monumenten en musea nu het nog rustig is. Parijs is zo mooi als het rustig is. Ik heb gehoord van een vriendin dat het ongeveer 3 weken duurt na een aanslag zoals dit voordat alles weer bij het oude is in je leven en het leven van de stad. Toch denk ik dat ik nooit meer hetzelfde zal kijken naar aanslagen. Ik zal er nooit meer naar kijken zoals ik dat deed toen ik in Nederland woonde. Ik voel ook een groot verschil tussen hoe ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd heb beleefd en hoe de mensen in Nederland die hebben beleefd. De afstand tussen mij en de mensen die in Nederland wonen is er groter door geworden. Nadat ik de dagen na de aanslagen heb meegemaakt hier samen met mijn vrienden en erover heb gepraat met ze wil ik graag mijn verhaal hier kwijt. Misschien kan ik jullie zo een beetje inzage geven in hoe het is om een Parisienne te zijn rond deze tijd.<br />
<br />
Ik geloof dat ik mij nog nooit zo kwetsbaar en bang heb gevoeld als toen ik die vrijdagavond 13 november het nieuws te horen kreeg over de aanslagen. Zo bewust van hoe snel je leven voorbij kan zijn. Zo onveilig. Maar ook zo dankbaar dat ik een engeltje op mijn schouder had en ik thuis was gebleven die avond. En ik besefte mij dat je het leven nooit voor lief kunt nemen. Ook niet als Nederlander. Alle ellende gebeurt niet alleen maar ver weg van je bed. Ik weet dat jullie dat nog steeds onbewust denken. En misschien is dat maar goed ook. Ik heb mij ook bijna altijd veilig gevoeld in Nederland. In Parijs heb ik wel geleerd om realistischer te zijn. Zoals in mijn vorige blog te lezen is heb ik de hele avond en nacht mij vreselijk gevoeld en constant berichten ontvangen of ik wel oké was. Ik was in paniek en kon het niet meer uitstaan om het nieuws te kijken. CNN maakt je nog meer paranoia. Het idee dat er op meerdere locaties geschoten was maakte mij er niet geruster op. Ik wilde schreeuwen en huilen en ik voelde mij oprecht zo verdrietig over de mensen die beschoten waren of gegijzeld waren. Ik heb voor ze gebeden. Later leerden we dat ze één voor één zijn afgeschoten en nooit een kans hadden om te overleven, tenzij ze zouden vluchten. <br />
<br />
De dagen na deze aanslagen waren ontzettend stil. De hele stad was in spanning en een sfeer van verdriet en angst heerste op straat. Ik was gedwongen thuis te blijven met mijn bedwantsjes die nacht en had amper geslapen. Uiteindelijk besloot ik tegen de avond om met een vriendin naar de supermarkt te gaan en bij haar te slapen. Ze woont maar 5 minuten lopen van mij af, maar op straat zijn voelde ontzettend onveilig. We hebben samen gegeten en film gekeken en de volgende dag ook. Boodschappen deden we samen. We konden niet naar de nieuwe James Bond film waar we kaartjes voor hadden gekocht, maar daar zaten we niet mee. We hoorden over Erasmusstudenten die halsoverkop richting thuis waren vertrokken direct na de aanslagen. De hysterie en paranoia was toegeslagen. Maandag durfden we niet naar college, maar ik deed het toch. Ik denk dat zo lang je dingen niet doet uit angst, je je altijd bang en onveilig zal voelen en je niet gelukkig kunt zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer durven al mijn dagelijkse bezigheden weer uit te voeren, om mij weer "normaal" te kunnen voelen, en geen gevangene van angst. Het vergde moed om elke dag met de metro te gaan. De eerste dagen zaten er veel minder mensen in de metro. Je kon gewoon zitten! Ik kan bijna nooit zitten in de metro. <br />
<br />
Vorige week zag je nul toeristen op straat. De straten in het CENTRUM van de stad waren makkelijk begaanbaar en rustig. Normaal gesproken word je omver gelopen door toeristen. Ik was sinds de aanslagen ontzettend gespannen en gestrest en heel nerveus elke keer dat ik de deur uitliep of weer op het nieuws hoorde over politie-invallen in Saint-Denis, een wijk niet ver van de mijne vandaan. Die stress eiste zijn tol. Ik sliep slecht en kreeg last van hoofdpijn, buikpijn, paniekaanvallen en brandend maagzuur 24/7.<br />
<br />
En ook de universiteit is veranderd. De professors waren erg treurig de eerste dagen van de week. Er was nog maar 1 ingang voor elk gebouw en bij die ingang moesten onze tassen worden gecheckt en nu is dat nog steeds het geval. <br />
<br />
Vorige woensdagmiddag ging ik lunchen met een vriend toen 3 politie-auto's met luide sirenes voorbij raasden en er daarna een auto keihard langsreed met een Arabische man erin en nog meer politie-auto's achter hem. Ik raakte in paniek en zei dat we weg moesten en of we alsjeblieft naar een café of restaurant konden. Een andere keer was ik op weg naar het metrostation toen er 3 politie-agenten langs renden achter een man aan. Ik keek gelijk hoe ik zo snel mogelijk weg kon komen. Je bent zo alert en zo op je hoede constant dat ineens elke sirene, elk alarm en elk hard geluid en elk luidruchtig persoon en elke onregelmatigheid je zowat een hartaanval geeft. Wanneer de metro opeens stopt ga ik er al vanuit dat de metro is gekaapt door terroristen of dat er een bommelding is. Er waren namelijk zeer veel onregelmatigheden vorige week met de metro. De politie was extra op hun hoede en daardoor was er wel elke dag weer een probleem met één of meerdere metrolijnen door bommeldingen of verdachte pakketjes. Het zekere werd voor het onzekere genomen en je kon de metro weer eens niet nemen. Vorige donderdag leek thuiskomen wel een onmogelijke opgave met een stuk of 3 of 4 bussen die ik zou moeten nemen om ergens te kunnen komen. Ik ben toen maar een museum over de Middeleeuwen ingegaan. Het was de eerste keer na de aanslagen dat ik een museum bezocht en het was erg rustig, wat heel fijn was.<br />
<br />
Ik moet wel zeggen, dat na de aanslagen, Parijs eindelijk aanvoelt als een rustige stad. Een stad waar je kunt ademhalen en je niet overal omver wordt gelopen door toeristen. De Parijzenaren gingen stapje voor stapje weer hun oude leven hervatten en weer naar het werk en weer op terrasjes zitten. De toeristen blijven echter nog steeds weg. <br />
<br />
Die donderdag zijn ik en een vriendin voor ons fotoproject voor de universiteit, waarin we toeristen wilden fotograferen als ze aankomen in Parijs en als ze Parijs verlaten, op zoek gegaan naar toeristen in de hotels. Maar er was niemand, maar dan ook echt niemand, te vinden. Die vriendin vertelde mij dat ze op vrijdagavond 13 november een vriend zou gaan ontmoeten bij République (zij woont daar) en dat die vriend toen was beschoten. Hij liep langs één van de cafés en werd geraakt in zijn been. The wrong place at the wrong time. Ze stond in de deuropening, klaar om te gaan, toen ze het hoorde. Ik kan me niet voorstellen hoe groot haar angst en schok moest zijn geweest die avond maar het moet erger zijn geweest dan de mijne. Ze zei dat ze pas weer haar huis uit durfde op zondagavond. Op vrijdagavond ging ik voor het eerst weer uit na de aanslagen, alleen wel bij mensen thuis. De bedoeling was om naar een club te gaan, maar dat is nooit gebeurd. Die zaterdag hebben we nog gewacht op het busstation voor toeristen, maar er waren maar enkelen. Zaterdagavond kwam een vriend naar mijn huis om daar te logeren en zijn we 's avonds even uit geweest in Montmartre. Hij vroeg mij toen of ik niet bang was in cafés. Maar nee, ik ben niet bang in een café in Montmartre. De kans dat er iets gebeurt juist in het café waar ik ben, terwijl er duizenden cafés zijn in Parijs. Dat kleine cafeetje in Montmartre? Nee, ik kan er wel realistisch naar kijken en ik ben niet hysterisch. <br />
<br />
De volgende dag toen we naar het Louvre gingen was ik een stuk minder op mijn gemak. Zo'n groot museum met zoveel mensen erin, dat was een mooie slag geweest. Er waren beduidend minder toeristen dan normaal in het Louvre, maar alsnog. Ik keek steeds in elke zaal waar de nooduitgangen waren en hoeveel beveiliging er was en waar de beste verstopplekjes waren. Bij elk alarm dat afging schrok ik me een ongeluk. Gelukkig heeft het Louvre heel veel nooduitgangen die naar buiten toe openen. Desondanks was het heel fijn om gewoon eens een keer te kunnen doorlopen in het Louvre en een stuk minder last te hebben van Aziatische groepen die overal selfies maken. <br />
<br />
Die zondagavond was er een prachtige mis in de Notre-Dame waar heel veel geestelijken aanwezig waren. Het was een televisie-uitzending. Je moest gefouilleerd worden en je tassen werden gecheckt, maar het was het waard.<br />
<br />
Deze week voel ik mij alweer wat meer mezelf en op mijn gemak. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in Parijs en ik laat mij niet tegenhouden door angst. Ik heb heel veel gehad aan de liefde en vriendschap die ik van mensen heb ontvangen. Liefde en vriendschap is echt het medicijn tegen angst en verdriet. En al mijn Erasmusvrienden zijn het erover eens dat wij ons nu veel meer Parijzenaren voelen. Toen de aanslagen gebeurden was er geen wij Erasmusstudenten en zij Fransen, er was alleen ons Parijzenaren. Er was geen scheiding tussen ons en zij. Wij waren één en we wisten precies wat wij Parijzenaren allemaal voelden. Ik had het er nog over met een Amerikaanse vriendin gisteravond. Nu we dit hebben meegemaakt weten wij dat de mensen van ons thuisland zich nooit helemaal kunnen indenken hoe het voor ons was. In Nederland was iedereen geschokt en verdrietig en solidair met Parijs de dagen na de aanslag, zoals ik was na Charlie Hebdo. Maar na een paar dagen beginnen Nederlanders alweer met de dagelijkse routine en worden er domme filmpjes op Facebook geplaatst en onbeduidende mededelingen gedaan. Het leven gaat verder in Nederland. Maar hier is het allemaal nog heel vers. De Nederlanders hebben niet de angst meegemaakt die ik heb meegemaakt en dus ben ik in dat opzicht nu een Parijzenaar. En niet alles is meer ver van mijn bed. Ik heb niet meer die nonchalante houding. Ik heb een oorlogssituatie meegemaakt en ik ben nog steeds bezig met het verwerken voor mezelf. Aanslagen zijn nu een deel van mijn leven hier. Dat betekent niet dat ik hysterisch ben. Ik ken mensen die het eng vinden om hierheen te komen nu, maar dat is niet hoe wij het zien. Wij Parijzenaren durven bijna alles weer te doen buiten en we weten dat er weinig kans is dat er iets gebeurt. Zoals een Franse toerist mij gister zei op het vliegveld "C'est la vie". We zijn meer alert maar de echte mensen die zich nu laten leiden door angst en daarom niet naar Parijs durven te komen, zijn de "buitenlanders", de toeristen. Maar wij laten ons niet leiden door angst, ook al moeten we deze vreselijke gebeurtenis een plekje geven. Morgen komt er een psychologe naar mijn universiteit om met ons, de buitenlandse studenten, te praten en ons te informeren en te kalmeren.<br />
<br />
Ik moet er nu vandoor om te gaan oppassen, maar ik ben er snel weer. Dit weekend komt een vriendin van mij uit Nederland langs en ik ben erg dankbaar, dat ze ondanks de angst die veel Nederlanders hebben om hier te komen, toch dapper is en langskomt.<br />
<br />
Bisous!<br />
<br />
- XCharleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-69480753268490893542015-11-14T06:16:00.001-08:002015-11-14T07:49:12.368-08:00Je suis ParisBonjour,<br />
<br />
<br />
Het is al een lange tijd terug dat ik voor het laatst iets voor mijn blog heb geschreven. Na wat er gisteravond is gebeurd, besloot ik dat ik wel iets moest schrijven vandaag. Er is weer ontzettend veel gebeurd. Het zijn angstige tijden voor Parijs en ik zit er middenin. Iedereen is gespannen. Zojuist ging er in mijn flat een brandalarm af en renden mensen naar de binnenplaats en schreeuwden zij "CA VA???" en waren we allemaal erg opgelucht toen het alarm ophield. Normaal gesproken reageert er niemand als iemands brandalarm afgaat. De regering adviseert mensen om binnen te blijven en de universiteit, musea, bioscopen, winkels etc. zijn gesloten.<br />
<br />
Ik begin allereerst met gisteren, vrijdag 13 november. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag begon al raar. Ik heb op het moment een bedwantsenplaag in mijn appartement en ik had een bedwants gezien 's nachts, op de leuning van mijn bed gevuld met mijn bloed, dus ik kon niet slapen en heb huilend met mijn jarige zus gebeld midden in de nacht. Uiteindelijk zat er niets anders op dan in bed te kruipen, mijn ogen dicht te doen en te accepteren dat ik gebeten zou gaan worden door deze vampieren. In de ochtend was ik te moe om naar college te gaan. Ik heb mij ziek gemeld en ben blijven liggen, denkend dat ik de rest van het weekend ook weinig slaap zou krijgen. Ik zou me voor geen enkele andere reden nep ziek melden dan om een bedwantsenplaag. Overdag ging ik met mijn buddy Hannah naar het Musée Carnavalet in Le Marais, een joodse buurt in het centrum van Parijs. Het was een prachtig museum over de geschiedenis van Parijs. Deze fantastische stad heeft zo'n rijke geschiedenis. Na het museum gingen we falafels eten en shoppen bij de BHV (een soort Bijenkorf) in de Rue de Rivoli en ik ging nog even naar de Hema (ja, echt) bij Les Halles om vervolgens de metro naar huis te nemen. Ik was nog gevraagd door iemand om mee uit te gaan maar ik wilde thuis blijven om mijn huis schoon te maken en de was te doen wegens mijn bedwantsen. Ik voelde mij zo veilig in Parijs gisteren. Thuisgekomen ging ik ijverig schoonmaken, de was doen en avondeten maken. Na het avondeten ging ik alles afwassen en nog even lekker douchen. Ik had met mijn ouders en mijn zus gebeld daarvoor en haar een fijne verjaardag gewenst. Ik had een heerlijke douche en was lekker liedjes aan het luisteren. Tijdens het douchen ging de huistelefoon. Ik had niets door. Ineens werd ik gebeld op mijn mobiel.. Door thuis. Dat vond ik heel gek, want mijn ouders weten dat dat geld kost. Ik nam op en ik hoorde "Charlotte, ben je thuis?? Heb je het nieuws gezien? Er is een aanslag geweest!". De grond zakte steeds meer weg onder mijn voeten hoe meer ik erover hoorde. En ik werd doodsbang. Ik voelde mij opgesloten in Parijs. Ik durfde niets meer. Alles was zo onzeker en eng. Ik hoorde over de aanslag bij République en besefte dat ik daar had kunnen zitten. Ik ben al meerdere keren uit eten geweest daar. Alles was zo dichtbij. Het leek een oorlogssituatie en ik kon nergens heen. Ik werd misselijk van verdriet, angst en woede. Ik durfde niet eens meer de straat op om naar mijn vriendin te gaan waar ik bij mocht slapen die avond. Ze woont maar 5 minuten van mij vandaan. Ik kreeg een paniekaanval en voelde mij heel benauwd. Iedereen op Facebook vroeg aan elkaar of ze veilig en oké waren. Ik kreeg constant allerlei berichten binnen op Whatsapp en Facebook Messenger. Het deed mij goed om te merken wie er allemaal bezorgd om mij waren en om mijn veiligheid gaven, maar alle doodsbange mensen in Parijs en de constante berichtgeving op CNN maakten mij nog meer gestrest en bang. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik dronk water en thee om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik voor een uur onder de douche gaan zitten. Daar word ik rustig van. Mijn veilige plekje. Daarna heb ik al mijn beddengoed in de droger gegooid en ben ik thee gaan drinken en een leuke comedy gaan kijken om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik om half 7 's ochtends gaan slapen. Met bedwantsen slapen is in ieder geval veel minder erg dan de kans te lopen beschoten te worden buiten. En misschien, zijn mijn bedwantsen wel mijn redding geweest gisteravond.<br />
<br />
Het is heel fijn dat mensen de hele nacht en ook vandaag mij hebben gevraagd of ik in orde ben. Ik merk echt welke mensen echt om mij geven. Ik denk dat als je in Nederland woont, het heel moeilijk voor te stellen is om in een stad te wonen die is aangevallen. Ik ken geen stad in Nederland die recentelijk door terroristen is aangevallen. Ik heb mij weleens bang gevoeld in Amsterdam maar ik heb nooit meegemaakt dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde zoals dit in Amsterdam. Nu ik dat heb meegemaakt weet ik hoe dat is. Ik woon in de stad waar alles is gebeurd. Ik zit er middenin. En ik voel mij een Parisienne. Ik voel mij een Parijzenaar en ben net als alle Parijzenaren doodsbang en gespannen. Het voelt alsof we in een oorlogssituatie zitten. Wie weet of er weer een gek opstaat die met messen of geweren in de weer gaat op straat? Wie weet of er nog een explosie of aanslag gepland staat? We blijven liever binnen nu. En zelfs dat, voelt niet helemaal veilig. Het enige kwaad wat er bestaat, is het kwaad wat uit mensen voortkomt. Het soort mensen die psychologisch zo verknipt zijn, dat zij niet meer weten wat empathie is en wat slecht is en wat goed is. Mensen die een woede in zich hebben en tekort zijn gekomen in iets in hun leven en vanuit hun egoïsme geen andere manier zien om daarmee om te gaan dan om anderen pijn te doen. Welk mens die veel liefde heeft gehad in zijn leven en weet hoe het is om lief te hebben zou zoiets doen? Respect voor leven hebben ze niet. Deze mensen geloven niet echt in God. Ze geloven niet in de normen en waarden waar God voor staat. Ze gebruiken het geloof in God voor hun eigen egoïstische doeleinden.<br />
<br />
Wat betreft de rest van de maand.. Ik heb erg veel gedaan.. De AirBnB baan ging niet door. Ik heb wel een oppasbaantje gekregen, bij een Nederlands-Canadees gezin. De kinderen spreken Frans en Nederlands en zijn zo vrolijk en lief! De baby is 18 maanden oud en moet ik nog uit de crèche ophalen elke keer en ik moet zijn luiers verschonen en hem de fles geven. Het andere kind is 5 jaar oud en wat lastiger om in toom te houden. Maar ik heb hier zoveel van geleerd over opvoeden. Het oppassen gaat elke keer iets beter.<br />
<br />
Wat betreft studie is het studeren nu echt begonnen. Ik heb al drie tentamens achter de rug. De colleges van 3 uur ben ik al helemaal aan gewend nu. Het werk is veel minder dan ik aan de Universiteit van Amsterdam moest doen vorig jaar. Het gekke is dat veel medestudenten juist veel meer werk hebben aan hun studie hier dan ze in hun thuisland hebben. Ik was dus niet gek toen ik vond dat ik erg veel moest doen voor Rechten in Nederland. Het studeren hier valt me enorm mee. En het is leuk, dus goed vol te houden.<br />
<br />
Wat betreft mijn zwemplannen ben ik 1 keer met mijn pas voor 3 maanden naar het zwembad gegaan. Ik heb daar een half uur baantjes gezwommen, de blikken van alle mannelijke zwemmers ontwijkend, maar werd versierd door de badmeester van in de 40. Ik heb hem beleefd afgewezen, maar toen ik op weg was naar de universiteit, kwam één van mijn medezwemmers achter me aan om me te vragen om mee te gaan naar de bioscoop met hem. Ik heb maar gezegd dat ik een vriend had, anders hield hij niet op met mij te achtervolgen. Sindsdien durf ik niet meer zo goed alleen naar dat zwembad te gaan helaas.<br />
<br />
Wat betreft veiligheid en mannen is het een compleet andere wereld hier dan Amsterdam. Ik heb al een aantal nare ervaringen gehad. Wanneer ik op straat loop word ik door meerdere mannen aangesproken en ik heb geleerd om ze allemaal straal te negeren, maar soms blijven ze je een tijdje achtervolgen en snappen ze de boodschap niet helemaal (of willen ze het niet snappen). Toen ik hier eerst kwam vanuit Amsterdam, had ik nog de Amsterdamse/Nederlandse mentaliteit en voelde ik mij veilig op straat. Ik kwam hier met het idee dat het niet sociaal geaccepteerd is om vrouwen lastig te vallen of aan te raken, te achtervolgen of te intimideren. Ik heb hier geleerd dat dat blijkbaar iets Nederlands is en zeker niet iets dat voor de rest van de wereld hoeft te gelden. Het is hier wél sociaal geaccepteerd om vrouwen lastig te vallen. Niemand die je gaat helpen of er ook maar iets van gaat zeggen. Je moet hard worden en voor jezelf opkomen. Want bange, tere poppetjes zijn een lekkere prooi voor sommige mannen. Boze, arrogante, stoere, niet geïntimideerde vrouwen zijn echter minder gewild. Ik stond een paar seconden stil op Place de la République toen een man naar mij toe kwam met "Excusez-moi, mademoiselle, vous êtes très belle, blabla.." Ik zei iets als "non, merci" en liep door. En ja hoor, hij kwam achter mij aan, boos roepend "waarom praat je niet met me?" Toen ik doorliep begon hij in het Arabisch tegen mij te schreeuwen. Alsof ik verplicht was om met hem te praten. Alsof hij het recht had om boos op mij te worden. Een andere keer zat ik alleen in de nachtbus, toen een dronken jongen naar mij toe kwam en begon te flirten in mijn oor en dichtbij me kwam staan. Ik kon het niet verstaan, maar het leken me vieze dingen die hij zei. Elke keer als ik weg van hem liep, liep hij achter mij aan. Uiteindelijk heb ik boos in het Nederlands gezegd dat hij me met rust moest laten en dat maakte hem zo in de war dat hij ophield en het bij een Frans meisje ging proberen. En niemand in de bus die ook maar iets deed of zei. Dit is de norm blijkbaar. Nog een andere keer liep ik op straat toen weer zo'n jongen mij kwam achtervolgen en tegen mij aan praten. Ik negeerde hem en zat op mijn mobiel. Uiteindelijk zei ik dat ik erg druk was. Hij liep even weg maar kwam ineens terug en probeerde mijn mobiel te pakken, zeggend: "Je bent alleen druk op je mobiel!" Ik werd ontzettend boos en zei dat hij me met rust moest laten. Hoezo denken deze mannen dat het oké is om vrouwen te achtervolgen als ze niet geïnteresseerd zijn? Een andere keer ging ik uit met een vriendin en gingen we samen bij mij thuis slapen. Aangekomen bij mijn deur, probeerde ineens één van de jongens die achter ons liepen mijn tasje af te pakken. Dat lukte niet en hij rende weg. Sindsdien willen mijn ouders dat ik met een taxi naar huis ga na uitgaan. Ik ben nu echt veel banger op straat dan ik ooit in Nederland was. Ik wil niet achtervolgd worden of aangeraakt worden door wildvreemden. Ik wil niet als een lopend stuk lekker vlees behandeld worden, maar als een mens met gevoelens. Ik ben het nu zo zat geworden dat ik mannen wegduw als ze me in de kroeg lastigvallen en niet bang ben om flink boos te worden wanneer het gebeurt. Als ze het lef hebben me aan te raken word ik al helemaal link. Ik zocht op internet op waarom sommige mannen dit doen, vrouwen naroepen en achtervolgen die niet geïnteresseerd zijn. Ik vond dat die mannen het als amusement zien en dat sommigen het zelfs leuk vinden als ze zien dat ze vrouwen ongemakkelijk maken ermee. Het geeft ze een gevoel van macht over vrouwen. Wat zielig. Daarom is het beter om totaal niet te tonen dat je je ongemakkelijk of bang voelt. Je moet hier met een arrogante bitchface over straat lopen. De Franse regering is zelfs een campagne tegen de intimidatie van vrouwen op straat begonnen. Er hangen overal posters met de slogan: "NON, C'EST NON!!!"<br />
<br />
Ik begin mij steeds meer te settelen in Parijs. Franse gesprekken met mensen gaan mij ook steeds beter af. Eerst had ik nog steeds die gedachte van "Wauw, ik woon gewoon in Parijs!!". En nu heb ik die gedachten bijna niet meer. Het voelt eigenlijk net als Amsterdam, als mijn awesome thuisplaats. Ik ben gewend geraakt aan hier wonen, maar voel nog niet veel verlangen naar Nederland, behalve tijdens die aanslagen dan. Ik ben ook erg trots op mezelf dat ik zonder mijn ouders kan nu. In Nederland wilde ik ze wel graag elk weekend zien. Nu kan ik zonder, maar ze zijn nog steeds mijn beste vrienden en ik bel ze veel. Qua vriendschappen begint dat ook steeds meer vorm te krijgen hier in Parijs. Ik heb geaccepteerd dat, hoewel je bij sommige mensen misschien een goede klik voelt, dat blijkbaar niet wederzijds hoeft te zijn. Met sommige mensen kun je daaraan werken en met sommige mensen niet. De vriendin die mij naar het ziekenhuis had gebracht in één van mijn eerste weken hier hoor ik nooit meer wat van. Met andere mensen is de vriendschap spontaan gegroeid en ik voel mij minder alleen dan eerst hier. <br />
<br />
Ik heb midden oktober een housewarming gehouden en was zo blij dat erg veel mensen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk de moeite namen om te komen. In Nederland hebben mensen vaak geen zin of zijn ze ineens moe of ziek, maar Erasmusstudenten doen meer moeite en willen graag veel mensen kennen hier. We hebben allemaal het verlangen een leven op te bouwen hier in Parijs. Sommigen namen ook vrienden mee en zo werd het een onwijs gezellige avond. We zijn daarna ook nog uit geweest naar een leuke club. Het was een erg geslaagde avond en mensen hadden ook via mijn housewarming nieuwe mensen ontmoet. <br />
<br />
Later die maand werd ik ineens in de herfstvakantie midden in de nacht wakker van de buikpijn. Ik heb de hele nacht in de badkamer doorgebracht. Alsof ik niet al genoeg ziek was geweest tijdens mijn verblijf in Parijs had ik buikgriep. Dagenlang lag ik op bed oude films te kijken met Audrey Hepburn en kon ik niets eten behalve toast, bananen, rijst en soep. Halloween, waar ik mij zo op had verheugd, kon ik niets mee doen. <br />
<br />
Die week daarna kwamen mijn beste vriendinnen langs en ik voelde mij gelukkig beter. We hebben samen musea bezocht en ik heb ze de Notre-Dame en Sacré Coeur en delen van Parijs zoals de Champs-Élysées, Montmartre en Saint-Germain-des-Prés laten zien. Met Mareille ben ik naar Disneyland gegaan. Nog een keer, want ik was in het begin van de maand met mijn zus Rebecca en mijn moeder erheen gegaan. Het is een heerlijk park en ik zou er nog veel vaker heen willen. Je kunt er heel goed shoppen, de attracties zijn leuker en langer dan in de Efteling, de Parade is prachtig, het eten is lekker en er is zoveel leuks te doen en moois te zien. Je kunt er uren doorbrengen. En als je het park zat bent, kun je ook naar een bioscoop gaan die naast Disneyland staat of naar één van de restaurants die daar zijn. De laatste nacht werd het dan toch echt duidelijk dat ik bedwantsen had in mijn appartement. Er waren al vermoedens.. Ik had al maanden last van bultjes en jeuk, maar nu een vriendin het ook had gekregen en we een bedwants 's nachts in bed vonden wisten we het zeker. Sinds mijn vriendinnen weg zijn heb ik de verhuurder ingelicht en ontzettend veel zitten wassen en schoonmaken. Ik heb er al een aantal gevonden, ook 's nachts dichtbij mijn bed lopend en ik kom maar moeilijk in slaap, nu ik weet wat voor nare beesten er 's nachts over mijn gezicht lopen. Ik snap nu eindelijk de hysterie en psychologische problemen die kunnen ontwikkelen door deze beestjes. Vanavond ga ik dan ook bij een vriendin slapen. <br />
<br />
Ik voelde me erg veilig in Parijs maar dat gevoel is mij nu ontnomen door deze monsters. Het leven is kostbaar en kun je dus nooit voor lief nemen. Ik kan niet leven met het gevoel altijd op mijn hoede te moeten zijn. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor ons in petto heeft en niet meer van dit soort ellende. Waar zijn de "relatief veilige" jaren '90 heen? Het is nogal een pechjaar geweest voor me. Het kan eigenlijk alleen maar beter worden vanaf nu (hopelijk). Ik ga proberen om nog veel meer musea te bezoeken en te genieten van Parijs en niet mijn leven te laten leiden door angst en stress. Je krijgt daar alleen maar spijt van. Wonend in dit mooie land en deze prachtige stad voel ik mij erg één met de Fransen en Parijzenaren nu. Deze gebeurtenis heeft ons in Parijs ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Ik weet nu wie er om me geeft en bij wie ik terecht kan als ik bang ben en dat we echt wel meer om elkaar geven dan we soms laten zien. Parijs is mijn stad. Liberté, égalité, fraternité.<br />
<br />
<br />
Bisous, <br />
<br />
-C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-12919216065387249772015-09-29T04:11:00.000-07:002015-09-29T07:18:44.320-07:00Étudiante à ParisBonjour,<br />
<br />
Ik heb inmiddels meer dan twee weken niets geschreven dus het werd weer eens hoog tijd. En ik heb alle tijd nu, aangezien de vorige ziekte nog niet de deur uit was of de volgende deed al zijn intrede gisteren. Met koorts en griep ben ik nu gebonden aan bed en kan ik weer van alles vertellen in mijn blog. Een geluk bij een ongeluk. Net terug uit Marseille is het misschien ook wel een goed idee om even rustig aan te doen. Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat ik schreef. Dit wordt een lang verhaal.<br />
<br />
Twee weken geleden begonnen de colleges. Ik was nog niet helemaal beter maar ik ben toch elke keer gegaan. En maar goed ook. Het is een heftige overgang om te studeren in Parijs, in plaats van in Nederland. De colleges duren drie uur lang en soms krijg je maar 5 minuten pauze in die drie uur. Ze zijn verplicht en je mag alleen maar afwezig zijn met een briefje van de dokter (ja echt!!). Je wordt geacht alles wat de professor zegt op te schrijven, want het is niet alsof zij/hij nog zijn sheets op Didel (Blackboard bij Diderot) gaat zetten. Sommige docenten accepteren niet eens je mobiele telefoon op tafel en eisen dat je hem in je tas doet. Sommige accepteren zelfs niet dat je je internet aanzet op je laptop of tablet. Je wordt geacht alleen Word te gebruiken voor je aantekeningen. Één van mijn professors heeft zelfs een aantal keer gevraagd of we onze laptops wilden wegleggen. De meeste Franse studenten maken dan ook nog op de ouderwetse manier hun aantekeningen in hun schriftje. Heel schools allemaal. The French way. En dan de universiteitskantine.. In de middag begint rond 12 uur zich een rij te vormen voor de universiteitskantine. Je kunt er voor 3,25 euro een warme maaltijd krijgen. En het zit ook echt helemaal vol in die kantine 's middags. Het is net alsof de Franse studenten nog steeds op de middelbare school zitten, maar dat het nu universiteit heet.<br />
<br />
De boeken, althans de meeste boeken, kun je vinden in de grote bibliotheek direct naast de universiteit. Ik houd van die bibliotheek. In tegenstelling tot de UB in Amsterdam is er altijd plek om te studeren en zijn er enorm veel stopcontacten te vinden. Ook zijn er ontzettend veel boeken te vinden, die je mag meenemen om thuis te lezen of daar kunt bestuderen. Ook zijn er geen fluisterende studentes (mateloos irritant, sorry dames) overal in de bieb, zoals in de UB in Amsterdam. Ik ben zelfs van plan om in de uren tussen mijn colleges (ik heb vaak college van 9 tot 12 en dan pas weer van half 5 tot half 8!!) in de bibliotheek samenvattingen te maken van de boeken die ik moet lezen. Ik had daar in Nederland nooit de motivatie voor gehad, maar ik verwacht hier niet dat er facebookgroepen gemaakt gaan worden en dat studenten hun samenvattingen aan elkaar gaan doorsturen.<br />
<br />
Toen ik beter was kon ik weer eindelijk met vrienden afspreken. Die dinsdag vierden we Alison's (een Amerikaans meisje uit mijn cursus Frans) verjaardag in bar Kitsch in de studentenbuurt Oberkampf, wat echt een aanrader is. Op een zaterdag kwam een vriend uit Nederland bij mij langs terwijl hij op doorreis was en de dagen daarop hebben we echt de toerist uitgehangen in Parijs. Ik heb de Notre Dame nogmaals bezocht, de grote moskee in het 5e arrondissement, de Jardin des Plantes, de dierentuin en op een dinsdag ben ik naar Versailles gegaan met hem. Van mijn huiswerk kwam natuurlijk niets terecht, maar het was supergezellig en zo fijn om even alleen maar Nederlands te spreken. Toen hij weg was besloot ik mijn Franse simkaart in mijn oude telefoon te stoppen. Maar wat bleek: mijn oude telefoon had het opgegeven. Het enige wat ik kreeg was een mooi Samsung logo op mijn scherm en verder niets.<br />
<br />
Die avond ging ik uit in de Chapi Chapo bar in het Quartier Latin. Ik was uitgenodigd door studenten uit mijn colleges en ontmoette daar veel leuke andere studenten. Het is er niet speciaal goedkoop, maar de sfeer is heel gezellig en er komen veel Franse studenten, met wie maar moeilijk contact valt te leggen tijdens colleges. <br />
<br />
Vorige week begon ik steeds meer te wennen aan mijn colleges. Ik raak meer gewend aan de hoeveelheid stof die we moeten bestuderen en de norm van 3 uur les achter elkaar krijgen. Ik weet nu dat ik goed moet eten voordat ik een college binnenstap en dat ik elke gelegenheid om naar de wc te gaan moet aan pakken. Bovendien zijn de colleges ontzettend interessant en helpt het echt, geloof het of niet, om je telefoon weg te leggen om de stof beter op te kunnen nemen. <br />
<br />
De donderdag daarop heb ik eindelijk mijn 3-maandelijkse abonnement aangeschaft bij het zwembad naast mijn universiteit. Het hele gesprek heb ik in het Frans gevoerd en daar ben ik stiekem best trots op. Ook besloot een vriendin van me een plan dat we samen hadden meteen tot uitvoer te brengen en kocht ze een ticket naar Marseille. Ze wilde graag dat ik ook kwam en ik had ook wel erg veel zin in de zon. Halsoverkop moest ik een goedkope ticket naar Marseille zoeken. Ik kocht uiteindelijk een ticket voor de zaterdagochtend met Ouigo. Die vrijdag leek alles mis te gaan wat mis kon gaan. Ik ging naar college, alleen maar om erachter te komen dat mijn docent in California zat. Toen besloot ik met mijn nieuwe Vélib-abonnement met een Vélib fiets naar de Samsung Store te fietsen. Mijn route liep langs de Seine, maar toen ik door het fietspad naar de kade van de Seine werd geleid kwam ik uiteindelijk een trap tegen, waar ik niet langs kon en niet op kon, omdat de fiets te zwaar was. Ik kon weer terugfietsen over de hobbelige kade naar de grote weg. Aangekomen in het 8e arrondissement op mijn fietsje was het een drukte van jewelste. Één van de rijkste, populairste, meest toeristische buurten van Parijs bleek niet een plek voor Vélib fietsjes. Fietsen op de Place de la Concorde is gekkenwerk. Ik raakte de weg kwijt en moest stukken lopen door de drukte van de auto's. Wanneer er zoveel auto's zijn is er gewoon geen plek voor de fietsen in Parijs, zeker niet wanneer er geen fietspaden zijn. Toen ik na veel gezoek de straat vond die ik zocht zette ik mijn fiets terug in het rek. Helaas te laat, dus dat betekende een euro betalen. In de winkel werd ik doorverwezen naar een ander adres, zodat ik weer 20 minuten kon lopen naar een Service Centre. Daar aangekomen heeft een man drie kwartier met mijn telefoon lopen spelen, voordat hij concludeerde dat mijn telefoon toch echt gestorven was. R.I.P., Samsung S4 Mini. Parijs heeft je geen goed gedaan. Mijn enige optie was mijn telefoon opsturen ter reparatie, en honderdenzoveel euro betalen. Dat was het me niet waard. Door al dit gedoe was ik te laat voor mijn sollicitatiegesprek en moest ik smsen dat ik later kwam. Ik besloot de Vélib-fiets weer te pakken en een "kwartiertje" te fietsen van het 8e arrondissement naar het 2e arrondissement. Had ik niet moeten doen. Op de boulevard waar ik fietste, bleek het eenrichtingsverkeer te zijn en werd ik bijna omver gereden door allerlei motorrijders die op me af kwamen. Weer kon ik hele stukken lopen, langs de Opéra, naar een andere weg. De hoeveelheid toeristen en verkeersdrukte waar ik mij doorheen moest wringen met mijn fietsje.. Nooit meer ben ik zo gek om in deze wijk te fietsen. Ik vond uiteindelijk een weg waar ik kon fietsen en kwam nog later dan gepland aan bij mijn afspraak. Resultaat: I got the job!! Ik mag lekker mensen gaan in en uitchecken, sleutels overhandigen en airbnb-appartementen gaan schoonmaken. <br />
Die avond kwam een vriendin uit de buurt hier in Monmartre langs om bij mij te eten en samen uit te gaan. We hebben heel veel lol gehad samen, dus de dag kwam toch nog goed ten einde.<br />
<br />
Zaterdagochtend begon dan mijn avontuur in Marseille. 'S ochtends vroeg checkte ik in bij Ouigo en stapte ik in de trein. Voor drie en een half uur lang zag ik prachtig landschap voor mijn neus voorbij vliegen. Ik dacht toen echt: ik ben verliefd op Frankrijk. Het weer werd steeds mooier en mooier terwijl we verder naar het zuiden trokken. Aangekomen in Marseille had ik het bloedheet. En dat terwijl je in Parijs inmiddels niet meer over straat kunt zonder jas aan. Tony en Monika stonden mij op te wachten op het station. Die dag nog hebben we de Notre Dame de la Garde en het strand bezocht. Ik ben zelfs de zee in geweest. Heerlijk om gewoon in rokjes en korte broekjes rond te lopen en in de auto naar Franse zomerliedjes te luisteren met je zonnebril op. Precies wat ik nodig had. 'S avonds kon ik uitgaan in een rokje in Aix de Provence en de volgende dag vertrokken we weer naar het strand. Het voelde alsof ik op vakantie was. Marseille en Aix de Provence doen me zo erg denken aan Portugal en toeristische plaatsjes daar zoals Albufeira. Alles is heel mediterraans en er zijn zelfs palmbomen. Dit was de zomer die ik zo erg nodig had. Monika en Tony en zijn vrienden spraken vooral Frans en dat was heel erg wennen voor me. Mijn andere Erasmusmaatjes spreken vooral Engels met me. Ik vond het jammer dat ik soms niet de punchline van een grapje snapte of dat ik hele stukken gesprek niet kon begrijpen als het te snel ging. Maar het is gelijk een goede motivatie om meer Frans te spreken.<br />
<br />
Zondagavond vertrok ik met een Blablacar uit het mooie Marseille, op naar het koude Parijs. De enige auto (alle treinen waren al uitverkocht en ik moest toch echt op maandagochtend naar college) waarmee ik mee kon reizen was een auto van ene Salim. Ik was het enige meisje in de auto. In Lyon stapte de andere medereiziger uit en was het alleen nog maar mij en Salim. Salim was een man van rond de 30, die heel aardig en netjes was, maar toch een creepy glimlach had en een beetje nerdy overkwam. Hij ging ook iets als computer science studeren in Parijs, zei hij. Het was een beetje jammer dat Salim heel vaak stopte bij een tankstation om even naar de wc te gaan en koffie te halen en dat hij de hele nacht de radio aan liet staan. Ik liet hem maar, want hij deed het om wakker te blijven. Veiligheid is belangrijker voor me dan een goede nachtrust. Maar in de ochtend voelde ik me vreselijk. Ik was doodop en had ook al een keelpijn sinds zondagochtend die alleen maar erger was geworden. En dan had ik ook nog eens het vooruitzicht van twee colleges die maandag. We stonden uren in de file in Parijs zodat ik geen tijd meer had om nog eventjes te slapen in mijn eigen bed voordat college begon. Tot overmaat van ramp vroeg Salim mij ook nog eens of ik een keer met hem uit eten wilde. Ik zei nee op een beleefde manier, maar het maakte de rest van de tijd in de auto met hem wel erg awkward. Ik was heel trots op mezelf dat ik in mijn eentje met blablacar ben gegaan, maar ik ga liever niet meer alleen met een wildvreemde vent in de auto, denk ik.<br />
<br />
Ik was nog naar mijn eerste college gegaan, maar ik was net een zombie. Van Frans spreken kwam helemaal niets terecht. Thuis gekomen voelde ik mij toch wel erg ziek en ben ik maar lekker in bed gebleven. Voor nu is het helaas alles cancellen wat gepland staat en films en series kijken, lekker eten en in bed liggen en geen uitgaan voor mij. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo ziek ben en er niemand is om voor mij te zorgen, maar het voelt goed om onafhankelijk te zijn van andermans hulp. Maar wat zeur ik? Ik heb Marseille gezien en ik heb op het strand gelegen en in de zee gezwommen en al mijn Erasmusmaatjes zijn jaloers op mij. Bovendien heb ik ook nog eens een sollicitatiegesprek voor een oppasbaantje bij een Nederlands gezin in Parijs deze week. Mijn baantjes hier zijn mij zowat in de schoot geworpen, dus ik bof.<br />
<br />
In het begin in Parijs had ik nog wel veel stress-momenten en had ik nog wel vaak het gevoel dat ik gek werd en ontzettende heimwee naar Nederland (heerlijk kraanwater, goede hygiëne, weinig bureaucratie, iedereen kunnen verstaan, alles kunnen vinden in winkels wat je nodig hebt), maar dat is gelukkig verdwenen. Ik vind het nu prima om alleen te wonen zonder mijn ouders vaak te zien en ik vind het al helemaal prima om alleen in Parijs te wonen. Als ik weer beter ben ben ik van plan mijn Franse simkaart in mijn Samsung S6 te stoppen (dat gaat nu een beetje lastig zonder Samsung S6-sleuteltje), nog meer leuke cafés in Parijs te ontdekken, te gaan zwemmen in mijn "tussenuren", mijn Frans én mijn Duits te verbeteren (ik heb hier zoveel Duitse mensen ontmoet, het is gestoord) en het nog meer te spreken, samenvattingen te maken van de boeken die ik lees en nog veel meer van Parijs te ontdekken. Ik heb bewezen aan mijzelf dat ik voor mezelf kan zorgen. Ik heb er zin in!<br />
<br />
À bientôt!<br />
<br />
Bisous, C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-89241931110304984272015-09-11T13:21:00.002-07:002015-09-11T13:21:47.206-07:00Comment aller au médecin en France?Bonsoir,<br />
<br />
Deze week in Parijs was echt een rampweek, of juist een leerweek. Ik houd het ook kort want ik ben ziek op het moment, wat ook een inspiratie is om toch iets te schrijven<br />
<br />
Ik heb deze week ontzettend veel geleerd. Op een positieve manier, maar ook op de harde manier. Vorige week vrijdag vertrok mijn moeder weer Nederland. Ik was vanaf dat moment helemaal op mezelf aangewezen in Parijs. De vakantie begint steeds meer te lijken op het normale leven, maar dan in Frankrijk. Soms denk ik ineens van: wow, ik woon gewoon hier! En soms voelt het al bijna normaal. Leven in een grote stad ben ik gewend van Amsterdam. Maar een stad zo groot als deze is even wennen.<br />
<br />
Vorige week begon mijn intensieve cursus Frans. Het was een zeer intensieve cursus, die elke dag 6 uur in beslag nam. Maar het was ook een warm bad van lieve mensen die ik goed heb leren kennen tijdens de cursus. Lieve mensen, van allerlei nationaliteiten, uit landen zoals Japan, Italië, Duitsland, Denemarken etc. <br />
<br />
Ik dacht dat ik mij eenzaam zou gaan voelen als mijn moeder weg zou zijn. Maar eigenlijk heb ik mij maar weinig alleen gevoeld en heb ik superveel te doen hier. Er zijn heel veel leuke activiteiten en leuke mensen om te leren kennen.<br />
<br />
Desondanks dat allemaal begon ik zondagavond last te krijgen van jeukende bultjes over mijn hele lichaam. De afgelopen dagen heb ik gehoopt dat het weg zou gaan, maar er lijken er elke avond meer bij te komen. Het zijn er teveel om allemaal van een mug te komen (tenzij het een hyperactieve mug is of ze in teams werken en tenzij ze muisstil zijn). Ik kan alleen maar zaken als bedwantsen, huismijt of een allergie bedenken.<br />
<br />
Om het allemaal nog erger te maken kreeg ik op woensdag ineens een blaasontsteking. Na het inschrijven voor vakken ben ik gelijk een dokter gaan zoeken op de straten van Parijs. * Hoe the fuck heet een huisartsenpost hier??* Ik liep helemaal naar "urgences medicales" dichtbij mijn universiteit, maar die bleek dicht/onvindbaar. Na het aanzetten van mijn internet en wat gezoek vond ik een dokter in het 2e arrondissement waar ik gelijk terecht kon. Het bleek een soort dokter te zijn die vanuit zijn eigen huis werkte. Hij was straight to the point en zocht alles uit, wilde van alles over me weten, liep mee naar de geldautomaat en naar de apotheek met me en had alle tijd voor me. Een beetje apart en informeel, maar hadden ze maar zulke dokters in Nederland.<br />
<br />
Maar alsof dat nog niet genoeg was, sloeg het noodlot nogmaals toe, want op donderdag begon ik veel buikpijn te krijgen. Op vrijdag had ik niet alleen buikpijn maar werd ik ook ontzettend duizelig en misselijk. In paniek liep ik naar de supermarkt om iets van cola en veel chocola en fruit te halen en veel mineraalwater, maar op weg naar de supermarkt was ik zo duizelig dat ik een apotheek binnenliep en zei dat ik ging flauwvallen. De reactie was: haal wat cola en eten bij de supermarkt en hier heb je wat medicijnen. Dus daar ging ik weer, op naar de supermarkt. Terug thuis heb ik een vriendin hier gesmst en toen zij kwam zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan, waar er een soort huisartsenpost is bij de spoedeisende hulp. Opnieuw ben ik op pad gestuurd met recepten voor de apotheek en de opdracht om morgenochtend een soort "laboratoire" binnen te lopen waar ze tests op mij zullen uitvoeren. Op straat riep er nog een man "vous êtes très belle!!", wat ik vrij sympathiek vind aangezien ik het gevoel heb dat ik een lopende pestepidemie ben, met nog steeds allerlei bultjes in mijn gezicht en over mijn hele lijf en waarschijnlijk een bleek gezicht.<br />
<br />
Wat leer je hier jezelf kennen. Ik mis mijn ouders enorm nu en zou het liefste nu ik mij zo ziek voel lekker bij hen op de bank zitten en ze knuffelen. Ik zou mijn zus willen knuffelen, ik zou mijn ex-vriend willen zien en mijn beste vrienden. Maar dat gaat niet, want ik zit in Parijs en ben op mijzelf aangewezen. Het nut van vrienden en mensen die van je houden hebben ga je dan wel goed inzien. Ik waardeer het nu nog meer dat ik hier een meisje heb ontmoet bij wie ik vanavond mag slapen.<br />
<br />
En niet alleen ben ik ziek en best wel op mezelf aangewezen. Ik moet ook nog steeds van alles regelen, zoals een geboortecertificaat uit Nederland, een Frans nummer, een nieuw learning agreement, een inschrijving voor sporten die ik wil volgen en huurtoeslag, wat ik alleen krijg als ik mijn geboortecertificaat opstuur. Ik raak er in paniek van als ik eraan denk, maar alles komt goed, I hope. Dit is dus hoe het is om volwassen te zijn en compleet en totaal zonder je ouders te leven.<br />
<br />
Ik kan niet wachten tot ik mij beter voel en weer allerlei leuke avonturen kan beleven in Parijs. Dan kan ik weer over leukere zaken schrijven.<br />
<br />
À bientôt!<br />
<br />
Bisous, C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7793103005349200924.post-890164636051279372015-09-03T13:44:00.000-07:002015-09-03T13:44:05.389-07:00Bienvenue à Paris (les hommes et les hommes de Paris)Afgelopen zaterdag kwam ik met de Thalys in het prachtige Parijs aan. Toen ik met mijn koffertje het station uitliep dacht ik alleen maar: wat geweldig! wat een prachtige stad! ik ben verliefd! Ik ben verliefd op Parijs. Mijn moeder, de verhuurster en ik liepen langs het imposante, statige gebouw van Gare du Nord. Direct daarna opende zich een wereld voor me. Een wereld waar ik de komende 5 maanden in leef. Ik leek in Afrika beland te zijn. Er was markt en het stikte van de mensen. Wat een drukte. Het leek overal wel markt in een drukke Marokkaanse hoofdstad. En daar moesten dat blonde kleine meisje (moi), mijn moeder en de verhuurster doorheen lopen met de koffers en de zware tassen. Van alle kanten keken mensen mij aan en wensten ze me "bonjour" en boden ze me van alles aan, van parfum tot geroosterde maïskolven. Aangekomen in mijn nieuwe appartementje leek ik een oase van rust binnen te stappen. Mijn buurt is chaotisch en hectisch en kan qua drukte makkelijk het Damrak van Amsterdam aan, maar mijn huisje is de rust zelve. En wat een leuk, gezellig en knus huisje!<br />
<br />
Als je mij vraagt wat mij nou het meest is opgevallen de afgelopen week, ben ik zelf verbaasd over het antwoord: les hommes de Paris, de mannen van Parijs.<br />
<br />
Al bij het uitstappen uit de Thalys vielen les hommes mij meteen op. De vrouwen die uitstapten werden gelijk met de koffers geholpen door les hommes die op het perron stonden. En ook bij het uitstappen uit de RER-treinen staat er vaak personeel om te helpen met koffers en kinderwagens. Wanneer je een deur door moet, wordt hij open gehouden door un homme voor je. Soms zelfs in de metrostations. Wanneer un homme door een metropoortje moet, laat hij une femme voor gaan. Ik ben vaak stomverbaasd. C'est courteois. Daar kunnen de Nederlandse mannen wat van leren. Je bent hier een echte vrouw. Ik voel mij hier veel meer een vrouw op straat dan ik mij ooit in Nederland heb gevoeld. Helaas heeft dat ook de mindere kanten. Wanneer je te lang naar een plattegrond staat te kijken, komt un homme vragen of je verdwaald bent en zijn hulp nodig hebt. Wanneer je te lang naar de ticketautomaat van de metro staart, voelt un homme zich als geroepen. Ook vinden les hommes het hier niet erg om onbeschaamd naar je te staren, in de metro, in de Jardin du Luxembourg, op straat etc. En hier in mijn multi-culturele wijk is het al helemaal vreselijk. Ik heb geteld dat elke keer dat ik naar de metrohalte loop (wat maar ongeveer 5 minuten duurt) ik minimaal door 2 hommes word aangesproken. De "bonjours" en "bonsoirs" zijn al niet te tellen. Vaak komt er ongevraagd un homme met een vast heel interessant verhaal naar me toe en loopt een stukje mee, voordat hij het opgeeft als hij merkt dat ik doe alsof ik niks hoor. De eerste dag is un homme een heel stuk met me meegelopen, zonder dat ik hem zelfs maar aan heb gekeken. Hij liep mee het zebrapad over, probeerde mijn arm te pakken, en toen hij mijn ipod-oortjes uit wilde doen, was de maat vol. Ik zei "laisse moi!" en weg was hij. Het begint nu wat te wennen, maar ik mis de anonimiteit van het leven als vrouw in Amsterdam.<br />
<br />
In de rest van Parijs valt het mee met de mannen, maar de drukte en hectiek van een wereldstad blijft. Soms ben ik compleet uitgeput als ik thuiskom. Wat zie ik veel mensen op een dag in Parijs. Mijn week begon zonnig en met enorme, benauwende hitte. Ik ontmoette wat mensen van Erasmus bij de Eiffeltoren en at pizza dichtbij les Invalides op zaterdag. Zondag zijn mijn moeder en ik richting Centre Pompidou gegaan, L'Institut Arabe in gegaan, hebben we de Notre Dame bekeken, bezochten we de beroemde boekwinkel Shakespeare & Company en hebben we gedineerd in het pittoreske Montmartre, waar ik naast woon. Maandagochtend schreef ik mij in voor de intensieve cursus Frans die ik nu volg, bezocht ik Montmartre en Sacré Coeur in de middag en dineerde ik met Diderot-studenten en Erasmusstudenten dichtbij Place d'Italie. Dinsdag had ik de introductiebijeenkomst bij mijn gastuniversiteit, Université Diderot Paris 7. Daarna probeerde ik mij in te schrijven voor de vakken in het onmogelijke gebouw van mijn faculteit, des études Anglophones, maar werd mij verteld dat ik volgende week pas mij kan inschrijven en dan pas het rooster hoor. 's Middags bezocht ik de Eiffeltoren met mijn moeder en kookten we samen. Woensdag kon ik heerlijk uitslapen en bezochten ik en mijn moeder wederom Shakespeare & Company, le Quartier Latin, Saint-Germain-des-Prés en liepen we door langs het Louvre en over de rue de Rivoli richting le Marais. In le Marais dineerden we in een gezellige bistro. Na thuiskomst ben ik naar het Louvre gegaan om te "picknicken" met Erasmusstudenten en geëindigd op een slecht Erasmusfeestje bij de Champs-Élysées met twee Portugezen en een Tunesiër die mijn chaperonnes waren op de gevaarlijke weg terug naar huis. Vandaag begonnen de Franse lessen. En dat hebben we geweten. Wat intensief. Na een petit déjeuner samen ging ik samen met mijn groepje naar een benauwd en oververhit klaslokaal. Daar leerde ik dat mijn niveau Frans tussen B1 en B2 zit. Iedereen die heeft gezegd dat mijn niveau op A1 of A2 zat of heeft gezegd dat ik geen Frans kan, bij deze dus het bewijs van jullie ongelijk! Na 3 uur van benauwdheid en duizeligheid, mochten we een uurtje lekker lunchen, om vervolgens nog 3 uur lang afgemat te worden. Ik begon hoofdpijn te krijgen, toen we eindelijk klaar waren. Vanaf nu heb ik dit dus elke dag 6 uur lang voor een week, behalve op zondag en dinsdag. Ja, zelfs op zaterdag geven de universiteiten hier blijkbaar les. Na de Franse les ben ik naar de bank gegaan om de documenten te ondertekenen om een Franse bankrekening te openen. EN JA, ik heb dat compleet in het Frans gedaan! "Parlez-vous Anglais?" is een vraag die je hier niet moet stellen, tenzij je houdt van chagrijnige blikken krijgen.<br />
<br />
Het duizelt mij hier van alle nieuwe mensen, ervaringen en activiteiten die op mij afkomen. Maar wat een afleiding van alles wat er gebeurd is deze zomer is dit. Na een heftige zomer vol drama en persoonlijk leed begint eindelijk mijn avontuur in Parijs. Mijn vader was ziek en moest behandeld worden in Gent en mijn grote liefde maakte het uit met mij. Plotseling liep ik het grote risico de twee meest belangrijke mannen in mijn leven te verliezen op hetzelfde moment. Ik dacht een mooie zomer tegemoet te zien, maar daar bleef weinig van over. Gelukkig behield ik één van de twee, mijn vader, mijn steun en toeverlaat. En de grootste liefde uit mijn leven tot nu toe, mijn ex-vriend, die mij zo gelukkig maakte en van wie ik zo houd? Ik denk elke dag en nacht aan hem. Ik mis hem elke dag en nacht. Ik kan niet eens geloven dat het over is. Maar als ik ooit wil dat het iets met hem wordt, of met een ander, moet ik leren om gelukkig te zijn met alleen mezelf en mijzelf altijd blijven ontwikkelen. Het is eenzaam. Het is niet hoe ik me het had voorgesteld. Maar hoe kan iemand van je houden, als je niet eerst van jezelf houdt? Ik houd genoeg van mezelf om nu de aandacht op mijzelf en mijn eigen ontwikkeling te richten. Ik houd van hem nog altijd, maar soms moet je mensen loslaten. En misschien beseffen ze dan wat ze kwijt zijn en misschien niet. En smeken en doen gaat mijn tijd in Parijs verpesten. En ik laat niemand de macht hebben om mijn droom te verpesten. Ik weet wat ik kan en wat ik kan verbeteren en ontwikkelen aan mijzelf en wat ik waard ben. Ik geloof in mijzelf. Zoveel mensen, inclusief mijn ouders, denken dat ik bang ben voor mijn tijd in Parijs en dat ik niet sterk en onafhankelijk genoeg ben; een angstig, onzeker, klein en verwend meisje. Ze weten niet dat hoe meer je zegt dat ik iets niet kan, hoe meer ik de motivatie krijg om te laten zien dat ik het wél kan. Ik weet niet meer wie ik ben sinds mijn wederhelft mij verlaten heeft, maar ik zal vinden wie ik ben. Ik laat geen donkere wolken boven mijn droom van Parijs hangen. Ik ga ervoor.<br />
<br />
Les hommes et les hommes de Paris.. Ze maken veel los. Mon rêve de Paris begint en ik kan niet geloven dat ik elke ochtend in deze prachtstad wakker word. Studeren en leven in Parijs. Ik ben bang dat ik op den duur niet anders wil. Ik voel mij een beetje Carrie van Sex and the City op haar laptopje hoe ik hier nu zit. Volgende week heb ik er een hele week zonder mijn mama op zitten en heb ik vast weer heel veel te vertellen. Nu even die heerlijke Franse kaas eten samen met mijn mama op de bank. Haar laatste avond hier is aangebroken. Morgen gaat de wekker weer om 07:30 uur.<br />
<br />
À bientôt!<br />
<br />
Bisous, C.Charleyhttp://www.blogger.com/profile/08775337021126363824noreply@blogger.com0