Joyeux Noël!!

Bonjour vanuit Nederland!

Ik ben naar Nederland gekomen om de kerst te vieren met familie en vrienden. En wauw, wat zijn Nederlanders groot vergeleken met Fransen! En wat is het fijn om gewoon Nederlands de hele dag te kunnen spreken! In de afgelopen weken heb ik geen blog geschreven. Ik heb een aantal gezondheidsproblemen gehad in Parijs en heb dus niet zoveel van Parijs kunnen genieten als ik had kunnen doen. Maar ik schrijf deze blog om te vertellen waar ik me mee bezig heb gehouden en wat er zoal is gebeurd.

Parijs is weer zoals het was voor de aanslagen. De toeristen zijn weer terug en de mensen durven weer de straat op en durven weer uit. Ik vermoed eigenlijk dat mensen nu nog meer feesten dan voorheen als ik ze zo zie dansen op de bar in kroegen. Fransen zijn normaal gesproken niet zulke uitbundige feestbeesten. De mensen willen laten zien dat ze niet bang zijn en dat niemand Parijs van ze af heeft gepakt. Ook de mannen op straat zijn weer voorzichtig begonnen met opmerkingen maken als vrouwen voorbij lopen. Iets waar ze blijkbaar geen zin meer in hadden in de eerste weken na de aanslagen.

Maar ik moet zeggen dat ik wel goed het verschil merk tussen Nederlanders en mijzelf met betrekking tot de aanslagen. Ik heb vannacht nog een nachtmerrie gehad over 13 november, die heb ik soms. Voor anderen hier is het gewoon een vreselijke gebeurtenis die ze veilig vanuit de bank op tv zagen, iets wat gebeurd is. Het is erg, maar het houdt ze niet meer echt bezig. Ik heb doodsangsten uitgestaan die nacht in Parijs. Voor mij waren die nacht en de dagen erna traumatisch. Ook al was ik niet in de Bataclan of Le Petit Cambodge of op een andere plek waar geschoten is die nacht, het voelt alsof het alle Parijzenaren is overkomen. Het was alsof niemand echt veilig was die nacht. Dit is moeilijk uit te leggen aan andere mensen die niet in Parijs waren die nacht. Het gevoel van onveiligheid en onmacht, de sirenes om je heen, de sfeer van spanning en angst. Niets kunnen doen voor de getroffenen en gewonden in je eigen stad, jonge mensen zoals jezelf, behalve bidden en bloed doneren. Maar een klein stukje verderop waren mensen aan het vechten voor hun leven. Een nacht van terreur.

Ik heb de afgelopen weken, wanneer ik mij goed voelde, gewerkt aan een fotoproject voor de universiteit, musea gezien en afgesproken met mensen. Het fotoproject ging over toeristen die naar Parijs kwamen. We wilden ze interviewen aan het begin en na afloop. Het was nogal moeilijk om toeristen te vinden na de aanslagen. We hadden eigenlijk gepland om op 14 november te beginnen, maar toen de aanslagen waren geweest besloten we allen binnen te blijven. De vliegvelden waren leeg. De hotels waren leeg. De stations waren bijna leeg en op de busstations kwamen maar weinig toeristen aan. Zelfs op de meest toeristische plekken van Parijs zag je maar een enkele toerist. Het was gek om zo'n razend populaire stad zo leeg te zien. Met grote moeite hebben we een paar toeristen kunnen vinden voor ons project.

Zoals ik heb eerder verteld kreeg ik last van veel stress, paniekaanvallen en maagzuurproblemen na de aanslagen. De stress bleef hangen. Mijn vriendin Jasmijn kwam nog langs twee weken na de aanslagen en we zijn leuk samen uit geweest. De weken daarna echter begon ik enorme last van vermoeidheid te krijgen. Het was waarschijnlijk een burn out. Dat is best logisch, aangezien ik niet alleen erg bang ben geweest na de aanslagen, maar ook veel stress heb gehad over allerlei persoonlijke omstandigheden. Ik had niet eens veel te studeren, maar niet je zorgen met je familie kunnen delen (in levende lijve) is best vervelend. Vreselijk wanneer je niets anders kunt doen dan slapen en niets kunt plannen en je niet kunt concentreren tijdens college. Een vriendin van mijn fotoproject kon niet begrijpen dat ik mij echt heel slecht voelde en dat ik mij niet goed kon concentreren en we hadden wat spanningen. Desondanks is het een mooi fotoboek geworden. Het was niet aan de buitenkant te zien bij me en dat is het vervelende eraan. Ik moet steeds uitleggen aan mensen hoe vermoeid ik ben.

Toen ik mij iets beter voelde heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk musea te zien. Andere mensen moesten veel leren voor tentamens, maar ik heb al mijn tentamens en essays en presentaties na de kerstvakantie, heel fijn. Langzaam maar zeker begon ik mij weer veilig te voelen in Parijs. En, zoals een vriendin zei, begon ik weer verliefd te worden op Parijs. Ik heb de afgelopen weken in het Frans, Engels en Nederlands gesprekken gevoerd. Ik heb gemerkt dat ik steeds meer trilinguaal geworden ben en daar ben ik zo blij mee! Op naar ook Duits, Portugees, Spaans etc. kunnen spreken! :D

Helaas werd ik anderhalve week terug weer heel ziek. Ik moest alles afzeggen, ook mijn werk als babysitter. Gelukkig had ik geen college die week. Ik kon alleen maar thuis in bed liggen en films kijken, wat heel saai is als je alleen woont. Afgelopen weekend ging ik met een vriendin uit eten bij République en het Bataclan bezoeken. Het voelde als een overwinning om weer uit eten te gaan bij République en om deze plekken te bezoeken maar het was best wel luguber om het Bataclan te bezoeken. We liepen de straat naast het theater in, waar geen ziel was. Het was net een spookstraat. Het was de straat van het bekende filmpje waarin je kunt zien hoe mensen het theater schreeuwend ontvluchten. Je kon nog kogelafdrukken in de muren zien.

Hierna zijn we uitgeweest in een kroeg in dezelfde straat als Le Bataclan. De mensen daar gingen helemaal uit hun dak. Ze dansten op de bar, ze werden dronken, ze feestten alsof hun leven ervan afhing bijna. Fransen zijn niet zo uitbundig als je ze een beetje kent. Het was apart, maar erg gezellig.

Maandag kon ik dan eindelijk naar Nederland! De bagage moet tegenwoordig helemaal gescand worden voordat je de Thalys in mag. Ik merkte dat ik ook niet helemaal lekker zat in die trein. Niet eens vanwege de kleffe, kussende stelletjes om me heen, maar vanwege de gedachte: 'wat als er toch iets gebeurt?' Aangekomen in Amsterdam was daar gelukkig mijn moeder om mij met open armen te ontvangen en samen met mij een trein terug te pakken. Eindelijk weer Nederlands kunnen spreken, eindelijk makkelijk een patatje in het Nederlands kunnen bestellen, eindelijk weer normale prijzen in de supermarkten. Eindelijk weer directe Nederlandse mensen :) Maar ik voel me niet meer helemaal Nederlands, of niet alleen Nederlands. Ik voel me nu ook een beetje Parisienne en dat stukje Parijs draag ik met me mee.

Nu ik aangekomen ben in Nederland, heb ik heel weinig tijd om iedereen te zien en moet ik veel studeren, maar ik hoop hier toch een beetje op adem te komen en te ontspannen van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd. Ik ga hier hopelijk een hele fijne kerst hebben en het nieuwe jaar inluiden in het prachtige Parijs! Ik wens iedereen alvast een vrolijk kerstfeest en een heel gelukkig nieuwjaar!!

Let's hope it's a good one
Without any fear!!