Bonjour,
Het is nu ongeveer een week en enkele dagen geleden dat Parijs op zijn kop stond. Het was een bizarre week. De rust is wedergekeerd. Het is eigenlijk te rustig, aangezien de toeristen Parijs nog steeds mijden als de pest. De hotels en vliegvelden en de bussen die Parijs aandoen zijn nagenoeg leeg. Ik profiteer er maar van en bezoek de monumenten en musea nu het nog rustig is. Parijs is zo mooi als het rustig is. Ik heb gehoord van een vriendin dat het ongeveer 3 weken duurt na een aanslag zoals dit voordat alles weer bij het oude is in je leven en het leven van de stad. Toch denk ik dat ik nooit meer hetzelfde zal kijken naar aanslagen. Ik zal er nooit meer naar kijken zoals ik dat deed toen ik in Nederland woonde. Ik voel ook een groot verschil tussen hoe ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd heb beleefd en hoe de mensen in Nederland die hebben beleefd. De afstand tussen mij en de mensen die in Nederland wonen is er groter door geworden. Nadat ik de dagen na de aanslagen heb meegemaakt hier samen met mijn vrienden en erover heb gepraat met ze wil ik graag mijn verhaal hier kwijt. Misschien kan ik jullie zo een beetje inzage geven in hoe het is om een Parisienne te zijn rond deze tijd.
Ik geloof dat ik mij nog nooit zo kwetsbaar en bang heb gevoeld als toen ik die vrijdagavond 13 november het nieuws te horen kreeg over de aanslagen. Zo bewust van hoe snel je leven voorbij kan zijn. Zo onveilig. Maar ook zo dankbaar dat ik een engeltje op mijn schouder had en ik thuis was gebleven die avond. En ik besefte mij dat je het leven nooit voor lief kunt nemen. Ook niet als Nederlander. Alle ellende gebeurt niet alleen maar ver weg van je bed. Ik weet dat jullie dat nog steeds onbewust denken. En misschien is dat maar goed ook. Ik heb mij ook bijna altijd veilig gevoeld in Nederland. In Parijs heb ik wel geleerd om realistischer te zijn. Zoals in mijn vorige blog te lezen is heb ik de hele avond en nacht mij vreselijk gevoeld en constant berichten ontvangen of ik wel oké was. Ik was in paniek en kon het niet meer uitstaan om het nieuws te kijken. CNN maakt je nog meer paranoia. Het idee dat er op meerdere locaties geschoten was maakte mij er niet geruster op. Ik wilde schreeuwen en huilen en ik voelde mij oprecht zo verdrietig over de mensen die beschoten waren of gegijzeld waren. Ik heb voor ze gebeden. Later leerden we dat ze één voor één zijn afgeschoten en nooit een kans hadden om te overleven, tenzij ze zouden vluchten.
De dagen na deze aanslagen waren ontzettend stil. De hele stad was in spanning en een sfeer van verdriet en angst heerste op straat. Ik was gedwongen thuis te blijven met mijn bedwantsjes die nacht en had amper geslapen. Uiteindelijk besloot ik tegen de avond om met een vriendin naar de supermarkt te gaan en bij haar te slapen. Ze woont maar 5 minuten lopen van mij af, maar op straat zijn voelde ontzettend onveilig. We hebben samen gegeten en film gekeken en de volgende dag ook. Boodschappen deden we samen. We konden niet naar de nieuwe James Bond film waar we kaartjes voor hadden gekocht, maar daar zaten we niet mee. We hoorden over Erasmusstudenten die halsoverkop richting thuis waren vertrokken direct na de aanslagen. De hysterie en paranoia was toegeslagen. Maandag durfden we niet naar college, maar ik deed het toch. Ik denk dat zo lang je dingen niet doet uit angst, je je altijd bang en onveilig zal voelen en je niet gelukkig kunt zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer durven al mijn dagelijkse bezigheden weer uit te voeren, om mij weer "normaal" te kunnen voelen, en geen gevangene van angst. Het vergde moed om elke dag met de metro te gaan. De eerste dagen zaten er veel minder mensen in de metro. Je kon gewoon zitten! Ik kan bijna nooit zitten in de metro.
Vorige week zag je nul toeristen op straat. De straten in het CENTRUM van de stad waren makkelijk begaanbaar en rustig. Normaal gesproken word je omver gelopen door toeristen. Ik was sinds de aanslagen ontzettend gespannen en gestrest en heel nerveus elke keer dat ik de deur uitliep of weer op het nieuws hoorde over politie-invallen in Saint-Denis, een wijk niet ver van de mijne vandaan. Die stress eiste zijn tol. Ik sliep slecht en kreeg last van hoofdpijn, buikpijn, paniekaanvallen en brandend maagzuur 24/7.
En ook de universiteit is veranderd. De professors waren erg treurig de eerste dagen van de week. Er was nog maar 1 ingang voor elk gebouw en bij die ingang moesten onze tassen worden gecheckt en nu is dat nog steeds het geval.
Vorige woensdagmiddag ging ik lunchen met een vriend toen 3 politie-auto's met luide sirenes voorbij raasden en er daarna een auto keihard langsreed met een Arabische man erin en nog meer politie-auto's achter hem. Ik raakte in paniek en zei dat we weg moesten en of we alsjeblieft naar een café of restaurant konden. Een andere keer was ik op weg naar het metrostation toen er 3 politie-agenten langs renden achter een man aan. Ik keek gelijk hoe ik zo snel mogelijk weg kon komen. Je bent zo alert en zo op je hoede constant dat ineens elke sirene, elk alarm en elk hard geluid en elk luidruchtig persoon en elke onregelmatigheid je zowat een hartaanval geeft. Wanneer de metro opeens stopt ga ik er al vanuit dat de metro is gekaapt door terroristen of dat er een bommelding is. Er waren namelijk zeer veel onregelmatigheden vorige week met de metro. De politie was extra op hun hoede en daardoor was er wel elke dag weer een probleem met één of meerdere metrolijnen door bommeldingen of verdachte pakketjes. Het zekere werd voor het onzekere genomen en je kon de metro weer eens niet nemen. Vorige donderdag leek thuiskomen wel een onmogelijke opgave met een stuk of 3 of 4 bussen die ik zou moeten nemen om ergens te kunnen komen. Ik ben toen maar een museum over de Middeleeuwen ingegaan. Het was de eerste keer na de aanslagen dat ik een museum bezocht en het was erg rustig, wat heel fijn was.
Ik moet wel zeggen, dat na de aanslagen, Parijs eindelijk aanvoelt als een rustige stad. Een stad waar je kunt ademhalen en je niet overal omver wordt gelopen door toeristen. De Parijzenaren gingen stapje voor stapje weer hun oude leven hervatten en weer naar het werk en weer op terrasjes zitten. De toeristen blijven echter nog steeds weg.
Die donderdag zijn ik en een vriendin voor ons fotoproject voor de universiteit, waarin we toeristen wilden fotograferen als ze aankomen in Parijs en als ze Parijs verlaten, op zoek gegaan naar toeristen in de hotels. Maar er was niemand, maar dan ook echt niemand, te vinden. Die vriendin vertelde mij dat ze op vrijdagavond 13 november een vriend zou gaan ontmoeten bij République (zij woont daar) en dat die vriend toen was beschoten. Hij liep langs één van de cafés en werd geraakt in zijn been. The wrong place at the wrong time. Ze stond in de deuropening, klaar om te gaan, toen ze het hoorde. Ik kan me niet voorstellen hoe groot haar angst en schok moest zijn geweest die avond maar het moet erger zijn geweest dan de mijne. Ze zei dat ze pas weer haar huis uit durfde op zondagavond. Op vrijdagavond ging ik voor het eerst weer uit na de aanslagen, alleen wel bij mensen thuis. De bedoeling was om naar een club te gaan, maar dat is nooit gebeurd. Die zaterdag hebben we nog gewacht op het busstation voor toeristen, maar er waren maar enkelen. Zaterdagavond kwam een vriend naar mijn huis om daar te logeren en zijn we 's avonds even uit geweest in Montmartre. Hij vroeg mij toen of ik niet bang was in cafés. Maar nee, ik ben niet bang in een café in Montmartre. De kans dat er iets gebeurt juist in het café waar ik ben, terwijl er duizenden cafés zijn in Parijs. Dat kleine cafeetje in Montmartre? Nee, ik kan er wel realistisch naar kijken en ik ben niet hysterisch.
De volgende dag toen we naar het Louvre gingen was ik een stuk minder op mijn gemak. Zo'n groot museum met zoveel mensen erin, dat was een mooie slag geweest. Er waren beduidend minder toeristen dan normaal in het Louvre, maar alsnog. Ik keek steeds in elke zaal waar de nooduitgangen waren en hoeveel beveiliging er was en waar de beste verstopplekjes waren. Bij elk alarm dat afging schrok ik me een ongeluk. Gelukkig heeft het Louvre heel veel nooduitgangen die naar buiten toe openen. Desondanks was het heel fijn om gewoon eens een keer te kunnen doorlopen in het Louvre en een stuk minder last te hebben van Aziatische groepen die overal selfies maken.
Die zondagavond was er een prachtige mis in de Notre-Dame waar heel veel geestelijken aanwezig waren. Het was een televisie-uitzending. Je moest gefouilleerd worden en je tassen werden gecheckt, maar het was het waard.
Deze week voel ik mij alweer wat meer mezelf en op mijn gemak. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in Parijs en ik laat mij niet tegenhouden door angst. Ik heb heel veel gehad aan de liefde en vriendschap die ik van mensen heb ontvangen. Liefde en vriendschap is echt het medicijn tegen angst en verdriet. En al mijn Erasmusvrienden zijn het erover eens dat wij ons nu veel meer Parijzenaren voelen. Toen de aanslagen gebeurden was er geen wij Erasmusstudenten en zij Fransen, er was alleen ons Parijzenaren. Er was geen scheiding tussen ons en zij. Wij waren één en we wisten precies wat wij Parijzenaren allemaal voelden. Ik had het er nog over met een Amerikaanse vriendin gisteravond. Nu we dit hebben meegemaakt weten wij dat de mensen van ons thuisland zich nooit helemaal kunnen indenken hoe het voor ons was. In Nederland was iedereen geschokt en verdrietig en solidair met Parijs de dagen na de aanslag, zoals ik was na Charlie Hebdo. Maar na een paar dagen beginnen Nederlanders alweer met de dagelijkse routine en worden er domme filmpjes op Facebook geplaatst en onbeduidende mededelingen gedaan. Het leven gaat verder in Nederland. Maar hier is het allemaal nog heel vers. De Nederlanders hebben niet de angst meegemaakt die ik heb meegemaakt en dus ben ik in dat opzicht nu een Parijzenaar. En niet alles is meer ver van mijn bed. Ik heb niet meer die nonchalante houding. Ik heb een oorlogssituatie meegemaakt en ik ben nog steeds bezig met het verwerken voor mezelf. Aanslagen zijn nu een deel van mijn leven hier. Dat betekent niet dat ik hysterisch ben. Ik ken mensen die het eng vinden om hierheen te komen nu, maar dat is niet hoe wij het zien. Wij Parijzenaren durven bijna alles weer te doen buiten en we weten dat er weinig kans is dat er iets gebeurt. Zoals een Franse toerist mij gister zei op het vliegveld "C'est la vie". We zijn meer alert maar de echte mensen die zich nu laten leiden door angst en daarom niet naar Parijs durven te komen, zijn de "buitenlanders", de toeristen. Maar wij laten ons niet leiden door angst, ook al moeten we deze vreselijke gebeurtenis een plekje geven. Morgen komt er een psychologe naar mijn universiteit om met ons, de buitenlandse studenten, te praten en ons te informeren en te kalmeren.
Ik moet er nu vandoor om te gaan oppassen, maar ik ben er snel weer. Dit weekend komt een vriendin van mij uit Nederland langs en ik ben erg dankbaar, dat ze ondanks de angst die veel Nederlanders hebben om hier te komen, toch dapper is en langskomt.
Bisous!
- X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten