Je suis Paris

Bonjour,


Het is al een lange tijd terug dat ik voor het laatst iets voor mijn blog heb geschreven. Na wat er gisteravond is gebeurd, besloot ik dat ik wel iets moest schrijven vandaag. Er is weer ontzettend veel gebeurd. Het zijn angstige tijden voor Parijs en ik zit er middenin. Iedereen is gespannen. Zojuist ging er in mijn flat een brandalarm af en renden mensen naar de binnenplaats en schreeuwden zij "CA VA???" en waren we allemaal erg opgelucht toen het alarm ophield. Normaal gesproken reageert er niemand als iemands brandalarm afgaat. De regering adviseert mensen om binnen te blijven en de universiteit, musea, bioscopen, winkels etc. zijn gesloten.

Ik begin allereerst met gisteren, vrijdag 13 november. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag begon al raar. Ik heb op het moment een bedwantsenplaag in mijn appartement en ik had een bedwants gezien 's nachts, op de leuning van mijn bed gevuld met mijn bloed, dus ik kon niet slapen en heb huilend met mijn jarige zus gebeld midden in de nacht. Uiteindelijk zat er niets anders op dan in bed te kruipen, mijn ogen dicht te doen en te accepteren dat ik gebeten zou gaan worden door deze vampieren. In de ochtend was ik te moe om naar college te gaan. Ik heb mij ziek gemeld en ben blijven liggen, denkend dat ik de rest van het weekend ook weinig slaap zou krijgen. Ik zou me voor geen enkele andere reden nep ziek melden dan om een bedwantsenplaag. Overdag ging ik met mijn buddy Hannah naar het Musée Carnavalet in Le Marais, een joodse buurt in het centrum van Parijs. Het was een prachtig museum over de geschiedenis van Parijs. Deze fantastische stad heeft zo'n rijke geschiedenis. Na het museum gingen we falafels eten en shoppen bij de BHV (een soort Bijenkorf) in de Rue de Rivoli en ik ging nog even naar de Hema (ja, echt) bij Les Halles om vervolgens de metro naar huis te nemen. Ik was nog gevraagd door iemand om mee uit te gaan maar ik wilde thuis blijven om mijn huis schoon te maken en de was te doen wegens mijn bedwantsen. Ik voelde mij zo veilig in Parijs gisteren. Thuisgekomen ging ik ijverig schoonmaken, de was doen en avondeten maken. Na het avondeten ging ik alles afwassen en nog even lekker douchen. Ik had met mijn ouders en mijn zus gebeld daarvoor en haar een fijne verjaardag gewenst. Ik had een heerlijke douche en was lekker liedjes aan het luisteren. Tijdens het douchen ging de huistelefoon. Ik had niets door. Ineens werd ik gebeld op mijn mobiel.. Door thuis. Dat vond ik heel gek, want mijn ouders weten dat dat geld kost. Ik nam op en ik hoorde "Charlotte, ben je thuis?? Heb je het nieuws gezien? Er is een aanslag geweest!". De grond zakte steeds meer weg onder mijn voeten hoe meer ik erover hoorde. En ik werd doodsbang. Ik voelde mij opgesloten in Parijs. Ik durfde niets meer. Alles was zo onzeker en eng. Ik hoorde over de aanslag bij République en besefte dat ik daar had kunnen zitten. Ik ben al meerdere keren uit eten geweest daar. Alles was zo dichtbij. Het leek een oorlogssituatie en ik kon nergens heen. Ik werd misselijk van verdriet, angst en woede. Ik durfde niet eens meer de straat op om naar mijn vriendin te gaan waar ik bij mocht slapen die avond. Ze woont maar 5 minuten van mij vandaan. Ik kreeg een paniekaanval en voelde mij heel benauwd. Iedereen op Facebook vroeg aan elkaar of ze veilig en oké waren. Ik kreeg constant allerlei berichten binnen op Whatsapp en Facebook Messenger. Het deed mij goed om te merken wie er allemaal bezorgd om mij waren en om mijn veiligheid gaven, maar alle doodsbange mensen in Parijs en de constante berichtgeving op CNN maakten mij nog meer gestrest en bang. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik dronk water en thee om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik voor een uur onder de douche gaan zitten. Daar word ik rustig van. Mijn veilige plekje. Daarna heb ik al mijn beddengoed in de droger gegooid en ben ik thee gaan drinken en een leuke comedy gaan kijken om te kalmeren. Uiteindelijk ben ik om half 7 's ochtends gaan slapen. Met bedwantsen slapen is in ieder geval veel minder erg dan de kans te lopen beschoten te worden buiten. En misschien, zijn mijn bedwantsen wel mijn redding geweest gisteravond.

Het is heel fijn dat mensen de hele nacht en ook vandaag mij hebben gevraagd of ik in orde ben. Ik merk echt welke mensen echt om mij geven. Ik denk dat als je in Nederland woont, het heel moeilijk voor te stellen is om in een stad te wonen die is aangevallen. Ik ken geen stad in Nederland die recentelijk door terroristen is aangevallen. Ik heb mij weleens bang gevoeld in Amsterdam maar ik heb nooit meegemaakt dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde zoals dit in Amsterdam. Nu ik dat heb meegemaakt weet ik hoe dat is. Ik woon in de stad waar alles is gebeurd. Ik zit er middenin. En ik voel mij een Parisienne. Ik voel mij een Parijzenaar en ben net als alle Parijzenaren doodsbang en gespannen. Het voelt alsof we in een oorlogssituatie zitten. Wie weet of er weer een gek opstaat die met messen of geweren in de weer gaat op straat? Wie weet of er nog een explosie of aanslag gepland staat? We blijven liever binnen nu. En zelfs dat, voelt niet helemaal veilig. Het enige kwaad wat er bestaat, is het kwaad wat uit mensen voortkomt. Het soort mensen die psychologisch zo verknipt zijn, dat zij niet meer weten wat empathie is en wat slecht is en wat goed is. Mensen die een woede in zich hebben en tekort zijn gekomen in iets in hun leven en vanuit hun egoïsme geen andere manier zien om daarmee om te gaan dan om anderen pijn te doen. Welk mens die veel liefde heeft gehad in zijn leven en weet hoe het is om lief te hebben zou zoiets doen? Respect voor leven hebben ze niet. Deze mensen geloven niet echt in God. Ze geloven niet in de normen en waarden waar God voor staat. Ze gebruiken het geloof in God voor hun eigen egoïstische doeleinden.

Wat betreft de rest van de maand.. Ik heb erg veel gedaan.. De AirBnB baan ging niet door. Ik heb wel een oppasbaantje gekregen, bij een Nederlands-Canadees gezin. De kinderen spreken Frans en Nederlands en zijn zo vrolijk en lief! De baby is 18 maanden oud en moet ik nog uit de crèche ophalen elke keer en ik moet zijn luiers verschonen en hem de fles geven. Het andere kind is 5 jaar oud en wat lastiger om in toom te houden. Maar ik heb hier zoveel van geleerd over opvoeden. Het oppassen gaat elke keer iets beter.

Wat betreft studie is het studeren nu echt begonnen. Ik heb al drie tentamens achter de rug. De colleges van 3 uur ben ik al helemaal aan gewend nu. Het werk is veel minder dan ik aan de Universiteit van Amsterdam moest doen vorig jaar. Het gekke is dat veel medestudenten juist veel meer werk hebben aan hun studie hier dan ze in hun thuisland hebben. Ik was dus niet gek toen ik vond dat ik erg veel moest doen voor Rechten in Nederland. Het studeren hier valt me enorm mee. En het is leuk, dus goed vol te houden.

Wat betreft mijn zwemplannen ben ik 1 keer met mijn pas voor 3 maanden naar het zwembad gegaan. Ik heb daar een half uur baantjes gezwommen, de blikken van alle mannelijke zwemmers ontwijkend, maar werd versierd door de badmeester van in de 40. Ik heb hem beleefd afgewezen, maar toen ik op weg was naar de universiteit, kwam één van mijn medezwemmers achter me aan om me te vragen om mee te gaan naar de bioscoop met hem. Ik heb maar gezegd dat ik een vriend had, anders hield hij niet op met mij te achtervolgen. Sindsdien durf ik niet meer zo goed alleen naar dat zwembad te gaan helaas.

Wat betreft veiligheid en mannen is het een compleet andere wereld hier dan Amsterdam. Ik heb al een aantal nare ervaringen gehad. Wanneer ik op straat loop word ik door meerdere mannen aangesproken en ik heb geleerd om ze allemaal straal te negeren, maar soms blijven ze je een tijdje achtervolgen en snappen ze de boodschap niet helemaal (of willen ze het niet snappen). Toen ik hier eerst kwam vanuit Amsterdam, had ik nog de Amsterdamse/Nederlandse mentaliteit en voelde ik mij veilig op straat. Ik kwam hier met het idee dat het niet sociaal geaccepteerd is om vrouwen lastig te vallen of aan te raken, te achtervolgen of te intimideren. Ik heb hier geleerd dat dat blijkbaar iets Nederlands is en zeker niet iets dat voor de rest van de wereld hoeft te gelden. Het is hier wél sociaal geaccepteerd om vrouwen lastig te vallen. Niemand die je gaat helpen of er ook maar iets van gaat zeggen. Je moet hard worden en voor jezelf opkomen. Want bange, tere poppetjes zijn een lekkere prooi voor sommige mannen. Boze, arrogante, stoere, niet geïntimideerde vrouwen zijn echter minder gewild. Ik stond een paar seconden stil op Place de la République toen een man naar mij toe kwam met "Excusez-moi, mademoiselle, vous êtes très belle, blabla.." Ik zei iets als "non, merci" en liep door. En ja hoor, hij kwam achter mij aan, boos roepend "waarom praat je niet met me?" Toen ik doorliep begon hij in het Arabisch tegen mij te schreeuwen. Alsof ik verplicht was om met hem te praten. Alsof hij het recht had om boos op mij te worden. Een andere keer zat ik alleen in de nachtbus, toen een dronken jongen naar mij toe kwam en begon te flirten in mijn oor en dichtbij me kwam staan. Ik kon het niet verstaan, maar het leken me vieze dingen die hij zei. Elke keer als ik weg van hem liep, liep hij achter mij aan. Uiteindelijk heb ik boos in het Nederlands gezegd dat hij me met rust moest laten en dat maakte hem zo in de war dat hij ophield en het bij een Frans meisje ging proberen. En niemand in de bus die ook maar iets deed of zei. Dit is de norm blijkbaar. Nog een andere keer liep ik op straat toen weer zo'n jongen mij kwam achtervolgen en tegen mij aan praten. Ik negeerde hem en zat op mijn mobiel. Uiteindelijk zei ik dat ik erg druk was. Hij liep even weg maar kwam ineens terug en probeerde mijn mobiel te pakken, zeggend: "Je bent alleen druk op je mobiel!" Ik werd ontzettend boos en zei dat hij me met rust moest laten. Hoezo denken deze mannen dat het oké is om vrouwen te achtervolgen als ze niet geïnteresseerd zijn? Een andere keer ging ik uit met een vriendin en gingen we samen bij mij thuis slapen. Aangekomen bij mijn deur, probeerde ineens één van de jongens die achter ons liepen mijn tasje af te pakken. Dat lukte niet en hij rende weg. Sindsdien willen mijn ouders dat ik met een taxi naar huis ga na uitgaan. Ik ben nu echt veel banger op straat dan ik ooit in Nederland was. Ik wil niet achtervolgd worden of aangeraakt worden door wildvreemden. Ik wil niet als een lopend stuk lekker vlees behandeld worden, maar als een mens met gevoelens. Ik ben het nu zo zat geworden dat ik mannen wegduw als ze me in de kroeg lastigvallen en niet bang ben om flink boos te worden wanneer het gebeurt. Als ze het lef hebben me aan te raken word ik al helemaal link. Ik zocht op internet op waarom sommige mannen dit doen, vrouwen naroepen en achtervolgen die niet geïnteresseerd zijn. Ik vond dat die mannen het als amusement zien en dat sommigen het zelfs leuk vinden als ze zien dat ze vrouwen ongemakkelijk maken ermee. Het geeft ze een gevoel van macht over vrouwen. Wat zielig. Daarom is het beter om totaal niet te tonen dat je je ongemakkelijk of bang voelt. Je moet hier met een arrogante bitchface over straat lopen. De Franse regering is zelfs een campagne tegen de intimidatie van vrouwen op straat begonnen. Er hangen overal posters met de slogan: "NON, C'EST NON!!!"

Ik begin mij steeds meer te settelen in Parijs. Franse gesprekken met mensen gaan mij ook steeds beter af. Eerst had ik nog steeds die gedachte van "Wauw, ik woon gewoon in Parijs!!". En nu heb ik die gedachten bijna niet meer. Het voelt eigenlijk net als Amsterdam, als mijn awesome thuisplaats. Ik ben gewend geraakt aan hier wonen, maar voel nog niet veel verlangen naar Nederland, behalve tijdens die aanslagen dan. Ik ben ook erg trots op mezelf dat ik zonder mijn ouders kan nu. In Nederland wilde ik ze wel graag elk weekend zien. Nu kan ik zonder, maar ze zijn nog steeds mijn beste vrienden en ik bel ze veel. Qua vriendschappen begint dat ook steeds meer vorm te krijgen hier in Parijs. Ik heb geaccepteerd dat, hoewel je bij sommige mensen misschien een goede klik voelt, dat blijkbaar niet wederzijds hoeft te zijn. Met sommige mensen kun je daaraan werken en met sommige mensen niet. De vriendin die mij naar het ziekenhuis had gebracht in één van mijn eerste weken hier hoor ik nooit meer wat van. Met andere mensen is de vriendschap spontaan gegroeid en ik voel mij minder alleen dan eerst hier.

Ik heb midden oktober een housewarming gehouden en was zo blij dat erg veel mensen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk de moeite namen om te komen. In Nederland hebben mensen vaak geen zin of zijn ze ineens moe of ziek, maar Erasmusstudenten doen meer moeite en willen graag veel mensen kennen hier. We hebben allemaal het verlangen een leven op te bouwen hier in Parijs. Sommigen namen ook vrienden mee en zo werd het een onwijs gezellige avond. We zijn daarna ook nog uit geweest naar een leuke club. Het was een erg geslaagde avond en mensen hadden ook via mijn housewarming nieuwe mensen ontmoet.

Later die maand werd ik ineens in de herfstvakantie midden in de nacht wakker van de buikpijn. Ik heb de hele nacht in de badkamer doorgebracht. Alsof ik niet al genoeg ziek was geweest tijdens mijn verblijf in Parijs had ik buikgriep. Dagenlang lag ik op bed oude films te kijken met Audrey Hepburn en kon ik niets eten behalve toast, bananen, rijst en soep. Halloween, waar ik mij zo op had verheugd, kon ik niets mee doen.

Die week daarna kwamen mijn beste vriendinnen langs en ik voelde mij gelukkig beter. We hebben samen musea bezocht en ik heb ze de Notre-Dame en Sacré Coeur en delen van Parijs zoals de Champs-Élysées, Montmartre en Saint-Germain-des-Prés laten zien. Met Mareille ben ik naar Disneyland gegaan. Nog een keer, want ik was in het begin van de maand met mijn zus Rebecca en mijn moeder erheen gegaan. Het is een heerlijk park en ik zou er nog veel vaker heen willen. Je kunt er heel goed shoppen, de attracties zijn leuker en langer dan in de Efteling, de Parade is prachtig, het eten is lekker en er is zoveel leuks te doen en moois te zien. Je kunt er uren doorbrengen. En als je het park zat bent, kun je ook naar een bioscoop gaan die naast Disneyland staat of naar één van de restaurants die daar zijn. De laatste nacht werd het dan toch echt duidelijk dat ik bedwantsen had in mijn appartement. Er waren al vermoedens.. Ik had al maanden last van bultjes en jeuk, maar nu een vriendin het ook had gekregen en we een bedwants 's nachts in bed vonden wisten we het zeker. Sinds mijn vriendinnen weg zijn heb ik de verhuurder ingelicht en ontzettend veel zitten wassen en schoonmaken. Ik heb er al een aantal gevonden, ook 's nachts dichtbij mijn bed lopend en ik kom maar moeilijk in slaap, nu ik weet wat voor nare beesten er 's nachts over mijn gezicht lopen. Ik snap nu eindelijk de hysterie en psychologische problemen die kunnen ontwikkelen door deze beestjes. Vanavond ga ik dan ook bij een vriendin slapen.

Ik voelde me erg veilig in Parijs maar dat gevoel is mij nu ontnomen door deze monsters. Het leven is kostbaar en kun je dus nooit voor lief nemen. Ik kan niet leven met het gevoel altijd op mijn hoede te moeten zijn. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor ons in petto heeft en niet meer van dit soort ellende. Waar zijn de "relatief veilige" jaren '90 heen? Het is nogal een pechjaar geweest voor me. Het kan eigenlijk alleen maar beter worden vanaf nu (hopelijk). Ik ga proberen om nog veel meer musea te bezoeken en te genieten van Parijs en niet mijn leven te laten leiden door angst en stress. Je krijgt daar alleen maar spijt van. Wonend in dit mooie land en deze prachtige stad voel ik mij erg één met de Fransen en Parijzenaren nu. Deze gebeurtenis heeft ons in Parijs ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Ik weet nu wie er om me geeft en bij wie ik terecht kan als ik bang ben en dat we echt wel meer om elkaar geven dan we soms laten zien. Parijs is mijn stad. Liberté, égalité, fraternité.


Bisous,

        -C.