dinsdag 29 september 2015

Étudiante à Paris

Bonjour,

Ik heb inmiddels meer dan twee weken niets geschreven dus het werd weer eens hoog tijd. En ik heb alle tijd nu, aangezien de vorige ziekte nog niet de deur uit was of de volgende deed al zijn intrede gisteren. Met koorts en griep ben ik nu gebonden aan bed en kan ik weer van alles vertellen in mijn blog. Een geluk bij een ongeluk. Net terug uit Marseille is het misschien ook wel een goed idee om even rustig aan te doen. Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat ik schreef. Dit wordt een lang verhaal.

Twee weken geleden begonnen de colleges. Ik was nog niet helemaal beter maar ik ben toch elke keer gegaan. En maar goed ook. Het is een heftige overgang om te studeren in Parijs, in plaats van in Nederland. De colleges duren drie uur lang en soms krijg je maar 5 minuten pauze in die drie uur. Ze zijn verplicht en je mag alleen maar afwezig zijn met een briefje van de dokter (ja echt!!).  Je wordt geacht alles wat de professor zegt op te schrijven, want het is niet alsof zij/hij nog zijn sheets op Didel (Blackboard bij Diderot) gaat zetten. Sommige docenten accepteren niet eens je mobiele telefoon op tafel en eisen dat je hem in je tas doet. Sommige accepteren zelfs niet dat je je internet aanzet op je laptop of tablet. Je wordt geacht alleen Word te gebruiken voor je aantekeningen. Één van mijn professors heeft zelfs een aantal keer gevraagd of we onze laptops wilden wegleggen. De meeste Franse studenten maken dan ook nog op de ouderwetse manier hun aantekeningen in hun schriftje. Heel schools allemaal. The French way. En dan de universiteitskantine.. In de middag begint rond 12 uur zich een rij te vormen voor de universiteitskantine. Je kunt er voor 3,25 euro een warme maaltijd krijgen. En het zit ook echt helemaal vol in die kantine 's middags. Het is net alsof de Franse studenten nog steeds op de middelbare school zitten, maar dat het nu universiteit heet.

De boeken, althans de meeste boeken, kun je vinden in de grote bibliotheek direct naast de universiteit. Ik houd van die bibliotheek. In tegenstelling tot de UB in Amsterdam is er altijd plek om te studeren en zijn er enorm veel stopcontacten te vinden. Ook zijn er ontzettend veel boeken te vinden, die je mag meenemen om thuis te lezen of daar kunt bestuderen. Ook zijn er geen fluisterende studentes (mateloos irritant, sorry dames) overal in de bieb, zoals in de UB in Amsterdam. Ik ben zelfs van plan om in de uren tussen mijn colleges (ik heb vaak college van 9 tot 12 en dan pas weer van half 5 tot half 8!!) in de bibliotheek samenvattingen te maken van de boeken die ik moet lezen. Ik had daar in Nederland nooit de motivatie voor gehad, maar ik verwacht hier niet dat er facebookgroepen gemaakt gaan worden en dat studenten hun samenvattingen aan elkaar gaan doorsturen.

Toen ik beter was kon ik weer eindelijk met vrienden afspreken. Die dinsdag vierden we Alison's (een Amerikaans meisje uit mijn cursus Frans) verjaardag in bar Kitsch in de studentenbuurt Oberkampf, wat echt een aanrader is. Op een zaterdag kwam een vriend uit Nederland bij mij langs terwijl hij op doorreis was en de dagen daarop hebben we echt de toerist uitgehangen in Parijs. Ik heb de Notre Dame nogmaals bezocht, de grote moskee in het 5e arrondissement, de Jardin des Plantes, de dierentuin en op een dinsdag ben ik naar Versailles gegaan met hem. Van mijn huiswerk kwam natuurlijk niets terecht, maar het was supergezellig en zo fijn om even alleen maar Nederlands te spreken. Toen hij weg was besloot ik mijn Franse simkaart in mijn oude telefoon te stoppen. Maar wat bleek: mijn oude telefoon had het opgegeven. Het enige wat ik kreeg was een mooi Samsung logo op mijn scherm en verder niets.

Die avond ging ik uit in de Chapi Chapo bar in het Quartier Latin. Ik was uitgenodigd door studenten uit mijn colleges en ontmoette daar veel leuke andere studenten. Het is er niet speciaal goedkoop, maar de sfeer is heel gezellig en er komen veel Franse studenten, met wie maar moeilijk contact valt te leggen tijdens colleges.

Vorige week begon ik steeds meer te wennen aan mijn colleges. Ik raak meer gewend aan de hoeveelheid stof die we moeten bestuderen en de norm van 3 uur les achter elkaar krijgen. Ik weet nu dat ik goed moet eten voordat ik een college binnenstap en dat ik elke gelegenheid om naar de wc te gaan moet aan pakken. Bovendien zijn de colleges ontzettend interessant en helpt het echt, geloof het of niet, om je telefoon weg te leggen om de stof beter op te kunnen nemen.

De donderdag daarop heb ik eindelijk mijn 3-maandelijkse abonnement aangeschaft bij het zwembad naast mijn universiteit. Het hele gesprek heb ik in het Frans gevoerd en daar ben ik stiekem best trots op. Ook besloot een vriendin van me een plan dat we samen hadden meteen tot uitvoer te brengen en kocht ze een ticket naar Marseille. Ze wilde graag dat ik ook kwam en ik had ook wel erg veel zin in de zon. Halsoverkop moest ik een goedkope ticket naar Marseille zoeken. Ik kocht uiteindelijk een ticket voor de zaterdagochtend met Ouigo. Die vrijdag leek alles mis te gaan wat mis kon gaan. Ik ging naar college, alleen maar om erachter te komen dat mijn docent in California zat. Toen besloot ik met mijn nieuwe Vélib-abonnement met een Vélib fiets naar de Samsung Store te fietsen. Mijn route liep langs de Seine, maar toen ik door het fietspad naar de kade van de Seine werd geleid kwam ik uiteindelijk een trap tegen, waar ik niet langs kon en niet op kon, omdat de fiets te zwaar was. Ik kon weer terugfietsen over de hobbelige kade naar de grote weg. Aangekomen in het 8e arrondissement op mijn fietsje was het een drukte van jewelste. Één van de rijkste, populairste, meest toeristische buurten van Parijs bleek niet een plek voor Vélib fietsjes. Fietsen op de Place de la Concorde is gekkenwerk. Ik raakte de weg kwijt en moest stukken lopen door de drukte van de auto's. Wanneer er zoveel auto's zijn is er gewoon geen plek voor de fietsen in Parijs, zeker niet wanneer er geen fietspaden zijn. Toen ik na veel gezoek de straat vond die ik zocht zette ik mijn fiets terug in het rek. Helaas te laat, dus dat betekende een euro betalen. In de winkel werd ik doorverwezen naar een ander adres, zodat ik weer 20 minuten kon lopen naar een Service Centre. Daar aangekomen heeft een man drie kwartier met mijn telefoon lopen spelen, voordat hij concludeerde dat mijn telefoon toch echt gestorven was. R.I.P., Samsung S4 Mini. Parijs heeft je geen goed gedaan. Mijn enige optie was mijn telefoon opsturen ter reparatie, en honderdenzoveel euro betalen. Dat was het me niet waard. Door al dit gedoe was ik te laat voor mijn sollicitatiegesprek en moest ik smsen dat ik later kwam. Ik besloot de Vélib-fiets weer te pakken en een "kwartiertje" te fietsen van het 8e arrondissement naar het 2e arrondissement. Had ik niet moeten doen. Op de boulevard waar ik fietste, bleek het eenrichtingsverkeer te zijn en werd ik bijna omver gereden door allerlei motorrijders die op me af kwamen. Weer kon ik hele stukken lopen, langs de Opéra, naar een andere weg. De hoeveelheid toeristen en verkeersdrukte waar ik mij doorheen moest wringen met mijn fietsje.. Nooit meer ben ik zo gek om in deze wijk te fietsen. Ik vond uiteindelijk een weg waar ik kon fietsen en kwam nog later dan gepland aan bij mijn afspraak. Resultaat: I got the job!! Ik mag lekker mensen gaan in en uitchecken, sleutels overhandigen en airbnb-appartementen gaan schoonmaken.
Die avond kwam een vriendin uit de buurt hier in Monmartre langs om bij mij te eten en samen uit te gaan. We hebben heel veel lol gehad samen, dus de dag kwam toch nog goed ten einde.

Zaterdagochtend begon dan mijn avontuur in Marseille. 'S ochtends vroeg checkte ik in bij Ouigo en stapte ik in de trein. Voor drie en een half uur lang zag ik prachtig landschap voor mijn neus voorbij vliegen. Ik dacht toen echt: ik ben verliefd op Frankrijk. Het weer werd steeds mooier en mooier terwijl we verder naar het zuiden trokken. Aangekomen in Marseille had ik het bloedheet. En dat terwijl je in Parijs inmiddels niet meer over straat kunt zonder jas aan. Tony en Monika stonden mij op te wachten op het station. Die dag nog hebben we de Notre Dame de la Garde en het strand bezocht. Ik ben zelfs de zee in geweest. Heerlijk om gewoon in rokjes en korte broekjes rond te lopen en in de auto naar Franse zomerliedjes te luisteren met je zonnebril op. Precies wat ik nodig had. 'S avonds kon ik uitgaan in een rokje in Aix de Provence en de volgende dag vertrokken we weer naar het strand. Het voelde alsof ik op vakantie was. Marseille en Aix de Provence doen me zo erg denken aan Portugal en toeristische plaatsjes daar zoals Albufeira. Alles is heel mediterraans en er zijn zelfs palmbomen. Dit was de zomer die ik zo erg nodig had. Monika en Tony en zijn vrienden spraken vooral Frans en dat was heel erg wennen voor me. Mijn andere Erasmusmaatjes spreken vooral Engels met me. Ik vond het jammer dat ik soms niet de punchline van een grapje snapte of dat ik hele stukken gesprek niet kon begrijpen als het te snel ging. Maar het is gelijk een goede motivatie om meer Frans te spreken.

Zondagavond vertrok ik met een Blablacar uit het mooie Marseille, op naar het koude Parijs. De enige auto (alle treinen waren al uitverkocht en ik moest toch echt op maandagochtend naar college) waarmee ik mee kon reizen was een auto van ene Salim. Ik was het enige meisje in de auto. In Lyon stapte de andere medereiziger uit en was het alleen nog maar mij en Salim. Salim was een man van rond de 30, die heel aardig en netjes was, maar toch een creepy glimlach had en een beetje nerdy overkwam. Hij ging ook iets als computer science studeren in Parijs, zei hij. Het was een beetje jammer dat Salim heel vaak stopte bij een tankstation om even naar de wc te gaan en koffie te halen en dat hij de hele nacht de radio aan liet staan. Ik liet hem maar, want hij deed het om wakker te blijven. Veiligheid is belangrijker voor me dan een goede nachtrust. Maar in de ochtend voelde ik me vreselijk. Ik was doodop en had ook al een keelpijn sinds zondagochtend die alleen maar erger was geworden. En dan had ik ook nog eens het vooruitzicht van twee colleges die maandag. We stonden uren in de file in Parijs zodat ik geen tijd meer had om nog eventjes te slapen in mijn eigen bed voordat college begon. Tot overmaat van ramp vroeg Salim mij ook nog eens of ik een keer met hem uit eten wilde. Ik zei nee op een beleefde manier, maar het maakte de rest van de tijd in de auto met hem wel erg awkward. Ik was heel trots op mezelf dat ik in mijn eentje met blablacar ben gegaan, maar ik ga liever niet meer alleen met een wildvreemde vent in de auto, denk ik.

Ik was nog naar mijn eerste college gegaan, maar ik was net een zombie. Van Frans spreken kwam helemaal niets terecht. Thuis gekomen voelde ik mij toch wel erg ziek en ben ik maar lekker in bed gebleven. Voor nu is het helaas alles cancellen wat gepland staat en films en series kijken, lekker eten en in bed liggen en geen uitgaan voor mij. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo ziek ben en er niemand is om voor mij te zorgen, maar het voelt goed om onafhankelijk te zijn van andermans hulp. Maar wat zeur ik? Ik heb Marseille gezien en ik heb op het strand gelegen en in de zee gezwommen en al mijn Erasmusmaatjes zijn jaloers op mij. Bovendien heb ik ook nog eens een sollicitatiegesprek voor een oppasbaantje bij een Nederlands gezin in Parijs deze week. Mijn baantjes hier zijn mij zowat in de schoot geworpen, dus ik bof.

In het begin in Parijs had ik nog wel veel stress-momenten en had ik nog wel vaak het gevoel dat ik gek werd en ontzettende heimwee naar Nederland (heerlijk kraanwater, goede hygiëne, weinig bureaucratie, iedereen kunnen verstaan, alles kunnen vinden in winkels wat je nodig hebt), maar dat is gelukkig verdwenen. Ik vind het nu prima om alleen te wonen zonder mijn ouders vaak te zien en ik vind het al helemaal prima om alleen in Parijs te wonen. Als ik weer beter ben ben ik van plan mijn Franse simkaart in mijn Samsung S6 te stoppen (dat gaat nu een beetje lastig zonder Samsung S6-sleuteltje), nog meer leuke cafés in Parijs te ontdekken, te gaan zwemmen in mijn "tussenuren", mijn Frans én mijn Duits te verbeteren (ik heb hier zoveel Duitse mensen ontmoet, het is gestoord) en het nog meer te spreken, samenvattingen te maken van de boeken die ik lees en nog veel meer van Parijs te ontdekken. Ik heb bewezen aan mijzelf dat ik voor mezelf kan zorgen. Ik heb er zin in!

À bientôt!

Bisous, C.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten