Bonsoir,
Deze week in Parijs was echt een rampweek, of juist een leerweek. Ik houd het ook kort want ik ben ziek op het moment, wat ook een inspiratie is om toch iets te schrijven
Ik heb deze week ontzettend veel geleerd. Op een positieve manier, maar ook op de harde manier. Vorige week vrijdag vertrok mijn moeder weer Nederland. Ik was vanaf dat moment helemaal op mezelf aangewezen in Parijs. De vakantie begint steeds meer te lijken op het normale leven, maar dan in Frankrijk. Soms denk ik ineens van: wow, ik woon gewoon hier! En soms voelt het al bijna normaal. Leven in een grote stad ben ik gewend van Amsterdam. Maar een stad zo groot als deze is even wennen.
Vorige week begon mijn intensieve cursus Frans. Het was een zeer intensieve cursus, die elke dag 6 uur in beslag nam. Maar het was ook een warm bad van lieve mensen die ik goed heb leren kennen tijdens de cursus. Lieve mensen, van allerlei nationaliteiten, uit landen zoals Japan, Italië, Duitsland, Denemarken etc.
Ik dacht dat ik mij eenzaam zou gaan voelen als mijn moeder weg zou zijn. Maar eigenlijk heb ik mij maar weinig alleen gevoeld en heb ik superveel te doen hier. Er zijn heel veel leuke activiteiten en leuke mensen om te leren kennen.
Desondanks dat allemaal begon ik zondagavond last te krijgen van jeukende bultjes over mijn hele lichaam. De afgelopen dagen heb ik gehoopt dat het weg zou gaan, maar er lijken er elke avond meer bij te komen. Het zijn er teveel om allemaal van een mug te komen (tenzij het een hyperactieve mug is of ze in teams werken en tenzij ze muisstil zijn). Ik kan alleen maar zaken als bedwantsen, huismijt of een allergie bedenken.
Om het allemaal nog erger te maken kreeg ik op woensdag ineens een blaasontsteking. Na het inschrijven voor vakken ben ik gelijk een dokter gaan zoeken op de straten van Parijs. * Hoe the fuck heet een huisartsenpost hier??* Ik liep helemaal naar "urgences medicales" dichtbij mijn universiteit, maar die bleek dicht/onvindbaar. Na het aanzetten van mijn internet en wat gezoek vond ik een dokter in het 2e arrondissement waar ik gelijk terecht kon. Het bleek een soort dokter te zijn die vanuit zijn eigen huis werkte. Hij was straight to the point en zocht alles uit, wilde van alles over me weten, liep mee naar de geldautomaat en naar de apotheek met me en had alle tijd voor me. Een beetje apart en informeel, maar hadden ze maar zulke dokters in Nederland.
Maar alsof dat nog niet genoeg was, sloeg het noodlot nogmaals toe, want op donderdag begon ik veel buikpijn te krijgen. Op vrijdag had ik niet alleen buikpijn maar werd ik ook ontzettend duizelig en misselijk. In paniek liep ik naar de supermarkt om iets van cola en veel chocola en fruit te halen en veel mineraalwater, maar op weg naar de supermarkt was ik zo duizelig dat ik een apotheek binnenliep en zei dat ik ging flauwvallen. De reactie was: haal wat cola en eten bij de supermarkt en hier heb je wat medicijnen. Dus daar ging ik weer, op naar de supermarkt. Terug thuis heb ik een vriendin hier gesmst en toen zij kwam zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan, waar er een soort huisartsenpost is bij de spoedeisende hulp. Opnieuw ben ik op pad gestuurd met recepten voor de apotheek en de opdracht om morgenochtend een soort "laboratoire" binnen te lopen waar ze tests op mij zullen uitvoeren. Op straat riep er nog een man "vous êtes très belle!!", wat ik vrij sympathiek vind aangezien ik het gevoel heb dat ik een lopende pestepidemie ben, met nog steeds allerlei bultjes in mijn gezicht en over mijn hele lijf en waarschijnlijk een bleek gezicht.
Wat leer je hier jezelf kennen. Ik mis mijn ouders enorm nu en zou het liefste nu ik mij zo ziek voel lekker bij hen op de bank zitten en ze knuffelen. Ik zou mijn zus willen knuffelen, ik zou mijn ex-vriend willen zien en mijn beste vrienden. Maar dat gaat niet, want ik zit in Parijs en ben op mijzelf aangewezen. Het nut van vrienden en mensen die van je houden hebben ga je dan wel goed inzien. Ik waardeer het nu nog meer dat ik hier een meisje heb ontmoet bij wie ik vanavond mag slapen.
En niet alleen ben ik ziek en best wel op mezelf aangewezen. Ik moet ook nog steeds van alles regelen, zoals een geboortecertificaat uit Nederland, een Frans nummer, een nieuw learning agreement, een inschrijving voor sporten die ik wil volgen en huurtoeslag, wat ik alleen krijg als ik mijn geboortecertificaat opstuur. Ik raak er in paniek van als ik eraan denk, maar alles komt goed, I hope. Dit is dus hoe het is om volwassen te zijn en compleet en totaal zonder je ouders te leven.
Ik kan niet wachten tot ik mij beter voel en weer allerlei leuke avonturen kan beleven in Parijs. Dan kan ik weer over leukere zaken schrijven.
À bientôt!
Bisous, C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten