Afgelopen zaterdag kwam ik met de Thalys in het prachtige Parijs aan. Toen ik met mijn koffertje het station uitliep dacht ik alleen maar: wat geweldig! wat een prachtige stad! ik ben verliefd! Ik ben verliefd op Parijs. Mijn moeder, de verhuurster en ik liepen langs het imposante, statige gebouw van Gare du Nord. Direct daarna opende zich een wereld voor me. Een wereld waar ik de komende 5 maanden in leef. Ik leek in Afrika beland te zijn. Er was markt en het stikte van de mensen. Wat een drukte. Het leek overal wel markt in een drukke Marokkaanse hoofdstad. En daar moesten dat blonde kleine meisje (moi), mijn moeder en de verhuurster doorheen lopen met de koffers en de zware tassen. Van alle kanten keken mensen mij aan en wensten ze me "bonjour" en boden ze me van alles aan, van parfum tot geroosterde maïskolven. Aangekomen in mijn nieuwe appartementje leek ik een oase van rust binnen te stappen. Mijn buurt is chaotisch en hectisch en kan qua drukte makkelijk het Damrak van Amsterdam aan, maar mijn huisje is de rust zelve. En wat een leuk, gezellig en knus huisje!
Als je mij vraagt wat mij nou het meest is opgevallen de afgelopen week, ben ik zelf verbaasd over het antwoord: les hommes de Paris, de mannen van Parijs.
Al bij het uitstappen uit de Thalys vielen les hommes mij meteen op. De vrouwen die uitstapten werden gelijk met de koffers geholpen door les hommes die op het perron stonden. En ook bij het uitstappen uit de RER-treinen staat er vaak personeel om te helpen met koffers en kinderwagens. Wanneer je een deur door moet, wordt hij open gehouden door un homme voor je. Soms zelfs in de metrostations. Wanneer un homme door een metropoortje moet, laat hij une femme voor gaan. Ik ben vaak stomverbaasd. C'est courteois. Daar kunnen de Nederlandse mannen wat van leren. Je bent hier een echte vrouw. Ik voel mij hier veel meer een vrouw op straat dan ik mij ooit in Nederland heb gevoeld. Helaas heeft dat ook de mindere kanten. Wanneer je te lang naar een plattegrond staat te kijken, komt un homme vragen of je verdwaald bent en zijn hulp nodig hebt. Wanneer je te lang naar de ticketautomaat van de metro staart, voelt un homme zich als geroepen. Ook vinden les hommes het hier niet erg om onbeschaamd naar je te staren, in de metro, in de Jardin du Luxembourg, op straat etc. En hier in mijn multi-culturele wijk is het al helemaal vreselijk. Ik heb geteld dat elke keer dat ik naar de metrohalte loop (wat maar ongeveer 5 minuten duurt) ik minimaal door 2 hommes word aangesproken. De "bonjours" en "bonsoirs" zijn al niet te tellen. Vaak komt er ongevraagd un homme met een vast heel interessant verhaal naar me toe en loopt een stukje mee, voordat hij het opgeeft als hij merkt dat ik doe alsof ik niks hoor. De eerste dag is un homme een heel stuk met me meegelopen, zonder dat ik hem zelfs maar aan heb gekeken. Hij liep mee het zebrapad over, probeerde mijn arm te pakken, en toen hij mijn ipod-oortjes uit wilde doen, was de maat vol. Ik zei "laisse moi!" en weg was hij. Het begint nu wat te wennen, maar ik mis de anonimiteit van het leven als vrouw in Amsterdam.
In de rest van Parijs valt het mee met de mannen, maar de drukte en hectiek van een wereldstad blijft. Soms ben ik compleet uitgeput als ik thuiskom. Wat zie ik veel mensen op een dag in Parijs. Mijn week begon zonnig en met enorme, benauwende hitte. Ik ontmoette wat mensen van Erasmus bij de Eiffeltoren en at pizza dichtbij les Invalides op zaterdag. Zondag zijn mijn moeder en ik richting Centre Pompidou gegaan, L'Institut Arabe in gegaan, hebben we de Notre Dame bekeken, bezochten we de beroemde boekwinkel Shakespeare & Company en hebben we gedineerd in het pittoreske Montmartre, waar ik naast woon. Maandagochtend schreef ik mij in voor de intensieve cursus Frans die ik nu volg, bezocht ik Montmartre en Sacré Coeur in de middag en dineerde ik met Diderot-studenten en Erasmusstudenten dichtbij Place d'Italie. Dinsdag had ik de introductiebijeenkomst bij mijn gastuniversiteit, Université Diderot Paris 7. Daarna probeerde ik mij in te schrijven voor de vakken in het onmogelijke gebouw van mijn faculteit, des études Anglophones, maar werd mij verteld dat ik volgende week pas mij kan inschrijven en dan pas het rooster hoor. 's Middags bezocht ik de Eiffeltoren met mijn moeder en kookten we samen. Woensdag kon ik heerlijk uitslapen en bezochten ik en mijn moeder wederom Shakespeare & Company, le Quartier Latin, Saint-Germain-des-Prés en liepen we door langs het Louvre en over de rue de Rivoli richting le Marais. In le Marais dineerden we in een gezellige bistro. Na thuiskomst ben ik naar het Louvre gegaan om te "picknicken" met Erasmusstudenten en geëindigd op een slecht Erasmusfeestje bij de Champs-Élysées met twee Portugezen en een Tunesiër die mijn chaperonnes waren op de gevaarlijke weg terug naar huis. Vandaag begonnen de Franse lessen. En dat hebben we geweten. Wat intensief. Na een petit déjeuner samen ging ik samen met mijn groepje naar een benauwd en oververhit klaslokaal. Daar leerde ik dat mijn niveau Frans tussen B1 en B2 zit. Iedereen die heeft gezegd dat mijn niveau op A1 of A2 zat of heeft gezegd dat ik geen Frans kan, bij deze dus het bewijs van jullie ongelijk! Na 3 uur van benauwdheid en duizeligheid, mochten we een uurtje lekker lunchen, om vervolgens nog 3 uur lang afgemat te worden. Ik begon hoofdpijn te krijgen, toen we eindelijk klaar waren. Vanaf nu heb ik dit dus elke dag 6 uur lang voor een week, behalve op zondag en dinsdag. Ja, zelfs op zaterdag geven de universiteiten hier blijkbaar les. Na de Franse les ben ik naar de bank gegaan om de documenten te ondertekenen om een Franse bankrekening te openen. EN JA, ik heb dat compleet in het Frans gedaan! "Parlez-vous Anglais?" is een vraag die je hier niet moet stellen, tenzij je houdt van chagrijnige blikken krijgen.
Het duizelt mij hier van alle nieuwe mensen, ervaringen en activiteiten die op mij afkomen. Maar wat een afleiding van alles wat er gebeurd is deze zomer is dit. Na een heftige zomer vol drama en persoonlijk leed begint eindelijk mijn avontuur in Parijs. Mijn vader was ziek en moest behandeld worden in Gent en mijn grote liefde maakte het uit met mij. Plotseling liep ik het grote risico de twee meest belangrijke mannen in mijn leven te verliezen op hetzelfde moment. Ik dacht een mooie zomer tegemoet te zien, maar daar bleef weinig van over. Gelukkig behield ik één van de twee, mijn vader, mijn steun en toeverlaat. En de grootste liefde uit mijn leven tot nu toe, mijn ex-vriend, die mij zo gelukkig maakte en van wie ik zo houd? Ik denk elke dag en nacht aan hem. Ik mis hem elke dag en nacht. Ik kan niet eens geloven dat het over is. Maar als ik ooit wil dat het iets met hem wordt, of met een ander, moet ik leren om gelukkig te zijn met alleen mezelf en mijzelf altijd blijven ontwikkelen. Het is eenzaam. Het is niet hoe ik me het had voorgesteld. Maar hoe kan iemand van je houden, als je niet eerst van jezelf houdt? Ik houd genoeg van mezelf om nu de aandacht op mijzelf en mijn eigen ontwikkeling te richten. Ik houd van hem nog altijd, maar soms moet je mensen loslaten. En misschien beseffen ze dan wat ze kwijt zijn en misschien niet. En smeken en doen gaat mijn tijd in Parijs verpesten. En ik laat niemand de macht hebben om mijn droom te verpesten. Ik weet wat ik kan en wat ik kan verbeteren en ontwikkelen aan mijzelf en wat ik waard ben. Ik geloof in mijzelf. Zoveel mensen, inclusief mijn ouders, denken dat ik bang ben voor mijn tijd in Parijs en dat ik niet sterk en onafhankelijk genoeg ben; een angstig, onzeker, klein en verwend meisje. Ze weten niet dat hoe meer je zegt dat ik iets niet kan, hoe meer ik de motivatie krijg om te laten zien dat ik het wél kan. Ik weet niet meer wie ik ben sinds mijn wederhelft mij verlaten heeft, maar ik zal vinden wie ik ben. Ik laat geen donkere wolken boven mijn droom van Parijs hangen. Ik ga ervoor.
Les hommes et les hommes de Paris.. Ze maken veel los. Mon rêve de Paris begint en ik kan niet geloven dat ik elke ochtend in deze prachtstad wakker word. Studeren en leven in Parijs. Ik ben bang dat ik op den duur niet anders wil. Ik voel mij een beetje Carrie van Sex and the City op haar laptopje hoe ik hier nu zit. Volgende week heb ik er een hele week zonder mijn mama op zitten en heb ik vast weer heel veel te vertellen. Nu even die heerlijke Franse kaas eten samen met mijn mama op de bank. Haar laatste avond hier is aangebroken. Morgen gaat de wekker weer om 07:30 uur.
À bientôt!
Bisous, C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten